Lech Falandysz
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Doktor habilitowany nauk prawnych | |
| Specjalność: kryminologia, prawo karne | |
| Alma Mater | |
| Habilitacja |
1981 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
| Stanowisko |
Profesor nadzwyczajny |
| Rektor | |
| Uczelnia | |
| Okres spraw. |
2000–2003 |
| Odznaczenia | |
| |
Lech Falandysz (ur. 27 października 1942 w Warszawie, zm. 22 lutego 2003 tamże) – polski prawnik, karnista, doktor habilitowany nauk prawnych, profesor nadzwyczajny Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego[1].
Życiorys
Ukończył warszawskie VII Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego[2].Studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim ukończył w 1965, 6 lat później został doktorem. Był uczniem prof. Igora Andrejewa i prof. Jerzego Sawickiego. Habilitował się w 1981, a od 1991 był profesorem UW. Autor ok. dwustu publikacji naukowych, głównie z dziedziny prawa karnego[3]. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Prawa Karnego, Polskiego Towarzystwa Wiktymologicznego, Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego im. prof. Stanisława Batawii, a także licznych zagranicznych towarzystw naukowych w zakresie prawa karnego.
W latach 1980–1990 był uczestnikiem prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności. Członek Społecznej Rady Legislacyjnej[4] – agendy/jednostki COIU[5][6][7].
Do 1982 był członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Po wprowadzeniu stanu wojennego wystąpił z partii i rozpoczął działalność w Komitecie Helsińskim. Uczestniczył w obradach "okrągłego stołu" po stronie opozycji. Na początku lat 90. działał w partii Victoria, popierającej prezydenta Lecha Wałęsę.
W latach 1990–1991 był dyrektorem Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości przy Ministrze Sprawiedliwości, a następnie pracownikiem Kancelarii Prezydenta RP, najpierw w charakterze sekretarza stanu, później zastępcy szefa Kancelarii Prezydenta (podczas kadencji Lecha Wałęsy).
Lech Falandysz zasłynął, gdy udowadniał, że prezydent miał prawo odwołać z KRRiT dwóch „swoich” członków Marka Markiewicza i Macieja Iłowieckiego. Takie działanie nazwano „falandyzacją prawa”.
15 lutego 1995 złożył dymisję z zajmowanego w Kancelarii Prezydenta stanowiska. Swą decyzję uzasadnił tym, że niemożliwa jest jego dalsza współpraca z szefem gabinetu prezydenta, Mieczysławem Wachowskim.
Od 1999 był współwłaścicielem kancelarii prawniczej „R. Smoktunowicz & L. Falandysz”.
Zmarł na raka trzustki[8][9][10]. Był alkoholikiem, leczony od 1984[11]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A3 tuje-2-52)[12].
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002)[13].
Życie prywatne
Był żonaty z Barbarą Boboli-Falandysz (1959–2015), prawniczką i mediatorką, która zmarła 13 grudnia 2015 na chorobę nowotworową[14]. Mieli czwórkę dzieci[15].
Upamiętnienie
W Radzyminie znajduje się ulica imienia Lecha Falandysza. Falandysz określany był jako „wielki przyjaciel Radzymina”. Miał tam wraz z żoną dom letniskowy[16].
Największa aula Uczelni Łazarskiego w Warszawie nosi imię Lecha Falandysza.
Przypisy
- ↑ Leonard Drożdżewicz, Lech Falandysz (1942–2003) – wspomnienie o Mistrzu, „Rejent” (7–8 (207–208)), sierpień 2008, s. 189-191.
- ↑ Lech Falandysz. liceum7.edu.pl. [dostęp 2018-05-01].
- ↑ Dr hab. Lech Falandysz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2013-01-14].
- ↑ Anna Grażyna Kister, Lech Falandysz, [w:] Encyklopedia Solidarności [online], 16 września 2016 [dostęp 2020-07-24].
- ↑ Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980-1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001, s. 33. ISBN 83-7059-503-0.
- ↑ Struktura | Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności | COIU "S" [online], coiu.pl [dostęp 2017-11-24].
- ↑ Spis Treści | Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności | COIU "S" [online], coiu.pl [dostęp 2017-11-24].
- ↑ Jan Stradowski, Monika Florek-Moskal: Wykrywacz raka. wprost.pl, 2004-06-20. [dostęp 2021-04-24].
- ↑ Wczesne wykrycie raka daje duże szanse na wyleczenie. bhp.org.pl. [dostęp 2021-04-24].
- ↑ Dorota Wellman: Niezatapialna. Rozmowa z Barbarą Falandysz. gala.onet.pl, 2003-07. [dostęp 2021-04-24].
- ↑ Barbara Falandysz, Krzysztof Dowgird: Mocne Anioły. Twój Styl, 2014-02-25. [dostęp 2015-12-15].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online] [dostęp 2019-11-14] (pol.).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 października 2002 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2003 r. nr 3, poz. 23).
- ↑ Barbara Falandysz nie żyje. wiadomosci.onet.pl, 2015-12-14. [dostęp 2015-12-15].
- ↑ Nie żyje Barbara Falandysz. Wirtualna Polska, 2015-12-15. [dostęp 2015-12-15].
- ↑ Zbigniew Piotrowski, Radzymin – na weekend, na urlop, na zawsze, Piotr Charyło (red.), „Radzyminiak”, maj 2020, s. 7, ISSN 2450-9000 [dostęp 2021-04-24] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-24].
- Absolwenci VII LO im. Juliusza Słowackiego w Warszawie
- Absolwenci Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Ludzie związani z Instytutem Wymiaru Sprawiedliwości
- Ludzie związani z Radzyminem
- Ministrowie w Kancelarii Prezydenta RP
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Politycy Stronnictwa Demokratycznego (1944–1989)
- Polscy adwokaci
- Polscy karniści
- Rektorzy uczelni w Warszawie
- Uczestnicy Okrągłego Stołu (strona solidarnościowa)
- Urodzeni w 1942
- Wykładowcy Uczelni Łazarskiego w Warszawie
- Wykładowcy Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego
- Zmarli w 2003