Przejdź do zawartości

Emmanuel Macron

Edytuj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Curdeius (dyskusja | edycje) o 07:26, 10 maj 2023. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 10 maj 2023, była oparta na tej wersji.
Emmanuel Macron
Ilustracja
Emmanuel Macron (2022)
Pełne imię i nazwisko

Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron

Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1977
Amiens

Prezydent Republiki Francuskiej
Okres

od 14 maja 2017

Przynależność polityczna

Renaissance

Pierwsza dama

Brigitte Macron

Poprzednik

François Hollande

Współksiążę Andory
Okres

od 14 maja 2017

Poprzednik

François Hollande

Minister gospodarki, przemysłu i cyfryzacji Francji
Okres

od 25 sierpnia 2014
do 30 sierpnia 2016

Poprzednik

Arnaud Montebourg

Następca

Michel Sapin

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Order Republiki (Tunezja) Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny) Order Słonia (Dania) Wielki Oficer Orderu Krzyża Południa (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja) Krzyż Wielki Orderu Białej Róży (Finlandia) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Lwa (Senegal) Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Od lewej: Bernard Attali, Jean-Yves Le Drian, Emmanuel Macron i Denis Ranque (2015)

ⓘEmmanuel Jean-Michel Frédéric Macron (wym. [ɛmanɥɛl makɾõ]; ur. 21 grudnia 1977 w Amiens[1]) – francuski polityk, urzędnik państwowy i bankowiec. Minister gospodarki, przemysłu i cyfryzacji w latach 2014–2016, od 2017 prezydent Republiki Francuskiej i z urzędu współksiążę Andory.

Życiorys

Wykształcenie

Kształcił się w jezuickim liceum w Amiens, następnie w paryskiej szkole średniej Lycée Henri-IV[2]. Uzyskał dyplom DEA z zakresu filozofii na Université de Paris X, został także absolwentem Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu oraz École nationale d’administration[1]. W latach 1999–2001 był asystentem filozofa Paula Ricœura[2] i współpracował przy wydaniu jego książki La Mémoire, l’histoire, l’oubli. Przez dziesięć lat uczył się gry na fortepianie[3].

Działalność zawodowa i polityczna do 2017

Po ukończeniu studiów został członkiem korpusu inspektorów finansowych w ramach Inspection générale des finances, państwowej służby zajmującej się audytem i kontrolą[1]. Od 2006 do 2009 był członkiem Partii Socjalistycznej[4]. W 2007 został zastępcą referenta komisji kierowanej przez Jacques’a Attali i zajmującej się kwestią wzrostu gospodarczego Francji[2]. W 2008 przeszedł do pracy w bankowości inwestycyjnej w (kontrolowanym przez rodzinę Rothschildów) Rothschild & Cie Banque, gdzie był zatrudniony do 2012[1]. Zajmował się w szczególności zakupem przez szwajcarskie przedsiębiorstwo Nestlé filii koncernu Pfizer o wartości ponad 9 miliardów euro[5].

W latach 2012–2014 pełnił funkcję zastępcy sekretarza generalnego Pałacu Elizejskiego w administracji prezydenta François Hollande’a[5]. 26 sierpnia 2014 objął stanowisko ministra gospodarki, przemysłu i cyfryzacji w rządzie Manuela Vallsa, zastępując Arnauda Montebourga[6]. W trakcie urzędowania popadł w spory z działaczami związków zawodowych[7]. Jednocześnie zyskał osobistą popularność, zaczął być uwzględniany w sondażach przeprowadzanych na potrzeby wyborów prezydenckich w 2017. 6 kwietnia 2016 założył własny ruch polityczny pod nazwą En Marche!, a jego polityczne zaangażowanie zostało w lipcu tegoż roku publicznie skrytykowane przez prezydenta[8]. 30 sierpnia Emmanuel Macron odszedł z urzędu ministra[7].

Wybory i prezydentura

Wraz z odejściem z rządu zadeklarował start w wyborach prezydenckich w 2017 jako kandydat niezależny, odmawiając udziału w prawyborach zorganizowanych przez socjalistów, w których ostatecznie zwyciężył Benoît Hamon[9]. Poparcie dla jego kandydatury wyrazili politycy z różnych stron sceny politycznej, między innymi François Bayrou, Daniel Cohn-Bendit, Bertrand Delanoë, Bernard Kouchner, Dominique Perben[10] i Manuel Valls[11].

W pierwszej turze wyborów 23 kwietnia 2017 otrzymał 8,7 miliona głosów (24,01%), zajmując 1. miejsce spośród 11 pretendentów[12]. Przeszedł do drugiej tury razem z eurosceptyczną kandydatką Marine Le Pen z Frontu Narodowego, która uzyskała poparcie na poziomie 21,30%[12]. Bezpośrednio po ogłoszeniu sondażowych wyników głosowania poparcie dla niego zadeklarowali François Fillon (zajął 3. miejsce) oraz Benoît Hamon (zajął 5. miejsce)[13]. W drugiej turze wyborów 7 maja 2017 otrzymał 20,7 miliona głosów (66,10%), wygrywając tym samym wybory[14] i stając się najmłodszą osobą wybraną na ten urząd[15]. Dzień po wyborach ustąpił z funkcji przewodniczącego swojego ugrupowania[16].

14 maja 2017 Emmanuel Macron został zaprzysiężony na prezydenta Republiki Francuskiej[17]. Następnego dnia powołał na urząd premiera Édouarda Philippe’a z partii Republikanie[18], a także udał się z pierwszą wizytą zagraniczną do Berlina, gdzie spotkał się z kanclerz Niemiec Angelą Merkel[19][20].

W marcu 2022 Emmanuel Macron oficjalnie ogłosił, że będzie ubiegał się o reelekcję w kwietniowych wyborach prezydenckich[21]. W pierwszej turze wyborów z 10 kwietnia 2022 otrzymał 9,8 miliona głosów (27,85%), zajmując 1. miejsce spośród 12 kandydatów[22]. Przeszedł do drugiej tury, w której jego konkurentką została ponownie Marine Le Pen (która uzyskała poparcie na poziomie 23,15%)[22]. Spośród innych kandydatów poparcie dla niego zadeklarowali Valérie Pécresse, Yannick Jadot i Anne Hidalgo[23]. W drugiej turze wyborów z 24 kwietnia 2022 Emmanuel Macron został większością głosów wybrany na drugą kadencję, otrzymując 18,8 miliona głosów (58,54%)[24]. 7 maja 2022 został zaprzysiężony na drugą kadencję[25].

We wrześniu 2022 prezydenckie ugrupowanie LREM zmieniło nazwę na Renaissance, a Emmanuel Macron został jego honorowym przewodniczącym[26].

Życie prywatne

Jest synem profesora neurologii Jeana-Michela Macrona (ur. 1950)[27][28] i lekarki Françoise Noguès (ur. 1950). 20 października 2007 ożenił się z Brigitte Trogneux, która była jego nauczycielką w liceum jezuickim[29][30]. Emmanuel Macron poznał ją w wieku 15 lat, gdy ona miała 39 lat. Rok później zaczął się ich romans. Brigitte Trogneux była w tym czasie zamężna (rozwiodła się w 2006) i wychowywała trójkę dzieci[31].

Publikacje

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ a b c d Emmanuel Macron. gouvernement.fr. [dostęp 2016-09-16]. (fr.).
  2. ↑ a b c Emmanuel Macron, un ex-banquier touche-à-tout à Bercy. france24.com, 27 sierpnia 2014. [dostęp 2016-09-16]. (fr.).
  3. ↑ Laura Boudoux: 5 choses à savoir sur Emmanuel Macron, le benjamin du gouvernement. elle.fr, 27 sierpnia 2014. [dostęp 2016-09-16]. (fr.).
  4. ↑ Emmanuel Macron n’est plus encarté au Parti socialiste. lefigaro.fr, 18 lutego 2015. [dostęp 2016-09-16]. (fr.).
  5. ↑ a b Renée Kaplan: Who is the hot new Economy Minister who may mark a turning point in Hollande’s presidency?. liberation.fr, 2 września 2014. [dostęp 2016-09-16]. (ang.).
  6. ↑ Sylvie Corbet, Elaine Ganley: French gov’t reshuffle expels dissident ministers. yahoo.com, 26 sierpnia 2014. [dostęp 2016-09-16]. (ang.).
  7. ↑ a b Macron quits to clear way for French presidential bid. bbc.com, 30 sierpnia 2016. [dostęp 2016-09-16]. (ang.).
  8. ↑ France elections: Hollande slaps down ambitious minister Macron. bbc.com, 14 lipca 2016. [dostęp 2016-09-16]. (ang.).
  9. ↑ Piotr Moszyński: Benoit Hamon oficjalnym kandydatem francuskich socjalistów na prezydenta, ale czy ma jakiekolwiek szanse w pierwszej turze?. wyborcza.pl, 30 stycznia 2017. [dostęp 2021-04-24].
  10. ↑ Qui sont les soutiens du candidat Macron?. lemonde.fr, 28 lutego 2017. [dostęp 2017-04-19]. (fr.).
  11. ↑ Manuel Valls: „Je voterai Emmanuel Macron”. lepoint.fr, 29 marca 2017. [dostęp 2017-04-19]. (fr.).
  12. ↑ a b Election présidentielle 2017: Résultats au 1er tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-04-24]. (fr.).
  13. ↑ Macron zyskuje kolejne głosy poparcia. „Wybór jest oczywisty”. wprost.pl, 24 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-24].
  14. ↑ Election présidentielle 2017: Résultats au 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2022-04-25]. (fr.).
  15. ↑ Emmanuel Macron wygrywa wybory we Francji. Będzie najmłodszym prezydentem. gazeta.pl, 7 maja 2017. [dostęp 2017-05-08].
  16. ↑ En Marche! devient La République en Marche: Catherine Barbaroux nommée présidente par intérim. huffingtonpost.fr, 8 maja 2017. [dostęp 2017-05-15]. (fr.).
  17. ↑ Emmanuel Macron przejmuje władzę. rp.pl, 14 maja 2017. [dostęp 2017-05-14].
  18. ↑ Édouard Philippe, le député-maire Les Républicains du Havre, est nommé Premier ministre. francetvinfo.fr, 15 maja 2017. [dostęp 2022-04-11]. (fr.).
  19. ↑ Edouard Philippe, le député-maire Les Républicains du Havre, est nommé Premier ministre. francetvinfo.fr, 15 maja 2017. [dostęp 2017-05-15]. (fr.).
  20. ↑ Macron u Merkel, rozmowy o Unii. „Najpierw musimy ustalić, co chcemy reformować”. tvn24.pl, 15 maja 2017. [dostęp 2017-05-15].
  21. ↑ Emmanuel Macron ogłosił swój start w wyborach prezydenckich i walkę o drugą kadencję. pap.pl, 3 marca 2022. [dostęp 2022-03-12].
  22. ↑ a b Annonce par Laurent Fabius, Président du Conseil constitutionnel, des résultats officiels du premier tour de l’élection présidentielle. conseil-constitutionnel.fr, 13 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-25]. (fr.).
  23. ↑ Pécresse, Jadot, Roussel et Hidalgo appellent à voter Macron pour faire barrage à Le Pen. nouvelobs.com, 10 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-25]. (fr.).
  24. ↑ Résultats de la présidentielle 2022: Emmanuel Macron est réélu. vie-publique.fr, 25 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-25]. (fr.).
  25. ↑ Emmanuel Macron zaprzysiężony na drugą kadencję. tvn24.pl, 7 maja 2022. [dostęp 2022-05-07].
  26. ↑ LREM devient officiellement le parti Renaissance. tf1info.fr, 17 września 2022. [dostęp 2022-09-18]. (fr.).
  27. ↑ Cédric Rémia: Qui est Jean-Michel, le père (très discret) d’Emmanuel Macron?. programme-tv.net, 28 kwietnia 2017. [dostęp 2019-06-16]. (fr.).
  28. ↑ Emmanuel Macron, un Amiénois à l’Élysée – Le Courrier Picard. courrier-picard.fr, 16 maja 2012. [dostęp 2016-09-16]. (fr.).
  29. ↑ On ma lat 39, ona 64. Poznaj Brigitte Trogneux, kandydatkę na pierwszą damę Francji. dziennik.pl, 24 kwietnia 2017. [dostęp 2017-05-05].
  30. ↑ Emmanuel Macron: The new French minister of the economy. cosmopolis.ch, 27 sierpnia 2014. [dostęp 2016-09-16]. (ang.).
  31. ↑ Emmanuel Macron’s relationship with Brigitte Trogneux began with ‘kiss on cheek’ when he was 16. independent.co.uk, 1 maja 2017. [dostęp 2017-05-03]. (ang.).
  32. ↑ DECRETO S/Nº, DE 09/12/2012. sintese.com, 19 grudnia 2012. [dostęp 2019-06-16]. (port.).
  33. ↑ Honorary awards. service.gov.uk. [dostęp 2019-06-16]. (ang.).
  34. ↑ En photos, les moments forts de la visite de Macron à Tunis. leaders.com.tn, 1 lutego 2018. [dostęp 2019-06-16]. (fr.).
  35. ↑ Modtagere af danske dekorationer. kongehuset.dk. [dostęp 2019-06-16]. (duń.).
  36. ↑ Suomen Valkoisen Ruusun ritarikunnan suurristin ketjuineen ulkomaalaiset saajat. ritarikunnat.fi. [dostęp 2019-06-16]. (fiń.).
  37. ↑ Emmanuel Macron laureatem Nagrody Karola Wielkiego. wiez.pl, 10 maja 2018. [dostęp 2018-05-11].
Prezydenci Francji
II Republika
(1848−1852)
III Republika
(1871−1940)
IV Republika
(1940−1959)
V Republika
(od 1959)
Pełniący obowiązki
Współksiążęta Andory
Współksiążęta episkopalni
Współksiążęta episkopalni
(1278–1556)
Współksiążęta episkopalni
(1556–1771)
Współksiążęta episkopalni
(od 1772)
Współksiążęta francuscy
Hrabiowie Foix
Królowie Nawarry
Królowie, cesarze i
republikańscy przywódcy Francji
Przywódcy państw i premierzy rządów państw Europy
Przywódcy państw
Przywódcy państw
nieuznawanych
Premierzy rządów
Premierzy rządów
państw nieuznawanych

Mapa Europy (polityczna)

  1. ↑ a b Prezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu.
  2. ↑ Republika Kosowa jest uznawana przez 97 ze 193 państw członkowskich ONZ, 22 z 27 państw członkowskich UE oraz 26 z 30 państw członkowskich NATO (stan na 4 września 2020).
  3. ↑ Kolegialny organ pełniący funkcję głowy państwa i szefa rządu.
Władcy państw o ustroju monarchicznym
Afryka
Azja
Europa
Ameryka
Australia i Oceania

Laureaci nagrody Karola Wielkiego

Członkowie Rady Europejskiej
Przewodniczący Rady Europejskiej
Członkowie Rady Europejskiej (27)
Przewodniczący Komisji Europejskiej
Przedstawiciele organów Unii Europejskiej

Rada Europejska

Drugi rząd Manuela Vallsa (2014–2016)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emmanuel_Macron&oldid=70334164”