Smilodony

Szablon:Sbt Smilodont (smilodon, tygrys szablozębny) - kopalny drapieżnik z rodziny kotowatych, należący do wymarłej podrodziny Machairodontidae. Pierwszy gatunek zaliczony do tego rodzaju pojawił się ok. 2,5 miliona lat temu. Był to Smilodon gracilis zasiedlający wschodnie obszary kontynentu Północnoamerykańskiego. Wywodził sie prawdopodobnie od innego kota szablastozębnego - Megantereon. Smilodon populator był najmniejszym i nalżej zbudowanym z trzech poznanych dotychczas gatunków smilodontów. Wielkością był żbliżony do leoparda Panthera pardus, ale był znacznie bardziej od niego masywny i cięższy, osiągał wagę ok 100 kg. Po połączeniu obu kontynentów amerykańskich, S. gracilis zasiedlił tereny Ameryki Południowej. Od niego wywodzi się największy z opisanych smilodontów - Smilodon populator. Doskonale zachowane szczątki tego kota znaleziono w wielu rejonach Ameryki Południowej, gdzie zajmował w późnym plejstocenie niszę głównego drapieżnika. S. populator był największym z kotów Machairodontidae, znacznie przewyższający wielkością dzisiejsze lwy. Prawdopodobnie ciężar dorosłego samca przekraczał 300 kg. W porównaniu ze swoim przodkiem miał on masywniejszą budowę i dłuższe proporcjonalnie kły. W późniejszym plejstocenie Amerykę Północną zdominował trzeci gatunek - Smilodon fatalis. Jest to najlepiej poznany przedstawiciel machajrodontów. Znaleziono tysiące kości należących do setek osobników, zwłaszcza w Kaliforni na sławnym Rancho la Brea. Gatunek ten zasiedlał obszary całej Ameryki Północnej na południe od stepów mamutowych, oraz co jest mniej znane Amerykę Środkową i Południową na zachód od pasma Andów. S. fatalis osiągał rozmiary zbliżone do dzisiejszego afrykańskiego lwa. Istnieją liczne przesłanki na temat trybu życia tych kotów. Szczątki wielu osobników w jednym miejscu sugerują możliwość istnienia u nich zachowań społecznych. Zaleczone złamania na niektórych kościach pozwalają sugerować, że ranne osobniki były karmione przez resztę grupy. Znaleziono kości gnykowe smilodontów, co udowadnia, że zdolne były do wydawania ryków podobnie jak dzisiejsze wielkie kotowate. Jeżeli przesłanki, sugerujące stadny tryb życia smilodontów okazałyby się prawdziwe, drapieżniki te mogłyby atakować nawet bardzo duże ssaki. Prawdopodobnie podstawą ich zdobyczy stanowiły liczne wówczas w Ameryce Północnej koniowate, bizony, wielbłądy, jelenie, być może również niektóre trąbowce i leniwce naziemne. W południowej Ameryce S. populator mógł polować na liczne konie i lamy, oraz na szczerbaki i ostatnie litopterny i notoungulaty. Zarówno S. populator jak i S. fatalis doczekały się pojawienia w Nowym Świecie paleoindian. Ostatnie szczątki smilodontów z obu Ameryk szacuje się na 11 - 9 tysięcy lat. Szablon:Biologia stub