Przejdź do zawartości

Bernard Nowacki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Zureks (dyskusja | edycje) o 00:00, 24 maj 2014. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 24 maj 2014, była oparta na tej wersji.
Bernard Nowacki

Bernard Nowacki (ur. 14 lipca 1908 r. we Lwowie, zm. 3 czerwca 1995 we Wrocławiu[1]) - polski śpiewak operowy, baryton.

Przebieg kariery

Nowacki rozpoczął naukę śpiewu u aktorki i śpiewaczki Andy Kitschman. Na przedmioty teoretyczne uczęszczał do szkoły muzycznej im. Ignacego Paderewskiego. W 1930 r. został przyjęty do chóru Opery Lwowskiej, a w 1939 został jej solistą.

Systematycznie uczył się śpiewu u prof. Różyckiej. W latach 1942 – 1945 występował jako solista w ukraińskim zespole chóralnym „Trembita”.

Wstąpił do Teatru Muzycznego dyrektora Sylwestra Czosnowskiego i z nim przeniósł się do Polski w 1946 r. Do 1952 r. grał w Teatrze Dramatycznym w Szczecinie, gdzie wystąpił w kilku znaczących rolach, m.in. Boguckiego w "Pannie Maliczewskiej", leśniczego i autora w „Dwóch teatrach” Jerzego Szaniawskiego i w Teatrze Małym.

Śpiewał również w operze objazdowej Franciszki Platówny w roli Janusza w spektaklu "Halka".

Został zaangażowany przez dyrektora szczecińskiego ARTOS-u (poprzednika agencji koncertowej Estrada Szczecińska) Janusza Cegiełłę w charakterze aktora i śpiewaka.

Po udanym przesłuchaniu pod koniec 1952 r. otrzymał angaż do Opery Wrocławskiej i w charakterze solisty występował do końca 1983 r., wykonując w tym czasie około 40 ról pierwszoplanowych. Jednocześnie prowadził działalność koncertową, uczestniczył w festiwalach muzyki poważnej i operowej, gościł na wielu scenach operowych w kraju i za granicą.

Wojciech Dzieduszycki (śpiewak operowy zajmujący się również pisaniem tekstów o spektaklach operowych do miesięcznika Odra) opisał jeden z występów Biernackiego w 1966 r. (opera Kniaź Igor)[2]:

[...] Chciałbym trochę dłużej zatrzymać się przy Bernardzie Nowackim. Igor - to zdawałoby się partia przekraczająca możliwości tego barytona o niezbyt wielkim wolumenie głosu. Okazuje się jednak, że przy prawidłowym ustawieniu głosu nawet liryczny baryton może pięknie zaśpiewać księcia Igora. Nowacki śpiewa bardzo wyrównanym, bardzo nośnym głosem, z ogromnym wyrazem, a przy tym bardzo spokojnie. Jego Igor jest dostojny, opanowany, w niewoli przeżywa swoją tragedię nie uzewnętrzniając jej. Doskonały kontrast dla wybuchowego Kończaka w wykonaniu Bylińskiego. Kopyciński świetnie opracował akompaniament słynnej arii Igora, tak że orkiestra ani na chwilę nie zagłusza Nowackiego, a mimo to brzmi pełnie i potężnie w dramatycznych crescendach.

Bernard Nowacki nagrał wiele muzycznych audycji radiowych oraz telewizyjnych spektakli operowych. Niestety, zachowały się jedynie nieliczne nagrania, bowiem Wrocław cierpiący na chroniczny brak taśm radiowych systematycznie kasował dokonane wcześniejsze rejestracje.

Był jednym z nielicznych artystów - śpiewaków operowych, których kariera artystyczna trwała tak długo - obchodził on aż dwa zaszczytne jubileusze: 30-lecia pracy w Operze Wrocławskiej i 50-lecia pracy artystycznej.

Jego żona była śpiewaczką Operetki Śląskiej, a syn Aleksander Nowacki jest piosenkarzem, kompozytorem i producentem muzyki rozrywkowej.

Nagrody i odznaczenia

Za swoje osiągnięcia artystyczne był wielokrotnie nagradzany i odznaczany, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, odznaką Zasłużonego Działacza Kultury (1965 r.[1]), Budowniczego Miasta Wrocławia (1965 r.[1]), Medalem 40-lecia PRL, odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, nagrodą Ministra Kultury i sztuki za 50-lecie działalności artystycznej. Był aktywnym działaczem i członkiem władz SPATIF i ZASP.

W 1975 r otrzymał odznaczenie "Zasłużony Działacz Związków Zawodowych", a w 1976 r. nagrodę miasta Wrocławia.[1]

Wybrane role

Największe role operowe:[3][4][1]

  1. ↑ a b c d e Bernard Nowacki w e-teatr.pl. [dostęp 2014-04-06].
  2. ↑ Wojciech Dzieduszycki. "Kniaź Igor" Borodina w Operze Wrocławskiej. „Odra”. 11 (69), Listopad 1966. 
  3. ↑ Almanach sceny polskiej 1956/57. [dostęp 2014-04-06].
  4. ↑ Almanach sceny polskiej 1958/59. [dostęp 2014-04-06].
  5. ↑ Jenufa, Opera we Wrocławiu. [dostęp 2014-04-06].
  6. ↑ Kniaź Igor, Opera we Wrocławiu. [dostęp 2014-04-06].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernard_Nowacki&oldid=39509880”