Μετάβαση στο περιεχόμενο

Grumman F8F Bearcat

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η εκτυπώσιμη έκδοση δεν υποστηρίζεται πλέον και μπορεί να έχει σφάλματα μορφοποίησης. Παρακαλούμε ενημερώστε τους σελιδοδείκτες του περιηγητή σας και παρακαλούμε χρησιμοποιήστε εναλλακτικά την προεπιλεγμένη λειτουργία εκτύπωσης του περιηγητή σας.
Grumman F8F Bearcat
Το Grumman F8F Bearcat
Τύποςμονοκινητήριο μαχητικό
ΚατασκευαστήςGrumman
Κύριος χειριστήςΣώμα των Πεζοναυτών των ΗΠΑ
Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ
Άλλοι χειριστέςΓαλλική Πολεμική Αεροπορία
Πολεμική Αεροπορία της Ταϊλάνδης
Πολεμική Αεροπορία του Νότιου Βιετνάμ

Το Grumman F8F Bearcat ήταν ένα μονοθέσιο, μονοκινητήριο μαχητικό που επιχειρούσε από τα αεροπλανοφόρα του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού. Η ανάπτυξή του ξεκίνησε στα μέσα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όμως το αεροσκάφος ήταν έτοιμο για επιχειρήσεις όταν τελείωσε. Χρησιμοποιήθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια από το Ναυτικό, τους Πεζοναύτες καθώς και από τις αεροπορίες άλλων χωρών. Ήταν το τελευταίο ελικοφόρο μαχητικό που ανέπτυξε η Grumman.

Σχεδίαση και ανάπτυξη

Ένα εκ των πρωτοτύπων XF8F-1 στην NACA (1945)

Οι απαρχές της ανάπτυξης του Bearcat ανάγονται σε μια συνάντηση ανάμεσα σε βετεράνους πιλότους της αεροναυμαχίας του Μίντγουεϊ και τον αντιπρόεδρο της Grumman Jake Swirbul που έλαβε χώρα στο Περλ Χάρμπορ στις 2 Ιουνίου 1942. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης ο πιλότος Jimmie Thach τόνισε τη σημασία που είχε ο καλός ρυθμός ανόδου στις αερομαχίες.[1] Μετά από εντατική και σε βάθος ανάλυση των αερομαχιών στο θέατρο επιχειρήσεων του Ειρηνικού για ενάμιση χρόνο η Grumman ξεκίνησε τη σχεδίαση του F8F, με το πρωτότυπο να πραγματοποιεί την παρθενική του πτήση στις 31 Αυγούστου 1944.[2][3] Τα Bearcat ανέλαβαν στη θέση των παλαιότερων Grumman F6F Hellcat τον ρόλο της αναχαίτισης των υπερευέλικτων μαχητικών νέας γενιάς των Ιαπώνων, όπως το A6M5 Zero[4] και προς το τέλος της σύρραξης των επιθέσεων καμικάζι.[5]

Η ανάπτυξη του πρωτοτύπου (G-58 Bearcat) ξεκίνησε στις αρχές του 1943 με βασικό στόχο να μπορεί να επιχειρεί από το κατάστρωμα των μικρότερων αεροπλανοφόρων, κυρίως σαν αναχαιτιστικό. Όπως και το προγενέστερο F6F, το νέο μαχητικό είχε τον κινητήρα Pratt & Whitney R-2800 αλλά ήταν 20% ελαφρύτερο, είχε κατά 30% ανώτερο ρυθμό ανόδου και ήταν κατά 80 km/h ταχύτερο. Το τίμημα για τη σημαντική βελτίωση των επιδόσεων ήταν η μείωση της ακτίνας δράσης.[6]

Το αεροσκάφος είχε έλικα μεγάλης διαμέτρου και κατά συνέπεια τα σκέλη των τροχών του συστήματος προσγείωσης ήταν μεγάλου μήκους. Οι τροχοί αναδιπλώνονταν προς τα μέσα και είχαν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, γεγονός που διευκόλυνε σε μεγάλο βαθμό την αποπροσνήωση από τα αεροπλανοφόρα, διαδικασία εγγενώς επικίνδυνη και απαιτητική.[7] Επίσης ήταν το πρώτο ολομεταλλικό μαχητικό του ναυτικού που είχε πιλοτήριο που παρείχε ορατότητα 360° στον πιλότο. Έγιναν σημαντικές προσπάθειες να διατηρηθεί το βάρος σε χαμηλά επίπεδα, κάτι που ήταν δύσκολο διότι η δομή του αεροσκάφους έπρεπε να ενισχυθεί για να αντέχει στις αποπροσνηώσεις. Παρέχονταν θωράκιση για προστασία του πιλότου, του κινητήρα και του ψυγείου του λαδιού.[7]

Προκειμένου να μειωθεί το βάρος περιορίστηκε η ποσότητα καυσίμου που μπορούσε να μεταφέρει[7] και ο οπλισμός αποτελούνταν στην αρχική έκδοση μόνο από τέσσερα πολυβόλα Browning M2/AN, δύο σε κάθε πτέρυγα. Οι σχεδιαστές πρότειναν την υιοθέτηση αποσπόμενων ακροπτέρυγων για να μειωθεί ακόμα περισσότερο το βάρος. Αν το αεροσκάφος ξεπερνούσε τα 7,5 g τα ακροπτέρυγα θα αποσπόνταν όμως το μαχητικό θα παρέμενε απολύτως ικανό να πετά και να προσνηωθεί σε κάποιο αεροπλανοφόρο. Αν και η ιδέα λειτούργησε με πολύ καλά αποτελέσματα σε ελεγχόμενες συνθήκες, στην πράξη τα αεροσκάφη καταπονούνταν κατά την προσνήωση και πολλές φορές αποσπόνταν μόνο το ένα ακροπτέργο, με αποτέλεσμα το αεροσκάφος να κινδυνεύει να συντριβεί.[8] Παρά τις προσπάθειες το σύστημα δεν κατέστη λειτουργικό και τελικά τα ακροπτέρυγα ενισχύθηκαν και το αεροσκάφος περιορπίστηκε στα 7,5 g.[9]

Ένα F8F-1 παραγωγής έθεσε το 1946 το ρεκόρ ταχύτερης ανόδου φθάνοντας σε ύψος 3,048 m σε 94 δευτερόλεπτα. Το ρεκόρ αυτό παρέμεινε για δέκα ολόκληρα χρόνια και ξεπεράστηκε τελικά από αεριωθούμενο μαχητικό.

Επιχειρησιακή ιστορία

Η κατασκευή των πρωτοτύπων ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1943 και το πρώτο εξ αυτών πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 21 Αυγούστου 1944, μόλις εννέα μήνες αργότερα.[N 1] Τα πρώτα αεροσκάφη παραγωγής ήταν έτοιμα τον Φεβρουάριο του 1945 και η πρώτη squadron που ενε΄ταξε τον τύπο ήταν επιχειρησιακή στις 21 Μαΐου 1945. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε πρωτού να χρησιμοποιηθούν τα Bearcat σε επιχειρήσεις.

Μεταπολεμικά το F8F παρέμεινε σε υπηρεσία σε μεγάλους αριθμούς με το Ναυτικό και τους Πεζοναύτες. Επρόκειτο για ένα πολύ ικανό αεροσκάφος που μπορούσε να ξεπεράσει σε πολλές παραμέτρους αρκετά από τα αεριωθούμενα πρώτης γενιάς.[N 2] Απόδειξη των ικανοτήτων του Bearcat είναι και η επιλογή του από το σμήνος επιδείξεων του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, τους Blue Angels, to 1946. Το χρησιμοποίησαν μέχρι και την προσωρινή διάλυση τους το 1950, εξ' αιτίας του πολέμου της Κορέας. Αργότερα τα F8F αντικαταστάθηκαν από πιο σύγχρονους τύπους αεριωθουμένων.

Σχεδόν 200 F8F χρησιμοποιήθηκαν από τη γαλλική αεροπορία στον πόλεμο της Ινδοκίνας. Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκαν σε επιχειρήσεις. Όταν ο πόλεμος έληξε, 28 αεροσκάφη που επιβίωσαν εντάχθηκαν στη δύναμη της αεροπορίας του νεοσύστατου κράτους του Βιετνάμ.[13] Η Ταϊλάνδη παρέλαβε επίσης F8F την ίδια χρονική περίοδο.[14][15][16]

Εκδόσεις

G-58A/B
Κατασκευάστηκαν δύο αεροσκάφη για πολιτική χρήση. Ιδιοκτήτης του ενός ήταν ο Alford Williams ενώ το δεύτερο το διατήρησε η Grumman σαν αεροσκάφος επιδείξεων.
XF8F-1
Πρωτότυπο, κατασκευάστηκαν δύο.
F8F-1 Bearcat
Πρώτη έκδοση παραγωγής, με αναδιπλούμενες πτέρυγες, ανασυρόμενο οπίσθιο τροχό και αυτοσφραγιζόμενες δεξαμενές καυσίμου που προωθούνταν από τον αστεροειδή κινητήρα Pratt & Whitney R-2800-34W Double Wasp των 2,100 hp. Ο οπλισμός αποτελούνταν από τέσσερα πολυβόλα των 12.7 mm.
F8F-1B Bearcat
Έκδοση ολπιμσένη με τέσσερα πυροβόλα AN/M3 των 20 mm.
F8F-1B Bearcat
F8F-1D
F8F-1 μετασκευασμένα για τον έλεγχο ιπτάμενων στόχων.
F8F-1(D)B Bearcat
Ανεπίσημη ονομασία των Bearcat που εξήχθησαν στη Γαλλία και την Ταϊλάνδη.
F8F-1E Bearcat
F8F-1 μετασκευασμένα σε νυχτερινά μαχητικά, εξοπλισμένα με το ραντάρ APS-4.
XF8F-1N
Πρωτότυπο του νυχτερινού μαχητικού F-8F-1N.
F8F-1N Bearcat
Νυχτερινό μαχητικό εξοπλισμένο με το ραντάρ APS-19.
F8F-1P Bearcat
F8F-1 που μετασκευάστηκαν σε φωτοαναγνωριστικά.
F3M-1 Bearcat
Έτσι θα ονομάζονταν τα F8F που θα παράγονταν από την General Motors.
F4W-1 Bearcat
Έτσι θα ονομάζονταν τα F8F που θα παράγονταν από την Canadian Car and Foundry.[17]
XF8F-2
Πρωτότυπο του F8F-2.
F8F-2 Bearcat
Βελτιωμένη έκδοση, με επανασχεδιασμένο κάλυμα κινητήρα, υψηλότερο ουραίο και οπλισμό αποτελούμενο από τέσσερα πυροβόλα των 20 mm. Προωθούνταν από τον Pratt & Whitney R-2800-30W.
F8F-2D
F8F-2 που μετασκευάστηκαν για τον έλεγχο ιπτάμενων στόχων.
F8F-2N Bearcat
Νυχτερινό μαχητικό εξοπλισμένο με το ραντάρ APS-19.
F8F-2P Bearcat
F8F-2 που μετασκευάστηκαν σε φωτοαναγνωριστικά και ήταν οπλισμένα με δύο πυροβόλα των 20 mm.

Σωζόμενα αεροσκάφη

Grumman F8F-2P Bearcat G-RUMM N700HL, Flying Legends, Duxford, Ηνωμένο Βασίλειο
Πλήρως αποκατεστημένο Bearcat στα χρώματα των Blue Angels (2011)

Ταιλάνδη

Σε πτητική κατάσταση
F8F-1
  • 122120 - Tango Squadron, Foundation for the Preservation and Development of Thai Aircraft.[18]
Εκθεσιακά αεροσκάφη
F8F-1

Ηνωμένο Βασίλειο

Σε πτητική κατάσταση
F8F-2
  • 121714 - The Fighter Collection στο Duxford.[20]

Ηνωμένες Πολιτείες

Σε πτητική κατάσταση
F8F-1
F8F-1B
F8F-2
G-58 Gulfhawk (two civilian built Bearcats)
Εκθεσιακά αεροσκάφη
F8F-2
F8F-2P
Σε φάση συντήρησης/αποκατάστασης
F8F-1
  • 90446 - συντηρείται ώστε να επανέλθει σε πτητική κατάσταση από την Texas Bearcats LLC στο Ντόβερ, Ντέλαγουερ.[43]
  • 95356 - συντηρείται ώστε να επανέλθει σε πτητική κατάσταση από την Texas Bearcats LLC στο Ντόβερ, Ντέλαγουερ.[44]
F8F-2
  • 121679 - συντηρείται ώστε να επανέλθει σε πτητική κατάσταση από την Bearcat F8F-2 LLC, Hayward, Καλιφόρνια.[45]

Χρήστες

Γαλλία
Ταϊλάνδη Ταϊλάνδη
 ΗΠΑ
Νότιο Βιετνάμ
  • Πολεμική Αεροπορία του Νότιου Βιετνάμ

Δείτε επίσης

Αεροσκάφη που σχετίζονται με την ανάπτυξη του F8F

Παρόμοια αεροσκάφη

Κατάλογοι

Σημειώσεις

  1. ↑ Grumman's project pilot for the Bearcat series was noted test pilot Corwin F. "Corky" Meyer.[10][11]
  2. ↑ Neil Armstrong had flown the type in 1950 during his Navy Advanced Training, field qualifying in it at age 19; when asked his favorite aircraft to fly, his immediate and unequivocal answer was "Bearcat".[12]

Παραπομπές

  1. ↑ Ewing 2004, pp. 182, 308.
  2. ↑ Gunston 1988, p. 48.
  3. ↑ Francillon 1989, p. 243.
  4. ↑ Maloney 1969
  5. ↑ «F8F Bearcat». U.S. Naval Air Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2010. 
  6. ↑ Swanborough and Bowers 1991, p. 241.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Scrivner 1990, p. 4.
  8. ↑ Scrivner 1990, p. 14.
  9. ↑ Meyer, Corwin W (Αύγουστος 1998). «Clipping the Bearcat's wing». Flight Journal. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2010. 
  10. ↑ Dittmeier, Chris. «Grumman test pilots». www.GrummanPark.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Αυγούστου 2007. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2010. 
  11. ↑ Meyer, Corwin. Corky Meyer's Flight Journal: A Test Pilot's Tales Of Dodging Disasters-Just In Time. North Branch, Minnesota: Specialty Press, 2006. ISBN 1-58007-093-0.
  12. ↑ Hanson 2005, p. 78.
  13. ↑ Francillon 1989, pp. 252–253.
  14. ↑ «The war in Indo-China goes on». The News Magazine of the Screen: Warner Pathé News. Δεκέμβριος 1953. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2010. 
  15. ↑ Manevy 1993, pp. 278–280.
  16. ↑ «AVIA Camouflage Profiles: Grumman F8F Bearcat». Wings Palette. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2010. 
  17. ↑ Hardy, M. J. Sea, Sky and Stars: An Illustrated History of Grumman Aircraft. London: Arms and Armour Press, 1987. ISBN 978-0-85368-832-7.
  18. ↑ «Grumman F8F Bearcat/Bu. 122120» (PDF). Tango Squadron. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2013. 
  19. ↑ «Grumman F8F Bearcat/Bu. 94956."». Royal Thai Air Force Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  20. ↑ «Grumman F8F-2P Bearcat G-RUMM». The Fighter Collection, Duxford. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  21. ↑ «FAA Registry: N9G». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  22. ↑ «Grumman F8F Bearcat/Bu. 95255». Lewis Air Legends. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  23. ↑ «FAA Registry: N58204». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  24. ↑ «FAA Registry: N2209». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  25. ↑ «FAA Registry: N1DF». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  26. ↑ «FAA Registry: N800H». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  27. ↑ «Grumman F8F Bearcat/Bu. 121752». Historic Flight Foundation. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  28. ↑ «FAA Registry: N68RW». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  29. ↑ «Grumman F8F Bearcat/Bu. 122614». Lewis Air Legends. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  30. ↑ «FAA Registry: N747NF». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  31. ↑ «Grumman F8F Bearcat/Bu. 122619». Lewis Air Legends. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2014. 
  32. ↑ «FAA Registry: N14WB». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  33. ↑ «Grumman F8F Bearcat/Bu. 122629». Lewis Air Legends. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  34. ↑ «FAA Registry: N777L». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  35. ↑ «FAA Registry: N8TF». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  36. ↑ «Grumman F8F Bearcat/Bu. 122674». CAF Southern California Wing. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  37. ↑ «FAA Registry: N7825C». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  38. ↑ «FAA Registry: N3025». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  39. ↑ «Grumman G-58B Gulfhawk». Palm Springs Air Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  40. ↑ «FAA Registry: N700A». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  41. ↑ «Grumman F8F Bearcat/Bu. 121646». National Air & Space Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  42. ↑ «Grumman F8F Bearcat/Bu. 121710». National Naval Aviation Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  43. ↑ «FAA Registry: N14HP». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  44. ↑ «FAA Registry: N4752Y». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 
  45. ↑ «FAA Registry: N818F». FAA.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2014. 

Βιβλιογραφία

  • Andrews, Hal. The Grumman F8F Bearcat (Aircraft in profile 107). Windsor, Berkshire, UK: Profile Publications Ltd., 1972 (reprinted from 1966).
  • Bridgman, Leonard. "The Grumman Bearcat". Jane’s Fighting Aircraft of World War II. London: Studio, 1946. ISBN 1-85170-493-0.
  • Brown, Eric. "Last of the Wartime 'Cats' ". Air International, Vol. 18, No. 5, May 1980. Stamford, UK: Key Publishing. ISSN 0306-5634.
  • Chant, Christopher. Grumman F8F Bearcat: Super Profile. Sparkford, Yeovil, UK: Haynes Publishing, 1985. ISBN 0-85429-447-3.
  • Drendel, Lou. U.S. Navy Carrier Fighters of World War II. Carrollton, TX: Squadron/Signal Publications Inc., 1987. ISBN 0-89747-194-6.
  • Ewing, Steve. Thach Weave: The Life Jimmie Thach. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. 2004. ISBN 1-59114-248-2.
  • Francillon, Rene J. Grumman Aircraft Since 1929. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-246-X.
  • Green, William. "Grumman F8F-1 Bearcat". War Planes of the Second World War, Volume Four: Fighters. London: Macdonald & Co. (Publishers) Ltd., 1961, pp. 109–111. ISBN 0-356-01448-7.
  • Green, William and Gordon Swanborough. "Grumman F8F Bearcat". WW2 Fact Files: US Navy and Marine Corps Fighters. London: Macdonald and Jane's Publishers Ltd., 1976, pp. 62–63. ISBN 0-356-08222-9.
  • Gunston, Bill. Grumman: Sixty Years of Excellence. London: Orion Books, 1988. ISBN 1-55750-991-3.
  • Hanson, James R. First Man: The Life of Neil A. Armstrong. New York: Simon & Schuster, 2005. ISBN 0-7432-5751-0.
  • Maloney, Edward T. Grumman F8F Bearcat (Aero Series Vol. 20). Fallbrook, California: Aero Publishers, 1969. ISBN 0-8168-0576-8.
  • Manevy, Jean Christophe. "French Bearcats in Indo-China 1951–1954". Air International, Vol. 44, No. 6, June 1993, pp. 278–280. Stamford, UK: Key Publishing. ISSN 0306-5634.
  • Meyer, "Corky". "Clipping the Bearcat's Wing". Flight Journal, Vol. 3, No. 4, August 1998.
  • Morgan, Eric B. "Grumman's Hot Rod". Twenty-first Profile, Volume 1, no. 12. New Milton, Hantfordshire, UK: Profile Publications, 1972. ISSN 0961-8120.
  • Morgan, Eric B. "Grumman Bearcat part II". Twenty-first Profile, Volume 2, no. 17. New Milton, Hantfordshire, UK: Profile Publications, 1972. ISSN 0961-8120.
  • O'Leary, Michael. United States Naval Fighters of World War II in Action. Poole, Dorset, UK: Blandford Press, 1980. ISBN 0-7137-0956-1.
  • Scrivner, Charles L. F8F Bearcat in Action (Aircraft Number 99). Carrollton, Texas: Squadron/Signal Publications Inc., 1990. ISBN 0-89747-243-8.
  • Swanborough, Gordon and Peter M. Bowers. United States Navy Aircraft since 1911. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press 1991, pp. 241–243. ISBN 0-87021-792-5.
  • Taylor, John W.R. "Grumman F8F Bearcat". Combat Aircraft of the World from 1909 to the Present. New York: G.P. Putnam's Sons, 1969. ISBN 0-425-03633-2.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Grumman_F8F_Bearcat&oldid=10218668"