Gwyneth Jones (śpiewaczka)
Gwyneth Jones, 2000 | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Typ głosu | |
Gatunki | |
Zawód | |
Odznaczenia | |
Dame Gwyneth Jones (ur. 7 listopada 1936 w Pontnewydd[1][2][3]) – walijska śpiewaczka operowa, sopran.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończyła Royal College of Music w Londynie, następnie studiowała w Sienie i Genewie[1][2][3]. Zadebiutowała w operze w Zurychu w sezonie 1962/1963, początkowo jako mezzosopran[1]. W 1963 roku występowała już jako sopran, wraz z zespołem Welsh National Opera w Cardiff oraz na deskach Covent Garden Theatre w Londynie[1][2]. Od 1966 roku śpiewała na festiwalu w Bayreuth[2], gdzie na przestrzeni lat kreowała m.in. partie Kundry w Parsifalu, Senty w Śpiewakach norymberskich, Wenus w Tannhäuserze i Brunhildy w cyklu Pierścień Nibelunga[3]. W 1967 roku wystąpiła w Nowym Jorku w przedstawieniu Medei Luigiego Cherubiniego oraz w wykonaniu VIII Symfonii Gustava Mahlera pod batutą Leonarda Bernsteina[1]. W 1972 roku debiutowała w mediolańskiej La Scali jako Zyglinda w Walkirii Richarda Wagnera[2]. W 1988 roku świętowała 25-lecie swojej pracy scenicznej, występując w tytułowej roli w Turandot na otwarciu sezonu operowego w Covent Garden[2].
Dysponuje głosem cechującym się rozległymi możliwościami interpretacyjnymi[1][3]. Zasłynęła przede wszystkim rolami w operach Richarda Wagnera i Giuseppe Verdiego, ponadto posiadała w swoim repertuarze takie partie jak Donna Anna (Don Giovanni), Leonora (Fidelio), Marszałkowa (Kawaler srebrnej róży)[2]. Wykonywała także pieśni Schuberta, Straussa, Berga i Wagnera[2].
Komandor (1976) i Dama Komandor (1986) Orderu Imperium Brytyjskiego[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 487–488. ISBN 83-224-0453-0.
- ↑ a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1769. ISBN 978-0-02-865528-4.
- ↑ a b c d The Grove Book of Opera Singers. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 240. ISBN 978-0-19-533765-5.