Przejdź do zawartości

San H01B

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez 89.79.207.40 (dyskusja) o 20:28, 29 kwi 2012. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
{{{nazwa}}}
[[Plik:{{{zdjęcie}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{opis zdjęcia}}}]]
{{{opis zdjęcia}}}
Dane ogólne
Inne nazwy

{{{inne nazwy}}}

Producent

{{{producent}}}

Premiera

{{{premiera}}}

Lata produkcji

{{{lata produkcji}}}

Miejsce produkcji

{{{miejsce produkcji}}}

Dane techniczne
Typy nadwozia

{{{typy nadwozia}}}

Układ drzwi

{{{układ drzwi}}}

Liczba drzwi

{{{liczba drzwi}}}

Wysokość podłogi

{{{wysokość podłogi}}}

Po zastosowaniu przyklęku

{{{po zastosowaniu przyklęku}}}

Szerokość drzwi

{{{szerokość drzwi}}}

Silniki

{{{silniki}}}

Moc silników

{{{moc silników}}}

Skrzynia biegów

{{{skrzynia biegów}}}

Liczba przełożeń

{{{liczba przełożeń}}}

Długość

{{{długość}}}

Szerokość

{{{szerokość}}}

Wysokość

{{{wysokość}}}

Masa własna

{{{masa własna}}}

Masa całkowita

{{{masa całkowita}}}

Rozstaw osi

{{{rozstaw osi}}}

Prędkość maksymalna

{{{prędkość maksymalna}}}

Wnętrze
Liczba miejsc ogółem

{{{liczba miejsc ogółem}}}

Liczba miejsc siedzących

{{{liczba miejsc siedzących}}}

Informacje dodatkowe
ABS

Nie

ASR

Nie

EBS

Nie

ESP

Nie

Klimatyzacja

{{{klimatyzacja}}}

San H01Bautobus miejski, produkowany w latach 1958-1961 przez Sanocką Fabrykę Autobusów z Sanoka.

Historia modelu

San H01B

Dr inż. Janusz Pawłowski pracujący w Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego stworzył ideę autobusowego nadwozia samonośnego. Prace studialne rozpoczęto w 1952 roku, zaś w 1955 roku wykonano prototyp autobusu o roboczym symbolu H01-S42-F01. Oznaczał on kolejno typ nadwozia, silnika i podwozia. Prototyp mieścił 43 pasażerów, w tym 8 na składanych siedzeniach w przejściu między fotelami. Konstrukcja bezramowa przyczyniła się do zredukowania masy własnej autobusu do 4770 kg. Projekt dalej udoskonalano.

W 1957 roku zakończono wytwarzanie w Sanoku autobusów konstrukcji ramowej Star N52, zaś od 1958 roku wdrożono do produkcji model oznaczony San H01, występujący w odmianie międzymiastowej (A) i miejskiej (B). Ze względu na rozkład obciążeń na osie pojazdu silnik typu S42 wysunięto przed oś kół przednich, a skrzynię biegów ze Stara 21 umieszczono w jego środkowej części. Wersja miejska mogła pomieścić łącznie 50 pasażerów, w tym 33 na miejscach siedzących. Zastosowano dwie pary dwuskrzydłowych drzwi bocznych z mechanicznym systemem ich otwierania od wewnątrz, przy czym drzwi przednie obsługiwał kierowca, zaś drzwi tylne konduktor. Wręgowo-powłokową konstrukcję samonośną tego autobusu opatentowano. Charakterystyczną cechą wyróżniającą "Sany H01B" było zastosowanie aż trzech szyb w przedniej oraz tylnej ścianie nadwozia.

Łącznie wyprodukowano 800 sztuk autobusów San H01B. Do dnia dzisiejszego przetrwał prawdopodobnie tylko jeden egzemplarz, znajdujący się w posiadaniu MPK SA w Krakowie.

Cechy użytkowe

Wobec dość małej mocy dysponowanego silnika S42 dążono do możliwie niskiej masy własnej pojazdu. Autorem koncepcji konstrukcyjnej nadwozia był prof. Zbigniew Brzoska. Konstrukcja nawiązywała do rozwiązań stosowanych w lotnictwie (tzw. kesonowa), następnie była zmieniona na wręgowo-powłokową i powłokowo-blachownicową. Wszystkie te rozwiązania nie rozwiązały problemu jakim było pękanie nadwozi autobusów w różnych miejscach wobec stałego ich przeciążania podczas eksploatacji i złej jakości nawierzchni ulic w Polsce. Zastosowano w późniejszym okresie belki nadresorowe, które miały za zadanie korzystniej przenosić obciążenia z nadwozia na układ jezdny. Rezultaty tych poczynań były niewystarczające, trwałość nadwozi była zbyt niska. Niestety, skierowano autobus przedwcześnie do produkcji seryjnej, bez dogłębnego przebadania go w normalnych warunkach użytkowania. Owocowało to rozlicznymi problemami eksploatacyjnymi u użytkowników. Wobec zakończenia prac nad odmianą silnika S42 - silnikiem S47 o mocy zwiększonej do 105 KM zaprzestano rozwoju Sana H01, skupiając się na ramowej konstrukcji następcy, jakim był udany San H100.

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne