Przejdź do zawartości

Kazimierz Plenkiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez W2k2 (dyskusja | edycje) o 00:24, 13 kwi 2019. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 13 kwi 2019, była oparta na tej wersji.
Kazimierz Mieczysław Plenkiewicz
Ilustracja
kapitan pilot kapitan pilot
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1907
Tokarówka

Data i miejsce śmierci

15 listopada 1974
Kielce

Przebieg służby
Siły zbrojne

– Siły Powietrzne RP
– Royal Air Force

Jednostki

2 Pułk Lotniczy

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

pilot sanitarny

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Lotniczy (trzykrotnie)

Kazimierz Mieczysław Plenkiewicz (ur. 18 stycznia 1907 w Tokarówce, zm. 15 listopada 1974 w Kielcach) – polski pilot szybowcowy, kapitan pilot Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Alfreda i Zofii z Stefańskich. Do III klasy gimnazjum uczył się w Kijowie, następnie (od 1919 r.) uczył się w gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Kielcach. Maturę uzyskał w 1925 r. i rozpoczął studia na Wydziale Ogólnohandlowym Szkoły Głównej Handlowej. W czasie studiów został członkiem Aeroklubu Warszawskiego (gdzie należał do aeroklubowej sekcji szybowcowej) i Sekcji Lotniczej Politechniki Warszawskiej[1]. W 1929 roku uzyskał uprawnienia pilota samolotowego.

po studiach został powołany do odbycia służby wojskowej i został skierowany do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie> Następnie otrzymał przydział do odbycia praktyk w 2. Pułku Lotniczym w Krakowie. Po zakończeniu służby wojskowej związał się z szybownictwem[2].

Od 1932 r. pracował jako instruktor szybowcowy w szkole szybowcowej Polichno, w 1934 roku został kierownikiem Szkoły Szybowcowej LOPP Polichno-Pińczów im. gen. Leona Berbeckiego[1]. Pod jego kierownictwem szkoła szybko się rozwijała. W 1932 r. na 5 szybowcach wyszkolono 59 pilotów, a już w 1937 r. szkoła dysponowała 37. szybowcami i wyszkoliła 415 pilotów. W ramach wymiany międzynarodowej szkolono pilotów z sąsiednich krajów: Rumunii, Łotwy, Estonii, Węgier, Czechosłowacji i Finlandii[3].

15 października 1934 roku, na szybowcu SG-3 ustanowił krajowy rekord długotrwałości lotu z wynikiem 12 h 6 min[4]. W 1935 roku brał udział w Krajowych Zawodach szybowcowych, gdzie zajął 2. miejsce w I grupie[5]. W 1938 roku zwyciężył w VI Krajowych Zawodach Szybowcowych w Masłowie[6]. 16 lipca 1938 roku ustanowił kolejny rekord krajowy w przelocie docelowym. Przeleciał 270,2 km na trasie Masłów-Inowrocław. W 1939 roku, podczas Zawodów Szybowcowych IUSTUS, zajął I miejsce.

1 stycznia 1939 roku został mianowany na stanowisko inspektora szybownictwa w Zarządzie Głównym Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 31 sierpnia został zmobilizowany jako podporucznik pilot. Nie brał udziału w walkach, został ewakuowany do Rumunii. Po krótkim okresie internowania uciekł i przez Jugosławię i Włochy przedostał się do Francji. Następnie trafił do Afryki, gdzie został skierowany do szkoły lotniczej w Rabacie[1].

Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymał numer służbowy RAF P-0143[7] i został skierowany na kurs instruktorski do Szkoły Instruktorów w Upavon. Pracował tam przez dwa lata jako instruktor. Ok. 1942 roku został przeniesiony do Instytutu Doświadczalnego w Farnborough, gdzie został pilotem-oblatywaczem szybowców transportowych. W 1943 r. został przeniesiony do Afryki, gdzie dowodził jednostką transportu lotniczego[2]. Po zakończeniu wojny został zdemobilizowany w stopniu kapitana[7] i rozpoczął studia w The Polytechnic Institute of Export w Londynie, których nie ukończył ze względów ekonomicznych. W 1947 roku repatriował się do Polski, gdzie pracował w Departamencie Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji. W 1949 roku przeniósł się do Spółdzielni Jedność Łowiecka. Do latania powrócił w 1956 roku, kiedy został zatrudniony w Centralnym Zespole Lotnictwa Sanitarnego w Warszawie[1]. Pełnił funkcje pilota, kierownika działu, instruktora i zastępcy szefa działu wyszkolenia. Pracował tam do 1967 roku. Dodatkowo działał społecznie w Aeroklubie Warszawskim i Klubie Seniorów Lotnictwa Aeroklubu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Zmarł 15 listopada 1974 roku i został pochowany na cmentarzu w Kielcach[2].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d Mała Encyklopedia lotników polskich: Kazimierz Plenkiewicz. „Skrzydlata Polska”. 9/1970, s. 7, 1 marca 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. 
  2. ↑ a b c Konrad Rydołowski: Kazimierz Mieczysław Plenkiewicz. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2019-04-12]. (pol.).
  3. ↑ Jacek Korczyński: Szkoła młodych orląt, czyli lotnicze tradycje regionu. madeinswietokrzyskie.pl. [dostęp 2019-04-12]. (pol.).
  4. ↑ Ryszard Adamowicz: Szybownictwo. „Skrzydlata Polska”. 10/1934, s. 315, październik 1934. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  5. ↑ Ppłk. pil. B. Stachoń: Zawody szybowcowe w Ustjanowej. „Skrzydlata Polska”. 11/1935, s. 295-300, listopad 1935. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  6. ↑ Tadeusz Wasiljew: VI. Krajowe Zawody Szybowcowe w Masłowie. „Skrzydlata Polska”. 8/1938, s. 232-235, sierpień 1938. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  7. ↑ a b Plenkiewicz Kazimierz Mieczysław. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-04-12]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Plenkiewicz&oldid=56433474”