Przejdź do zawartości

Genesis (zespół muzyczny)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Thisisbossi (dyskusja | edycje) o 06:16, 22 sty 2008. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Ten artykuł dotyczy zespołu. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.
{{{nazwa}}}
Ilustracja
Pochodzenie

Anglia

Gatunki

rock progresywny, rock neoprogresywny, pop-rock

Aktywność

1967 - 1999
2006 - obecnie

Strona internetowa

Genesis to brytyjska grupa rockowa, kierowana przez pianistę Tony'ego Banksa. W pierwszym okresie swej aktywności reprezentowała nurt rocka progresywnego, później jej twórczość mieściła się w nurcie soft rocka. W pierwszym okresie, kończącym się około 1977 roku, Genesis wypracowała unikatowe, symfoniczne brzmienie połączone z poetyckimi, surrealistycznymi tekstami i teatralnym wykonaniem. W drugim okresie brzmienie grupy ewoluuje w kierunku prostego, przebojowo-tanecznego popu, wyraźnie kontrastując z wcześniej wypracowanym, niepowtarzalnym stylem. W powszechnej świadomości grupa jest znana raczej jako popowa - w takiej postaci do dzisiaj jest lansowana w mediach. Zapomnieniu uległ stary Genesis, przez krytyków uważany za jeden z fundamentów rocka, szczególnie progresywnego. Grupa została założona w 1967, a jej działalność została zawieszona w 1999 roku; zespół nie został oficjalnie rozwiązany. W listopadzie 2006 zespół ogłosił reaktywację (w składzie Collins, Banks, Rutherford, Thompson i Stuermer) i postanowił wyruszyć w trasę Turn It On Again Tour.

Skład

Muzykami koncertowymi byli*/są:

Dzieje grupy

Phil Collins

Grupa rockowa Genesis powstała w roku 1965 przez połączenie dwóch innych grup Garden Wall (Peter Gabriel i Tony Banks) i Anon (Mike Rutherford, Anthony Phillips), obu działających w szkole średniej - Charterhouse School w mieście Godalming, hrabstwo Surrey, Anglia. Do nowej grupy nazwanej New Anon dołączył Chris Stewart.

Grupa w tym składzie przygotowała taśmę demonstracyjną, na której nagrano sześć piosenek, głównie autorstwa Rutherforda i Phillipsa. Taśmy zostały dobrze przyjęte przez wytwórnie. Zanim jednak grupa przystąpiła do pracy nad albumem, grupę opuścił Chris Stewart. Został on zastąpiony przez Johna Silvera. Album zatytułowany From Genesis to Revelation ukazał się w roku 1969, wzbudził jednak umiarkowane zainteresowanie. Jednocześnie nazwa grupy została zmieniona na Genesis. Niedługo po nagraniu albumu John Silver opuścił grupę, a zastąpił go John Mayhew.

W tym składzie grupa nagrała drugi album Trespass (oznacza nielegalne wejścia na cudzą posesję lub w archaicznym znaczeniu "wina", "przewinienie", "grzech"). Objawił on dojrzałe brzmienie zespołu, które miało się zachować przez następne lata. Składały się na nie gęste brzmienia elektronicznych instrumentów (Tony Banks) i gitar (Phillips i Rutherford) oraz melodyjnie grająca perkusja (John Mayhew), połączone z miękkim, teatralnym śpiewem i częstymi pasażami na flecie (Peter Gabriel). Muzyka wielowarstwowa i bogata, lecz ciągle melodyjna i łatwo wpadająca w ucho. Należy też zwrócić uwagę na surrealistyczne, poetyckie teksty. Trespass jest albumem bardzo równym, wszystkie sześć utworów zawartych na nim (Looking for Someone, White Mountain, Visions of Angels, Stagnation, Dusk, The Knife) mają swój własny unikalny klimat i oparte są na oryginalnym pomyśle muzycznym. Szablon:Genesis Oś

W czasie pierwszego, poważnego tournee zespołu, okazało się, że Anthony Phillips cierpi na "sceniczny lęk" (tremę), która nie pozwala mu uczestniczyć w koncertach. Został zmuszony do odejścia z grupy. W tym samym czasie odszedł także John Mayhew. W ich miejsce zostali przyjęci do grupy: studyjny gitarzysta Steve Hackett i perkusista Phil Collins. Obaj doskonale wtopili się w skład, tak, że niezauważalna była żadna zmiana brzmienia. Obydwaj okazali się daleko lepszymi instrumentalistami od swych poprzedników, wprowadzając do gry grupy więcej precyzji. Grupa w nowym składzie przystąpiła do nagrania trzeciego albumu Nursery Cryme. Tytuł tego albumu jest nieprzetłumaczalną grą słów nursery rhyme co po angielsku oznacza wierszyk (lub piosenkę) dla dzieci, zwykle czytany w czasie usypiania. Crime (w tytule napisany z błędem ortograficznym by upodobnić do rhyme) oznacza zbrodnię. Spośród siedmiu utworów zawartych na płycie wyróżnia się Musical Box (pozytywka) - erotyczna groteska, która weszła do żelaznego repertuaru koncertowego zespołu.

Wydany w roku 1972 album Foxtrot był kolejnym krokiem naprzód. Muzyka złożona i innowacyjna, teksty celne i inteligentne. Każdy z utworów, stał się zamkniętą, wewnętrznie spójną całością, tak w formie jak i treści. Na pierwszej stronie znalazły się cztery krótsze utwory: Time Table, Get 'Em Out by Friday, Can-Utility and the Coastliners i Watcher of the Skies (Obserwator nieba). Ten ostatni wszedł do stałego repertuaru koncertowego grupy. Drugą stronę płyty wypełniła dwudziestodwuminutowa suita Supper's Ready (kolacja gotowa) poprzedzona krótkim wstępem (Horizons), zagranym na akustycznej gitarze. Utwór ten można zaliczyć do podstawowego kanonu progresywnego rocka.

W roku 1973 ukazał się kolejny album - Selling England by the Pound (Sprzedając Anglię po funcie). Powszechnie jest uznany przez krytykę i miłośników grupy za najlepszy album w dorobku Genesis. Kanwą albumu jest sześć utworów Dancing with the Moonlit Knight, I Know What I Like, Firth of Fifth, After the Ordeal i Cinema Show. Wszystkie one, podobnie jak na poprzednich albumach, są mistrzowsko, do najdrobniejszych detali, dopracowane, tak w muzycznej formie jak tekstowej treści. Album nie jest jednak tak stylistycznie spójny, jak poprzednie trzy. Dwa utwory odróżniają się. The Battle of Epping Forest (Bitwa o las w Epping) jest opowieścią o bitwie dwóch lokalnych gangów. Przewrotny tekst, pokazuje ją jako idealistyczną, religijną wojnę. Utwór ten stylistycznie znacznie odbiega od pozostałych. Przypomina raczej późniejszą twórczość Peter Gabriela, już jako muzyka solowego. Drugi utwór, wyłamujący się z konwencji płyty to More Fool Me. Ta krótka ballada śpiewana przy akompaniamencie gitary akustycznej Rutherforda, jest zapowiedzą przyszłego brzmienia Genesis oraz solowych dokonań Collinsa.

Wydany w 1974 podwójny album The Lamb Lies Down on Broadway jest albumem koncepcyjnym (tematycznym). Opowiada fantasmagoryczną historię człowieka zagubionego w mitycznym, podziemnym świecie pod Nowym Jorkiem. Album można nazwać jednoosobową operą. Muzyka zawarta na dwóch płytach, w sumie (w sumie 23 krótkie utwory) jest dopracowana do perfekcji i niezwykle finezyjna. Album stylistycznie jest niezwykle spójny, do tego stopnia, że może się wydawać nieco nużący.

Genesis w swym pierwszym okresie była grupą koncertującą. Choć albumy nagrane w tym czasie do dziś zaskakują świeżością, prawdziwa wielkość tej muzyki objawiała się na scenie. Muzycy rozlokowani byli na obrzeżu i zwykle pogrążeni w cieniu. Po lewej stronie Steve Hackett, nieodmiennie siedzący na stołku i rzadko podnoszący głowę znad gitary. Po lewej w głębi stojący na podwyższeniu Rutherford, ze swą nietypową dwugryfową gitarą. Po prawej, na pierwszym planie Banks obstawiony licznymi klawiaturami, w tyle Collins, prawie niewidoczny spoza rozbudowanego zestawu perkusyjnego. Z tyłu sceny rozpięty był ekran na który wyświetlano slajdy. Centrum i przód sceny niepodzielnie należał do Gabriela. Cały jego występ był jednym wielkim dramatem składającym się z teatralnych monologów, pantomimy i choreografii. Gabriel nie tylko odgrywał monodramy, tańczył, grał ciałem, śpiewał i grał na flecie, lecz także w czasie koncertu wielokrotnie zmieniał kostiumy (wiele instrumentalnych fragmentów było odgrywanych by dać czas na zmianę kostiumów i dekoracji). Należy dołożyć do tego jeszcze grę świateł. Dopiero to wszystko czyniło fantazyjne teksty piosenek Genesis w pełni zrozumiałymi. W pierwszym okresie działalności grupa wydała jeden album koncertowy Genesis Live

Po nagraniu albumu The Lamb Lies Down on Broadway Peter Gabriel podjął w marcu decyzję odejścia z Genesis. Jednak odbył jeszcze z zespołem światowe tournee w 1975 r. Dla krytyków i fanów jest to jednoznaczne z zakończeniem jej istnienia. Genesis jednak przystępuje do nagrywania nowego albumu oraz otwiera konkurs na nowego wokalistę. Prace w studio przebiegają bez zakłóceń. Gorzej jednak z wyborem nowego wokalisty. Po przesłuchaniu setek kandydatów, nie znalezionego godnego zastępcy dla Gabriela. Okazało się, że taki jest pod bokiem. W czasie studyjnej pracy nad nowym albumem, partiami wokalnymi zajął się Phil Collins. Te miały zostać potem zastąpione przez nowego wokalistę. Ostatecznie zdecydowano się wydać płytę ze śpiewającym Collinsem. Okazało się to szczęśliwym wyborem. Nie tylko uratowało grupę, ale i rozpoczęło jedną z największych karier wokalnych w historii muzyki rockowej i popowej.

Nowy album zatytułowany Trick of the Tail (1976) okazał się wielkim sukcesem grupy. Muzycznie album był bardzo interesujący. Brzmienie podobne do poprzednich, równie perfekcyjnie technicznie, choć nieco nasycone i mniej finezyjne. Wyraźnie brakowało tekstów Gabriela. Grupa starała się zachować stylistykę teksów, lecz z fantasmagorycznych stały się raczej infantylne. Wydawało się, że Phil Collins godnie zstąpił Petera Gabriela. Jego mocny, czysty głos w brzmieniu przypominał Gabriela, był jednak na tyle różny by było go łatwo odróżnić. Druga płyta po odejściu Gabriela (1977) Wind and Wuthering okazała się równie udanym przedsięwzięciem. Album reprezentuje solidny progresywny rock. Utwory są pomysłowe i zróżnicowane.

Collins okazał się też godnym następcą Gabriela na scenie. Mając wcześniejsze doświadczenie aktorskie z łatwością wcielał się w bohaterów gabrielowskich fantasmagorii oraz z pełną ekspresją interpretował nowe utwory grupy. Przykładem koncertu łączącego starą i nową muzykę jest album koncertowy Seconds Out. Collins zajął środek sceny. Za bębnami usiadł zaś gość, jazz-rockowy perkusista Chester Thompson.

Progresywna przyszłość grupy wydawała się już być zapewniona, gdy odejście z niej ogłosił Steve Hackett. Grupa już jako trio (Banks, Collins, Rutherford) nagrywa album And Then There Were Three (I zostało nas trzech) wydany w 1978 roku. Album jest wielkim zwrotem w kierunku muzyki pop lub soft rock. Brzmienie w jakimś sensie przypomina dwie ostatnie, jeszcze progresywne płyty, lecz już ma niewiele wspólnego z tym oryginalnym, wypracowanym przez grupę w czasach Gabriela. Pełny przebojów album (najbardziej znany Follow Me, Follow You) staje się ogromny sukcesem komercyjnym. Przez następne piętnaście lat grupa podąża tym torem stając się maszyną produkującą kolejne przeboje, wydając albumy Duke 1980, Abacab 1981, Genesis 1983, Invisible Touch 1985, We Can't Dance 1991.

W 1996 Phil Collins, który obok pracy w grupie rozwijał swą pełną sukcesów karierę solową, ogłasza odejście od grupy. Pozostali muzycy zatrudniają nowego wokalistę Raya Wilsona i wspólnie nagrywają album Calling All Stations. Album w zamyśle autorów miał być powrotem do progresywnych korzeni grupy. Nowy CD nie spotkał się jednak z wielkim zainteresowaniem. Ostatecznie grupa uległa "zawieszeniu".

Przez cały okres od odejścia Petera Gabriela świat przebiegały plotki o ponownym zjednoczeniu grupy. Stało się tak tylko raz, 2 października 1982 roku, by dać jeden koncert. Miał on pomóc w ratowaniu upadających finansów Petera Gabriela, spowodowanych stratami na festiwalu WOMAD (World of Music, Arts and Dance). Koncert okazał się dużym, choć jednorazowym sukcesem.

7 listopada 2006 roku zespół na konferencji prasowej ogłosił reaktywację. Zespół w czerwcu 2007 roku wyruszył w trasę "Turn It On Again Tour" i 21 czerwca 2007 roku zawitał na Stadion Śląski w Chorzowie. Mają się też ukazać reedycje starych płyt w wersji SACD 5.1. Ponadto, z każdego występu w ramach trasy, będzie dostępny zapis wysokiej jakości dźwięku nagranego na żywo z konsoli miksera.

Dyskografia

Nagrody, pozycje na listach przebojów i rekordy

  • 1987 Grammy za Video Land Of Confusion w kategorii Best Concept Music Video



Albumy na liście The Billboard 200
Rok Album Lista pozycja
1974 From Genesis To Revelation Pop Albums 170
1974 Genesis Live Pop Albums 105
1974 Selling England By The Pound Pop Albums 70
1975 The Lamb Lies Down On Broadway Pop Albums 41
1976 A Trick Of The Tail Pop Albums 31
1977 Seconds Out Pop Albums 47
1977 Wind & Wuthering Pop Albums 26
1978 And Then There Were Three... Pop Albums 14
1980 Duke Pop Albums 11
1981 Abacab Pop Albums 7
1982 Three Sides Live Pop Albums 10
1983 Genesis The Billboard 200 9
1984 Abacab The Billboard 200 168
1984 Genesis The Billboard 200 13
1986 Invisible Touch The Billboard 200 3
1991 We Can't Dance The Billboard 200 4
1993 The Way We Walk The Billboard 200 20
1997 Calling All Stations The Billboard 200 54
1999 Turn It On Again: The Hits The Billboard 200 65
Single na liście Billboard Hot 100
Rok Album Lista pozycja
1977 Your Own Special Way Pop Singles 62
1978 Follow You Follow Me Pop Singles 23
1980 Misunderstanding Pop Singles 14
1980 Turn It On Again Pop Singles 58
1981 No Reply At All Pop Singles 29
1982 Abacab Pop Singles 26
1982 Man On The Corner Pop Singles 40
1982 Paperlate Pop Singles 32
1983 Mama The Billboard Hot 100 82
1984 Illegal Alien The Billboard Hot 100 44
1984 Taking It All Too Hard The Billboard Hot 100 50
1984 That's All The Billboard Hot 100 6
1986 Invisible Touch The Billboard Hot 100 1
1986 Throwing It All Away The Billboard Hot 100 4
1987 In Too Deep The Billboard Hot 100 3
1987 Land of Confusion The Billboard Hot 100 4
1987 Tonight, Tonight, Tonight The Billboard Hot 100 3
1992 Hold on My Heart The Billboard Hot 100 12
1992 I Can't Dance The Billboard Hot 100 7
1992 Jesus He Knows Me The Billboard Hot 100 23
1992 No Son of Mine The Billboard Hot 100 12
1993 Never a Time The Billboard Hot 100 21

Linki zewnętrzne


Genesis
Albumy studyjne
Minialbumy
Albumy koncertowe
Kompilacje
Wideografia
Powiązane

Szablon:Link FA Szablon:Link FA

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Genesis_(zespół_muzyczny)&oldid=11054155”