Lubocki

Herb Lubocki i jego odmiany

Lubocki

Lubocki I odmienny

Lubocki II

Lubocki III

Strona z Tablic odmian herbowych Chrząńskiego. Herb Lubocki piąty w rzędzie drugim

Lubocki − kaszubski herb szlachecki.

Opis herbu

Herb znany przynajmniej w trzech wariantach. Opisy z wykorzystaniem klasycznych zasad blazonowania:

Lubocki I: W polu srebrnym gałązka o trzech liściach zielonych. Klejnot: nad hełmem w koronie ogon pawi, na którym trzy oszczepy srebrne w wachlarz, ostrzami na dół. Labry zielone, podbite srebrem.

Lubocki I odmienny: W klejnocie sam ogon pawi.

Lubocki II: W godle trzy listki, każdy na gałązce.

Lubocki III: Inny klejnot: łuk złoty cięciwą do góry, w którym na łęczysku trzy strzały srebrne w wachlarz.

Najwcześniejsze wzmianki

Herb znany polskim heraldykom. Jego wariant podstawowy przytoczył Kasper Niesiecki (Korona polska) oraz Juliusz Karol Ostrowski (Księga herbowa rodów polskich). Wariant I odmienny pochodzi z wczesnych redakcji herbarza Dachnowskiego (Herbarz szlachty Prus Królewskich). Z redakcji tego samego dzieła z około 1714 roku znamy wariant III, opisany jako odmiana poprzedniego używana przez gałąź rodu. Wariant II podany przez Ostrowskiego, rzekomo za Niesieckim, powtórzony przez Chrząńskiego (Tablice odmian herbowych).

Herbowni

Lubocki (Lubaczki, Luboczki, Lubodzki). Rodzinie przypisywano też przydomek Hulda, ale nie wiadomo czy słusznie (być może przez pomylenie Lubockich z niemiecką rodziną Holdau vel Hulda, która używała podobnego herbu).

Rodzina Lubockich

Rodzina szlachty kaszubskiej, biorąca nazwisko od wsi Lubocino. Być może jej protoplastą był Mikołaj z Lubocina, wzmiankowany w 1429. Jego potomkiem był prawdopodobnie Maćko z Lubocina, wzmiankowany w latach 1476-88. Potomkiem Maćka był zapewne Henryk Lubocki (zm. 1548), ławnik ziemski pucki w 1516, sędzia ziemski od 1526, pracował przy rozgraniczaniu Lubocina i Warszewa, będącego uposażeniem miasta Gdańska. Potwierdzenie tego rozgraniczenia otrzymali Michał i Jan Luboccy w 1548. Jan Lubocki pełnił urząd stolnika królewskiego w 1561, był właścicielem Barłomina, części Kębłowa i Będargowa w latach 1570 i 1571. Michał Lubocki był natomiast ławnikiem ziemskim puckim w latach 1553-61, sędzią ziemskim puckim w 1570. W tym samym roku występował jako właściciel Lubocina oraz części w Połchowie i Kębłowie. Jan Lubocki toczył w 1582 spór o granice Barłomina z Luzinem z klasztorem żukowskim. Nie podporządkowawszy się wyrokowi sądu w tej sprawie, Jan został skazany na banicję. Ostatecznie jednak doszło do ugody, zaś spadkobierca Jana, Henryk, zobowiązał się do zadośćuczynienia klasztorowi oraz skorygował granice w układzie z 1597. Henryk pełnił w 1594 roku funkcję pisarza ziemskiego pomorskiego. Z rodziny tej znany jest jeszcze Piotr (zm. 1622 lub 24), sędzia ziemski pucki w latach 1608-1620, żonaty z Manteufflówną. Rodzinę uważa się od XVII wieku za wygasłą.

Bibliografia

• Przemysław Pragert: Herbarz szlachty kaszubskiej T.3. Gdańsk: Wydawn. BiT, 2009, s. 110-111, 242-243. ISBN 978-83-927383-6-7.
• Przemysław Pragert: Herbarz szlachty kaszubskiej. T. 5. Gdańsk: Wydawnictwo BiT Beata Żmuda-Trzebiatowska, 2018, s. 273-274, 315. ISBN 978-83-950310-3-8.

Linki zewnętrzne

• Herb Lubocki z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla