Przejdź do zawartości

Emil Rosyvać

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Emil Rosyvać edytowana 22:31, 11 kwi 2022 przez Kerim44 (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 11 kwi 2022, była oparta na tej wersji.

Emil Stefan Karol Rosyvać (ur. 18 sierpnia 1912, zm. 17 czerwca 1940 pod Vaucourt) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego i Wojska Polskiego we Francji, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Józefa Rosywacza (Rosývač), majora piechoty Wojska Polskiego, pochodzenia chorwackiego, i Heleny z domu Woll. Od 15 sierpnia 1932 do 30 czerwca 1933 był uczniem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Po ukończeniu jednorocznej ochotniczej służby wojskowej zdecydował się kontynuować karierę żołnierza. W latach 1933-1935 był uczniem grudziądzkiej Szkoły Podchorążych Kawalerii[1]. 15 października 1935 Prezydent RP mianował go podporucznikiem w korpusie oficerów kawalerii[2]. W 1939 pełnił służbę w 8 Pułku Strzelców Konnych w Chełmnie na stanowisko dowódcy plutonu 4. szwadronu[3]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 23. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4][5]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył w szeregach macierzystego pułku, jako oficer broni i pgaz.[6]

W czasie kampanii francuskiej 1940 walczył w szeregach 2 Pułku Grenadierów Wielkopolskich. Dowodził plutonem rozpoznawczym kompanii dowodzenia pułku[7][8]. Poległ 17 czerwca 1940 w trakcie bitwy pod Lagarde, pod miejscowością Vaucourt, położonej na północ od Lunéville[9][10][11].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Radomyski 1992 ↓, s. 32, 64, 110.
  2. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 11.
  3. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 716.
  4. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 511.
  5. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 149.
  6. ↑ Gnat-Wieteska 1991 ↓, s. 23.
  7. ↑ Kosior 1965 ↓, s. 126.
  8. ↑ Smoliński 1995 ↓, s. 15.
  9. ↑ Wykaz poległych 1952 ↓, s. 3, tu błędnie Vancourt.
  10. ↑ Kosior 1965 ↓, s. 81.
  11. ↑ Smoliński 1995 ↓, s. 34.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
  • Zbigniew Gnat-Wieteska: 8 Pułk Strzelców Konnych. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Egross-Mikromax, 1991, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-85253-21-1.
  • Zygmunt Kosior: Bitwa pod Lagarde. Studium. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
  • Stanisław Radomyski: Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992. ISBN 83-85621-06-7.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Józef Smoliński: 2 Pułk Grenadierów im. Bolesława Chrobrego. Pruszków: Wydawnictwo Ajaks, 1995, seria: Zarys historii wojennej pułków Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emil_Rosyvać&oldid=66872740”