Fluorek strontu

Fluorek strontu

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) konst. difluorek strontu, fluorek(1−) strontu(2+), fluorek strontu(2+), fluorek strontu(II)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	SrF2
Masa molowa	125,62 g/mol
Wygląd	białe kryształy lub proszek
Identyfikacja
Numer CAS	7783-48-4
PubChem	{{{nazwa}}}, [w:] PubChem [online], United States National Library of Medicine, CID:  (ang.).{{PubChem}} Brakujące pola: cid oraz nazwa. Nieznane pola: 1.
SMILES [F-].[F-].[Sr+2]
Właściwości Gęstość 4,24 g/cm³; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie 0,011 g/100 g (0 °C) 0,021 g/100 g (25 °C) w innych rozpuszczalnikach rozcieńczone kwasy; bezwodny HF: 14,83 g/100 g (12 °C) Temperatura topnienia 1477 °C Temperatura wrzenia 2460 °C
Budowa Układ krystalograficzny regularny
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2015-08-25] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Uwaga Zwroty H H315, H319, H335 Zwroty P P261, P305+P351+P338 NFPA 704 Na podstawie podanego źródła 0 2 0   Temperatura zapłonu niepalny Numer RTECS WK8925000 Dawka śmiertelna LD50 10,6 g/kg (szczur, doustnie)
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

{{Związek chemiczny infobox}} Linki zewnętrzne: "numer CAS" oraz "PubChem".

Fluorek strontu, SrF₂ – nieorganiczny związek chemiczny z grupy fluorków, sól kwasu fluorowodorowego i strontu. Jest kruchą, białą substancją krystaliczną, bardzo słabo rozpuszczalną w wodzie (K_sp = 4,33×10⁻⁹).

Budowa

Fluorek strontu krystalizuje w układzie regularnym (fluorytu). W fazie gazowej ma budowę nieliniową, z kątem pomiędzy wiązaniami F−Sr−F wyznaczonym metodą spektroskopii rotacyjnej wynoszącym 100,8° i długością wiązania r_e 1,590 Å. Jest to niezgodne z modelem VSEPR, według którego cząsteczka SrF₂ powinna mieć budowę liniową. Tłumaczone jest to udziałem orbitalu 4d w tworzeniu wiązania, jak również zniekształceniem zrębu atomowego prowadzącego do niesymetrycznego rozkładu ładunku i oddziaływaniem tak otrzymanego indukowanego dipola na jonie metalu z anionami fluorkowymi.

Otrzymywanie

Można go otrzymać w reakcji chlorku strontu z gazowym fluorem lub przez działanie kwasu fluorowodorowego na węglan strontu.

Strąca się jako łatwy do sączenia produkt.

Zastosowania

Fluorek strontu wykorzystuje się jako materiał optyczny do specyficznych zastosowań, na przykład jako powłoki na soczewkach optycznych oraz jako kryształ termoluminescencyjny. Innym zastosowaniem jest nośnik radioizotopu strontu-90 w generatorach termoelektrycznych izotopów promieniotwórczych.

Bibliografia

• Norman N.N.N. Greenwood Norman N.N.N., AlanA. Earnshaw AlanA., Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, ISBN 0-7506-3365-4  (ang.).
• David R.D.R. Lide David R.D.R. (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, ISBN 978-1-4200-9084-0  (ang.).