Przejdź do zawartości

Bitwa o zamek Itter

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Rklisowski (dyskusja | edycje) o 20:07, 6 lis 2013. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Zamek Itter widziany od południa

Bitwa o zamek Itter – potyczka pomiędzy siłami amerykańskimi i wspomagającymi ich żołnierzami francuskimi, niemieckimi i austriackimi partyzantami, a żołnierzami dywizji SS która odbyła się 6 maja 1945 z zamku Itter w Tyrolu. Wyzwolony dzień wcześniej przez żołnierzy amerykańskich zamek pełnił funkcję więzienia dla francuskich VIP-ów. Dzień później, 6 maja, został zaatakowany przez elementy 17 Dywizji Grenadierów Pancernych SS Götz von Berlichingen. W obronie zamku oprócz żołnierzy amerykańskich wzięli także udział wyzwoleni Francuzi i anty-nazistowscy żołnierze niemieccy którzy stanęli po stronie wyzwolicieli. W trakcie zaciętych walk oddziały SS zyskały przewagę i prawie udało im się zdobyć zamek, ale jego obrońcy zostali uratowani przez nadciągające z odsieczą oddziały amerykańskie i austriackich partyzantów. W trakcie oblężenia, broniąc zamku zginął niemiecki major Josef Gangl.

Tło historyczne

W czasie II wojnie światowej położony w Tyrolu zamek Itter (Schloss Itter), zbudowany w XII wieku, pełnił funkcję więzienia dla francuskich VIP-ów. Uwięzieni w nim byli między innymi: byli premierzy Francji Édouard Daladier i Paul Reynaud, generałowie Maurice Gamelin i Maxime Weygand oraz między innymi Jean Borotra, André François-Poncet, Michel Clemenceau, Albert Lebrun i Marie-Agnès de Gaulle.

Administracyjnie zamek należał do obozu koncentracyjnego Dachau, ale warunki w nim panujące odbiegały daleko od warunków samego obozu koncentracyjnego.

Bitwa

Zamek został wyzwolony 5 maja 1945 przez oddziały amerykańskiej 103 Dywizji Piechoty. Po wyzwoleniu zamku dołączyły do nich elementy 23 Batalionu Czołgowego amerykańskiej 12 Dywizji Pancernej. Dzień później zamek został zaatakowany przez oddziały 17 Dywizji Grenadierów Pancernych SS Götz von Berlichingen. Planowali oni odbić zamek i wymordować jego mieszkańców. Po stronie amerykańskich obrońców stanęli także wyzwoleni francuscy więźniowie, a także dekorowany oficer Wehrmachtu major Josef Gang.

Atakujący mieli znaczną przewagę ogniową i materialną, pomimo desperackiej obrony zyskali oni znaczą przewagę i przygotowywali się do ostatecznego ataku kiedy na pomoc obrońcom przyszły z odsieczą dodatkowe amerykańskie oddziały prowadzone przez austriackich partyzantów.

Bibliografia

Literatura przedmiotu

  • Stephen Harding: The Last Battle : When U.S. And German Soldiers Joined Forces In the Waning Hours of World War II In Europe. ISBN 978-0-306-82208-7.

Linki zewnętrzne