Hydrochlorotiazyd

Hydrochlorotiazyd

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 6-chloro-1,1-diokso-3,4-dihydro-2H-1,2,4-benzotiadiazyno-7-sulfonamid Inne nazwy i oznaczenia łac. hydrochlorothiazidum (INN)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C7H8ClN3O4S2
Masa molowa	297,74 g/mol
Wygląd	biały, bezwonny, krystaliczny proszek
Identyfikacja
Numer CAS	58-93-5
PubChem	{{{nazwa}}}, [w:] PubChem [online], United States National Library of Medicine, CID:  (ang.).{{PubChem}} Brakujące pola: cid oraz nazwa. Nieznane pola: 1.
DrugBank	DB00999
SMILES C1NC2=CC(=C(C=C2S(=O)(=O)N1)S(=O)(=O)N)Cl
Właściwości Rozpuszczalność w wodzie 722 mg/l w innych rozpuszczalnikach bardzo słabo w alkoholach; dobrze w acetonie, DMF, n-butyloaminie i roztworach wodorotlenków metali alkalicznych; nierozpuszczalny w eterze, chloroformie i w rozcieńczonych kwasach mineralnych Temperatura topnienia 274 °C ()
Niebezpieczeństwa Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Substancja nie jest klasyfikowana jako niebezpieczna według europejskich kryteriów. NFPA 704 Na podstawie podanego źródła 1 1 0   Numer RTECS DK9100000 Dawka śmiertelna LD50 2750 mg/kg (szczur, doustnie)
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC	C03 AA03 C03 AX01 C03 EA01
Legalność w Polsce
Stosowanie w ciąży	kategoria B
Farmakokinetyka Działanie hipotensyjne, moczopędne, saluretyczne Okres półtrwania 5–14 h
Uwagi terapeutyczne Drogi podawania doustnie

{{Związek chemiczny infobox}} Nieznane pola: "EC", "stężenie terapeutyczne", "locus", "typ genu", "antagoniści", "funkcje", "transport", "typ białka", "?", "choroby", "wydzielanie", "pochodne ?", "receptory" oraz "zewnętrzne dane MSDS". Linki zewnętrzne: "numer CAS" oraz "PubChem".

Hydrochlorotiazyd – organiczny związek chemiczny z grupy tiazydów, lek stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego.

Budowa i działanie

Lek o budowie sulfonamidowej, o maksymalnej efektywności 15%. Jak inne tiazydy, działa w końcowym korowym odcinku części wstępującej pętli Henlego oraz w początkowej części kanalika dalszego. Zatrzymanie w kanaliku sodu i wody następuje poprzez wchłanianie zwrotne jonu chlorkowego Cl⁻.

Następstwem są zwiększone wydalanie sodu, potasu i magnezu, oraz zatrzymanie wapnia.

Farmakokinetyka

Dobrze wchłaniany z przewodu pokarmowego. Działanie moczopędne występuje po 2 godzinach i utrzymuje się przez 6 do 12 godzin. Długotrwałe stosowanie może prowadzić do spadku skuteczności, po nagłym odstawieniu może nastąpić podwyższenie ciśnienia tętniczego.

Wskazania

Wskazaniami do stosowania leku mogą być: niewydolność serca, obrzęki, nadciśnienie samoistne, hipokalcemia, hiperkalciuria, moczówka prosta.

Interakcje

Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i metyldopy może nastąpić hemoliza.

Działania niepożądane

Stosunkowo często mogą występować działania niepożądane typu hipokaliemia, hipowolemia i hiponatremia wynikające z samego mechanizmu działania leku. Zdarzają się również reakcje nadwrażliwości. Inne działania niepożądane (uczucie zmęczenia, zaburzenia snu) zdarzają się rzadko.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na hydrochlorotiazyd i inne sulfonamidy, niewydolność nerek, ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Dna, hiperkalcemia, hiponatremia, ciąża, laktacja. U dzieci do 2 rż. stosowany tylko w wyjątkowych przypadkach.

Linki zewnętrzne

• {{{tytuł}}}, [w:] Human Metabolome Database [online], Genome Canada  (ang.).tytuł{{HMDB}} Brakujące pola: id oraz nazwa. Przestarzałe pola: 1.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.