Przejdź do zawartości

Telford Taylor

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Telford Taylor edytowana 18:02, 3 gru 2023 przez Lelek 2v (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Telford Taylor
ilustracja
generał brygadier generał brygadier
Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1908
Schenectady

Data i miejsce śmierci

23 maja 1998
Nowy Jork

Przebieg służby
Lata służby

1942–1949

Siły zbrojne

 US Army

Jednostki

Army Intelligence

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

wykładowca

Odznaczenia
Medal Sił Lądowych za Wybitną Służbę (Stany Zjednoczone) Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Armii Okupacyjnej (USA) Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy) Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Telford Taylor (ur. 24 lutego 1908 w Schenectady, zm. 23 maja 1998 w Nowym Jorku) – amerykański prawnik, generał brygadier Armii Stanów Zjednoczonych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1932 ukończył Szkołę Prawa na Harvard University. Podczas II wojny światowej służył w wywiadzie wojskowym CIC i awansował do stopnia generała brygady. Po zakończeniu wojny był jednym z oskarżycieli reprezentujących USA przed powołanym w 1945 Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze. Nieoficjalnie Taylor spotykał się z byłymi oficerami Armii Andersa, odegrał swoją rolę w zablokowaniu sowieckich prób przypisania zbrodni katyńskiej Niemcom w Norymberdze[1].

Po wydaniu wyroku w głównym procesie norymberskim i złożeniu urzędu przez prokuratora MTW Roberta H. Jacksona, został jego następcą na stanowisku głównego oskarżyciela do przeprowadzenia procesów następczych (Chief Counsel for War Crimes under Military Government), np. Proces IG Farben, Proces SS-WVHA, Proces wyższego dowództwa.

Od 1962 był wykładowcą prawa na Columbia University.

Był dwukrotnie żonaty, miał sześcioro dzieci z obu małżeństw.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Thomas Urban: Katyń. Zbrodnia i walka propagandowa wielkich mocarstw. Warszawa 2019, s. 468, 483.
  2. M.P. z 1947 r. nr 59, poz. 423