Przejdź do zawartości

Masalszczyna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 23:52, 30 sty 2019. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Masalszczyna
Масальшчына
Ilustracja
Ogólny widok Masalszczyzny.
Rysunek Napoleona Ordy z 1877 roku
Państwo

 Białoruś

Obwód

mohylewski

Rejon

mohylewski

Sielsowiet

Wendoroż

Nr kierunkowy

+375 222

Kod pocztowy

213150

Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, po prawej znajduje się punkt z opisem „Masalszczyna”
Ziemia53°51′47″N 30°00′09″E/53,863056 30,002500

Masalszczyna (błr. Масальшчына; ros. Масальщина; hist. Masalszczyzna) – wieś na Białorusi, w rejonie mohylewskim obwodu mohylewskiego, około 22 km na zachód od Mohylewa.

Historia

Dobra te należały do powiatu orszańskiego i mohylewskiego Rzeczypospolitej. Po I rozbiorze Polski w 1772 roku znalazły się na terenie Imperium Rosyjskiego. Pierwsza wzmianka o Masalszczyźnie pochodzi z 1785 roku[1]. W pierwszej połowie XIX wieku wieś należała do Ludwiki Wojnicz-Sianożęckiej, która wniosła ją we wianie do małżeństwa z Włodzimierzem Ciechanowieckim (zm. w 1900 roku w Masalszczyźnie), ostatnim z wyboru marszałkiem szlachty guberni mohylewskiej. Po śmierci Włodzimierza jego obszerne dobra zostały podzielone pomiędzy dzieci. Nie wiadomo, które z nich odziedziczyło Masalszczyznę[2].

Od 1917 roku Masalszczyzna znalazła się w ZSRR, od 1991 roku – na Białorusi.

Dawny dwór lub pałac

Wiedza o siedzibie Ciechanowieckich pochodzi jedynie z jednego, reprodukowanego obok, rysunku Napoleona Ordy z 1877 roku, jednak nawet nie wiadomo, czy pokazuje on elewację frontową czy ogrodową. Z rysunku Ordy wynika, że drzewa ogrodu nie mają więcej niz kilkadziesiąt lat.

Dwór został najprawdopodobniej zniszczony w czasie I wojny światowej albo wkrótce po rewolucji październikowej.

Majątek w Masalszczyźnie (oraz inne majątki Ciechanowieckich, w tym samym rozdziale) jest opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[2].

Przypisy