Machajrodony
| {{{nazwa łacińska}}}[1] | |
| {{{zoolog}}} | |
| [[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt=Ilustracja|]] | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
Machajrodony to wymarła podrodzina kotowatych, żyjąca w drugiej połowie trzeciorzędu i plejstocenu. Charakterystyczne dla tych zwierząt są duże szablasto zakończone górne kły, stąd też ich inna używana nazwa - "tygrysy szablastozębne". W uzębieniu występuje również zanik dolnych kłów i redukcja trzonowców, poza tym charakterystyczny jest duży kąt rozwarcia żuchwy. Najpowszechniej znanym gatunkiem jest smilodon.
W tej podrodzinie zwierząt wyróżnia się plemiona:
Uzębienie
Machajrodony dzieli się na dwa typy: sztyletozębne i szablastozębne. Sztyletozębne miały długie, wąskie górne kły i na ogół krępą budowę. Szablastozębne miały grubsze i krótsze górne kły i z reguły giętkie ciało z dłuższymi kończynami. Wyjątkiem był ksenosmil, który posiadał zarówno masywne kończyny niczym u sztyletozębnych, jak i grube kły niczym u szablastozębnych. U machajrodonów odpowiednia budowa stawu szczękowego umożliwiała rozwarcie żuchwy aż do pozycji prawie pionowej.
Pokrewieństwo z innymi kotami
Nazwa 'tygrysy szablastozębne' może wprowadzać w błąd. Machajrodony nie były w tej samej podrodzinie co tygrysy, nie ma dowodów, by miały futro jak tygrysy, i na pewno nie żyły i nie polowały w ten sam sposób, co współczesne tygrysy. Analizy DNA przedstawione w 2005 roku potwierdziły i wyjaśniły pochodzenie tych zwierząt, pokazując, że machajrodony oddzieliły się od przodków współczesnych kotów wcześniej i nie są blisko spokrewnione z żyjącymi obecnie gatunkami kotowatych.
Środowisko życia
Powszechnie uważa się, że "koty szablastozębne" żyły tylko na zimnych obszarach epoki lodowcowej. Choć na pewno żyły w śnieżnych warunkach epoki lodowcowej, to również zmagały się z cieplejszym klimatem miocenu, ulegając dywergencji do warunków stepowych. Wymarły w ostatnim okresie, ok. 10.000 lat temu.
Techniki polowania
Metody polowań machajrodonów wciąż nie są jednoznacznie ustalone. Pierwotnie sądzono, że wykorzystywały pchnięcie kłami (opadając z szeroko otwartą szczęką, wbijały kły i zaczepiały się o ciało zwierzęcia). Jednak obecnie uważa się to za mało prawdopodobne, z powodu kruchości zbyt długiego uzębienia, zwłaszcza przy zmaganiach z dużą zwierzyną łowną. Niektórzy naukowcy sugerują, że koty atakowały brzuch dużych zwierząt i czekały aż się wykrwawią, chociaż ryzyko i tak było dość wysokie. Podczas ataku zaciskały szczęki na tchawicy a wbijane kły przecinały tętnice i żyły. Polowały głównie na takie zwierzęta jak mastodonty.
- ↑ {{{nazwa łacińska}}}, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).