Limfadenopatia

Limfadenopatia (łac. {{{1}}} lymphadenopathia) – powiększenie węzłów chłonnych na skutek stymulacji antygenowej. Prawidłowe węzły chłonne u ludzi nie przekraczają 1-2 cm średnicy, większość jest jednak znacznie mniejsza. Są ruchome względem otoczenia oraz niebolesne w badaniu palpacyjnym.

Powiększenie węzłów chłonnych może być skutkiem:

• proliferacji makrofagów i limfocytów na skutek stymulacji antygenem wirusowym, bakteryjnym, itp.,
• nacieku zapalnego w węźle,
• nacieku nowotworowego w węźle,
• pierwotnym złośliwym rozplemem komórek układu chłonnego (vide chłoniak, białaczka),
• w lipidozach na skutek nacieku zmienionych makrofagów.

Wyróżnia się dwa rodzaje limfadenopatii: regionalną i ogólną. U osób młodych limfadenopatia ogólna jest najczęściej spowodowana infekcją o tle wirusowym. U osób dorosłych uogólnione powiększenie węzłów chłonnych występuje rzadziej, a jego najczęstszą przyczyną są choroby rozrostowe.

Do najczęstszych przyczyn limfadenopatii regionalnej zaliczamy:

• stan zapalny w obszarze drenażu chłonki przez powiększone węzły,
• naciek nowotworowy na okoliczne węzły, lub stymulacja antygenami nowotworowymi okolicznych węzłów,
• zakażenia paciorkowcowe gardła (węzły podżuchwowe i szyjne),
• błonica gardła,
• tularemia - powiększone węzły w pobliżu wrót zakażenia,
• choroba kociego pazura,
• gruźlica,
• różyczka (zauszne, potyliczne),
• odra (szyjne, karkowe),
• infekcje adenowirusowe,
• toksoplazmoza (szyjne, karkowe),
• sarkoidoza (śródpiersiowe, przywnękowe).

Do najczęstszych przyczyn limfadenopatii ogólnej zaliczamy:

• mononukleoza zakaźna,
• HIV,
• dżuma dymienicza,
• filariozy,
• choroby układowe (białaczki, chłoniaki złośliwe).