Fronty polskie
Fronty polskie - najwyższe związki operacyjne Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, podlegające Sztabowi Generalnemu Wojska Polskiego. Dowództwo frontu sprawował generał mianowany przez Naczelnego Wodza, a były organizowane tylko w II RP.
Fronty posiadały niestały skład organizacyjny i stan bojowy. Siła bojowa frontu mogła odpowiadać zarówno dywizji (Front Cieszyński, Śląski), jak i kilku armiom (większość frontów wschodnich).
Nazwy można używać wymiennie z pojęciem grupy armii
- Fronty utworzone 1919/1920
- Front Wołyński
- Front Litewsko-Białoruski
- Front Galicyjsko-Wołyński, od lipca 1919:
- Front Galicyjski (od 2 stycznia Front Podolski)
- Front Wołyński (ponownie)
- Fronty utworzone w 1920
- Front generała Szeptyckiego (od 9 lipca Front Północno-Wschodni, 6 sierpnia Front Północny)
- Front Środkowy
- Front Ukraiński (od 9 lipca Front Południowo-Wschodni, 6 sierpnia Front Południowy)
- Grupa Armii Warszawa (Grupa Armii gen. Rómmla)
- Grupa Armii Poznań-Pomorze (Grupa Armii gen. Kutrzeby)
- Front Północny (Grupa Armii gen. Dąb-Biernackiego)
- Front Środkowy (Grupa Armii gen. Piskora)
- Front Południowy (Grupa Armii gen. Sosnkowskiego)
W polskim i radzieckim dowództwie planowano z armii polskich utworzyć Front Polski (na wzór radziecki). Jednak z powodu braku kadry oficerskiej pomysłu zaniechano.
Ciekawostki
Zgodnie z „Planem zamierzeń organizacyjnych WP na lata 1955-1960” Siły Zbrojne PRL na wypadek wojny z zachodem ze swojego składu miały wydzielić Front Polski/Nadmorski zorganizowany trzy rzuty.