Eldar Riazanow

Eldar Aleksandrowicz Riazanow
*Эльдар Александрович Рязанов*
Prawdziwe imię i nazwisko	Eldar Aleksandrowicz Riazanow
Data i miejsce urodzenia	18 listopada 1927 ; Kujbyszew, ZSRR
Data i miejsce śmierci	29 listopada 2015 ; Moskwa, Rosja
Zawód	reżyser, scenarzysta, aktor
Współmałżonek	Zoja Fomina (1950–1970),; Nina Skujbina (1972–1994),; Emma Abajdullina (od 1995)
Lata aktywności	1953–2006
	Odznaczenia
	; ;
	Strona internetowa

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 24 kwi 2016, była oparta na tej wersji.

Eldar Aleksandrowicz Riazanow ros. Эльдар Александрович Рязанов (ur. 18 listopada 1927 w Kujbyszewie, zm. 29 listopada 2015 w Moskwie^[1]) – rosyjski reżyser, twórca satyrycznych komedii, scenarzysta, aktor, dramaturg, poeta, Ludowy Artysta ZSRR (1984).

Biografia

Eldar Riazanow urodził się w 1927 roku w Samarze^[2]. Był synem urzędnika Aleksandra Siemionowicza Riazanowa. W 1950 ukończył moskiewski Wszechrosyjski Państwowy Uniwersytet Kinematografii im. S.A. Gierasimowa.

Początkowo przede wszystkim reżyserował filmy dokumentalne, a w 1956 roku wyreżyserował pierwszy film fabularny pt. „Noc sylwestrowa”, od którego zaczęła się rozwijać jego kariera. Od 1955 roku został pracownikiem studia "Mosfilm". Odkrył wiele nowych twarzy dla filmu. W Nocy karnawałowej (1956) debiutowała w głównej roli Ludmiła Gurczenko. Złodziej samochodów (1966) był główną rolą Innokientija Smoktunowskiego^[2]. Ironia losu (1975), w Polsce rozpowszechniana pod tytułem „Szczęśliwego Nowego Roku”^[3] przyniosła Barbarze Brylskiej dużą popularność w Związku Radzieckim, a film regularnie był emitowany w telewizjach krajów poradzieckich aż do początku XXI wieku^[2].

Duże sukcesy frekwencyjne odnosiły także jego kolejne filmy, w tym Romans biurowy (1977), Garaż (1979), Dworzec dla dwojga (1982), Gorzki romans (1984) i Zapomniana melodia na flet (1987). Riazanow jako jeden z nielicznych pozostał czynnym artystą po rozpadzie ZSRR, nakręcił wówczas m.in. Niebiosa obiecane (1991), Wróżba (1993), Cześć, pajace! (1996), Stare klacze (2000), Klucz od sypialni (2003), Andersen. Fantazje na temat (2006)^[2].

W 2007 imieniem Eldara Riazanowa nazwano samolot typu Boeing 737 rosyjskich linii lotniczych KD Avia (rej. VP-BJX)^[2]. Został on złomowany w 2010.

W ostatnich latach ciężko chorował, w ostatnich miesiącach wielokrotnie hospitalizowany. Zmarł 29 listopada 2015 roku^[2].

Odznaczenia i nagrody

Order Zasług dla Ojczyzny II klasy (2008, Rosja)
Order Zasług dla Ojczyzny III klasy (1996, Rosja)
Order Czerwonego Sztandaru Pracy – dwukrotnie (1969, 1977 ZSRR)
Order Przyjaźni Narodów (1987, ZSRR)
Ludowy Artysta ZSRR (1984)
Nagroda Państwowa ZSRR (1977)
Nagroda Państwowa RFSRR im. braci Wasiljewych (1979, ZSRR)
Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Order Honoru (2008, Gruzja)

↑ Prominent Russian film director Eldar Ryazanov dies aged 88. Russia Today. [dostęp 2015-11-30]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Odszedł Eldar Riazanow. [w:] Wilnoteka [on-line]. Wilnoteka.lt, 2015-11-30. [dostęp 2015-11-30]. (pol.).
↑ Szczęśliwego Nowego Roku (1975). Filmweb.pl. [dostęp 2016-02-09]. (pol.).

{{Przypisy}} Nieprawidłowe pola: przypisy.

Bibliografia

Эльдар Рязанов w bazie КиноПоиск.Ru
Eldar Ryazanov w bazie IMDb (ang.)
Eldar Riazanow w bazie Filmweb

[RT-1] Prominent Russian film director Eldar Ryazanov dies aged 88. Russia Today. [dostęp 2015-11-30]. (ang.).

[wilnoteka-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Odszedł Eldar Riazanow. [w:] Wilnoteka [on-line]. Wilnoteka.lt, 2015-11-30. [dostęp 2015-11-30]. (pol.).

[filmweb-3] Szczęśliwego Nowego Roku (1975). Filmweb.pl. [dostęp 2016-02-09]. (pol.).

[1]

[2]

[3]