Medaille van Genade
De Oostenrijkse heersers verleenden sinds het midden van de 16e eeuw "Medailles van Genade", in het Duits "Gnadenpfennig" of "Gnadenmedaille" genoemd aan verdienstelijke onderdanen. Na de troonsafstand van Karel V beschikten zij niet over een eigen ridderorde omdat de souvereiniteit over de Orde van het Gulden Vlies samen met de Nederlanden aan de Spaanse tak van het Huis was toegevallen. Het Gulden Vlies werd niet voor verdiensten toegekend maar de Oostenrijkse heerser droeg geregeld kandidaten voor. Deze werden dan door zijn Spaanse verwant benoemden door de Oostenrijkse vorst geïnstalleerd.
Voor de in Frankfurt plaatsvindende kroning tot Keizer van het Heilige Roomse Rijk van de Duitse Natie, de in Ofen plaatsvindende kroning tot Apostolisch Koning van Hongarije en de in Praag plaatsvindende kroning tot Koning van Bohemen werden Medailles met het Allerhoogste Regeringsmotto geslagen. Ook tijdens de regering werden deze gouden en zilveren medailles aan een keten of lint uitgereikt. Er waren ook niet draagbare medailles met het Allerhoogste Regeringsmotto.
Het Duitse Keizerrijk waarvan de Habsburgers steeds weer als keizer werden gekozen kende lange tijd geen ridderorde.
Zo bleef alleen de mogelijkheid van een medaille. Het begrip "Genade" betekende in de in die tijd "hulde"[1].
Alle latere Oostenrijkse medailles van verdienste en de orden van verdienste stammen af van deze Medailles van Genade. In 1764 stelde Jozef II van het Heilige Roomse Rijk een "Medaille Virtute et Exemplo" in. In 1794 volgde de "Tapfekeitsmedaille". Uit die laatste medaille is de Medaille voor Dapperheid ontstaan die van 1794 tot 1916 aan onderofficieren en manschappen, van 1916 tot 1918 ook aan officieren werd uitgereikt.
Ook de 1n 1804 ingestelde en in 1918 herstelde Meritis-Medaille behoort gezien de oorsprong tot de Oostenrijkse Medailles van Genade.
Literatuur
- Johann Stolzer und Christian Steeb: Österreichs Orden vom Mittelalter bis zur Gegenwart, artikel van Walter A. Schwartz. Akademische Druck- u. Verlagsanstalt Graz 1996, ISBN 3-201-01649-7
- ↑ Walter A. Schwartz