Naar inhoud springen

Diego Maradona

Koppelingen bewerken
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Diego Maradonna)
Diego Maradona
Diego Maradona met de FIFA-wereldbeker na het winnen van de finale van West-Duitsland in 1986
Diego Maradona met de FIFA-wereldbeker na het winnen van de finale van West-Duitsland in 1986
Persoonlijke informatie
Volledige naam Diego Armando Maradona
Bijnaam ▪ El Diez (Tien)
▪ Pelusa (Pluisje)
Geboortedatum 30 oktober 1960
Geboorteplaats Buenos Aires, Argentinië
Overlijdensdatum 25 november 2020
Overlijdensplaats Dique Luján[1], Argentinië
Lengte 165 cm
Been Links
Positie Aanvaller, aanvallende middenvelder
Jeugd
1968–1969
1970–1974
1975–1976 		Vlag van Argentinië Estrella Roja
Vlag van Argentinië Los Cebollitas
Vlag van Argentinië Argentinos Juniors
Senioren
Seizoen Club W (G)
1976–1981
1981–1982
1982–1984
1984–1991
1992–1993
1993–1994
1995–1997
Totaal 		Vlag van Argentinië Argentinos Juniors
Vlag van Argentinië Boca Juniors
Vlag van Spanje FC Barcelona
Vlag van Italië SSC Napoli
Vlag van Spanje Sevilla
Vlag van Argentinië Newell's Old Boys
Vlag van Argentinië Boca Juniors 		166(116)
40(28)
36(22)
188(81)
26(5)
5(0)
30(7)
491(259)
Interlands
1977–1979
1977–1994 		Vlag van Argentinië Argentinië –20
Vlag van Argentinië Argentinië 		24(13)
91(34)
Getrainde teams
1994
1995
2008–2010
2010–2012
2017–2018
2018
2018–2019
2019–2020 		Vlag van Argentinië Textil Mandiyú
Vlag van Argentinië Racing Club
Vlag van Argentinië Argentinië
Vlag van Verenigde Arabische Emiraten Al-Wasl
Vlag van Verenigde Arabische Emiraten Al-Fujairah
Vlag van Wit-Rusland Dinamo Brest (voorzitter)
Vlag van Mexico Dorados de Sinaloa
Vlag van Argentinië Gimnasia de la Plata
Medailles
Portaal  Portaalicoon   Voetbal
Maradona tegen Italië in 1986

Diego Armando Maradona (Buenos Aires, 30 oktober 1960 – Dique Luján, 25 november 2020) was een Argentijns profvoetballer en voetbaltrainer. Hij wordt beschouwd als een van de beste voetballers ooit. Op het WK in 1986 was hij dé vedette, die Argentinië naar de wereldtitel leidde. Het Italiaanse Napoli hielp hij in 1987 aan een eerste landstitel. In 1991 werd hij bij Napoli geschorst wegens cocaïnegebruik. Op het WK van 1994 werd hij na twee wedstrijden naar huis gestuurd, nadat hij positief testte op de drug efedrine. Tussen november 2008 en juli 2010 was hij bondscoach van het Argentijns voetbalelftal.

Jeugd

Maradona groeide op in een arme familie in Villa Fiorito, een sloppenwijk ten zuiden van Buenos Aires. Hij groeide op met drie oudere zussen en twee jongere broers, Hugo en Eduardo, die later ook profvoetballer zouden worden. Op tienjarige leeftijd werd Diego Maradona ontdekt toen hij voetbalde bij Estrella Roja, een club bij hem in de buurt. Hij werd opgenomen in de jeugdopleiding van Argentinos Juniors, de club waar later ook talenten als Fernando Redondo, Lucas Biglia en Juan Román Riquelme vandaan zouden komen. Als twaalfjarige ballenjongen vermaakte hij het publiek tijdens de wedstrijden van het eerste elftal door de bal hoog te houden in de rust.

Carrière als speler

Argentinos Juniors

Op 20 oktober 1976, tien dagen voor zijn zestiende verjaardag, maakte Maradona zijn professionele debuut voor Argentinos Juniors tegen Talleres de Córdoba waarmee hij de jongste speler in de geschiedenis van de Argentijnse Primera División werd. Op 14 november 1976 scoorde hij zijn eerste doelpunt tegen Atlético San Lorenzo uit Mar del Plata. In de vijf jaar dat Maradona voor de club speelde, scoorde hij 115 doelpunten in 167 wedstrijden.

Boca Juniors

Op 20 februari 1981 tekende Maradona een contract bij Boca Juniors, dat hem voor een transfersom 4 miljoen dollar van Argentinos Juniors had overgenomen. Twee dagen later debuteerde hij tegen Talleres de Córdoba en scoorde direct twee keer in de 4-1 overwinning van zijn nieuwe club. Op 10 april speelde Maradona zijn eerste Superclásico tegen River Plate in het La Bombonera stadion. Boca versloeg River met 3-0 en Maradona scoorde een doelpunt nadat hij eerst Alberto Tarantini en Fillol voorbij had gedribbeld. Dat seizoen won hij zijn enige landstitel in zijn geboorteland.

FC Barcelona

In 1982 nam FC Barcelona Maradona voor één miljard peseta's over van Boca Juniors, destijds een recordbedrag. Spelersmakelaar Josep Maria Minguella speelde een voorname rol in de transfer. De Argentijn kende aanpassingsproblemen en in december, net wanneer het sportief beter begon te gaan, kreeg Maradona geelzucht. Hij was tot maart 1983 uitgeschakeld. Na zijn terugkeer leidde Maradona FC Barcelona naar winst in de Copa del Rey en de Copa de la Liga. In de finale om de Copa de la Liga tegen Real Madrid wist hij er met een mooi doelpunt zelfs voor te zorgen dat de supporters van aartsrivaal Real hem een staande ovatie gaven. Op de vierde speeldag van het seizoen 1983/84 brak Maradona zijn been na een woeste tackle van Athletic Bilbao-verdediger Andoni Goikoetxea. Na vier maanden maakte de Argentijn zijn rentree tegen Sevilla FC en hij scoorde direct tweemaal. Uiteindelijk maakte Maradona dat seizoen elf competitiedoelpunten en FC Barcelona eindigde op één punt achterstand op landskampioen Athletic de Bilbao. De laatste wedstrijd van Maradona als blaugrana was de finale van de Copa del Rey in 1984, die met 1-0 werd verloren van Athletic de Bilbao. Na langdurige provocaties gedurende de wedstrijd reageerde Maradona en trapte moedwillig een tegenstander, waarna een vechtpartij tussen de spelers van FC Barcelona en Athletic de Bilbao ontstond.

SSC Napoli

In 1984 maakte Maradona de overstap naar het Italiaanse Napoli. Er was interesse van verschillende grote clubs in Italië voor de Argentijn, maar de keuze voor de club uit Napels was verrassend. In zijn eerste seizoen loodste hij het voorheen met degradatie bedreigde Napoli naar de achtste plaats. Maradona werd al vlug beloond met de aanvoerdersband. In het seizoen 1986/87, nadat hij met Argentinië wereldkampioen was geworden, pakte hij voor het eerst in de clubgeschiedenis de landstitel.

In de zeven seizoenen die Maradona bij Napoli speelde werd de club tweemaal landskampioen en werd eenmaal de UEFA Cup gewonnen, in 1989. Maradona was de spil van het beroemde middenveld 'MaGiCa' (Maradona, Giordano en Careca) en werd er ongekend populair. Als eerbetoon besloot de club in 2000 om zijn rugnummer "10" nooit meer te gebruiken en werd het thuisstadion op 4 december 2020 omgedoopt tot Stadio Diego Armando Maradona, negen dagen na zijn dood.

Einde carrière

Na een dopingschorsing van 15 maanden wegens gebruik van cocaïne speelde Maradona in het seizoen 1992/93 voor het Spaanse Sevilla. Daarna trok hij terug naar Argentinië om er een seizoen voor Newell's Old Boys en twee seizoenen voor Boca Juniors te spelen. In 1997 stopte Maradona met professioneel voetbal.

Interlandcarrière

Maradona debuteerde voor Argentinië op 27 februari 1977 tegen Hongarije. Hij was toen 16 jaar oud. Voor het WK van 1978 in Argentinië werd Maradona door bondscoach Menotti nog buiten de selectie gelaten. Iets dat Maradona zijn hele verdere leven betreurde vanwege het feit dat Argentinië het WK in eigen land won. Op het WK van 1982 in Spanje was hij er voor het eerst bij, maar een groot succes werd dit niet. Hoewel hij twee keer scoorde tegen Hongarije in de groepsfase (4-1 winst), werd Argentinië in de tweede ronde uitgeschakeld: Maradona pakte rood en Brazilië won met 3-1

WK 1986

Diego Maradona aan de bal.
Argentinië-België, WK 1986
Diego Maradona, winnaar WK 1986 met Argentinië.

In 1986 mocht Maradona mee naar het WK in Mexico. Na overwinningen tegen Zuid-Korea en Bulgarije en een 1-1-gelijkspel tegen Italië, waarin Maradona voor de gelijkmaker tekende nadat Italië op voorsprong was gekomen, eindigde Argentinië op de eerste plaats in de poule. In de achtste finale werd Uruguay met 1-0 verslagen. In de kwartfinale tegen Engeland, vier jaar na de Falklandoorlog, was Maradona niet te houden: eerst opende hij de score met een handsbaldoelpunt, daarna dribbelde hij op spectaculaire wijze doorheen de Engelse defensie om voor de 2-0 te tekenen. Dit tweede doelpunt werd later door een door de FIFA georganiseerde internetpeiling uitgeroepen tot goal van de eeuw. De wedstrijd eindigde in 2-1. In de gewonnen halve finale tekende Maradona opnieuw voor twee doelpunten, deze keer tegen België. In de finale tegen West-Duitsland gaf Argentinië een 2-0-voorsprong uit handen, maar op aangeven van Maradona scoorde Jorge Burruchaga in de 84e minuut het winnende doelpunt. Maradona was dé sterspeler en werd beschouwd als de dan beste voetballer ter wereld

"De hand van God"

Hoewel het duidelijk handsspel was, werd Maradona's eerste goal in de kwartfinale tegen Engeland goedgekeurd. Bijna twintig jaar zal hij volhouden: "Dat was de hand van God". In een interview met de ARD gaf hij in 2006 toch de handsbal toe.[2] Dat hij in diezelfde wedstrijd scoorde na een geweldige rush is tekenend voor de twee kanten van Maradona's persoon: de valsspeler en het voetballend genie.

WK 1990

In 1990 vond het WK plaats in Italië. Argentinië eindigde in de groepsfase achter Kameroen en Roemenië, maar ging toch door als beste derde. In de achtste finale volstond een doelpunt van Claudio Caniggia voor de overwinning tegen Brazilië. In de kwartfinale trof Argentinië Joegoslavië. Het bleef 0-0 en het werden strafschoppen. Maradona miste de zijne, maar het werd toch 3-2 voor de Argentijnen. In de halve finale trof Argentinië Italië, uitgerekend in het Stadio San Paolo, het stadion van Napoli, waar Maradona toen speelde. De meeste Napoli-supporters wilden Argentinië en Maradona zien verliezen. Na een 1-1-gelijkspel kwam het opnieuw tot strafschoppen. Maradona trapte de zijne binnen en het werd 4-3 voor Argentinië. In de finale, waarin Maradona uitgefloten werd door de Italiaanse supporters, verloor Argentinië van West-Duitsland na een laat strafschopdoelpunt van Andreas Brehme.

WK 1994

In 1994 werd de intussen 33-jarige Maradona opnieuw opgenomen in de selectie voor het WK. In de eerste wedstrijd, tegen Griekenland, scoorde Maradona, al was Gabriel Batistuta matchwinnaar met een hattrick. Ook van Nigeria werd gewonnen, maar tegen Bulgarije werd het een 2-0-nederlaag. Niettemin ging Argentinië door, als derde, samen met Nigeria en Bulgarije. Alle drie de landen hadden zes punten. In de achtste finale was Roemenië de tegenstander. Met Gheorghe Hagi als sterspeler won Roemenië met 3-2, Argentinië was dus uitgeschakeld. Daarnaast werd Maradona betrapt op en geschorst voor drugsgebruik. Dit betekende het einde van zijn interlandcarrière, na zeventien jaar en 91 wedstrijden, waarin hij 34 doelpunten scoorde.

Carrière als trainer Argentijns voetbalelftal

Onder Maradona kwalificeerde Argentinië zich voor het WK voetbal in Zuid-Afrika (2010). Het haalde daar de kwartfinale, maar werd door Duitsland verslagen. Maradona's 'eigen' stijl van coachen zorgde voor veel publiciteit, met name het feit dat hij erg fysiek met zijn spelers omgaat. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat Maradona nog tot aan het WK in 2014 in Brazilië zou aanblijven als bondscoach. Maradona wilde na het WK 2010 zijn hele staf behouden, maar de Argentijnse voetbalbond ging hiermee niet akkoord. Nadat Maradona vasthield aan zijn eisen, besloot de bond zijn contract niet te verlengen. In een reactie sprak Maradona van 'verraad'.[3]

Waardering

Bij een door de FIFA georganiseerde peiling werd Maradona door het publiek verkozen tot beste voetballer van de twintigste eeuw. De grand jury, bestaande uit officials, journalisten en coaches, tezamen met abonnees van het FIFA-magazine, zetten hem bij dezelfde verkiezing op de derde plaats. Pelé nam hem in maart 2004 op in de door hem opgestelde Lijst FIFA 100 beste spelers.

Zijn fans gaven hem de bijnamen El Diez (Tien), naar zijn rugnummer (10) bij SSC Napoli, en Pelusa (Pluisje).

Privé

In 2004 scheidde hij na een huwelijk van twintig jaar.[4] Bij zijn echtgenote kreeg hij vijf kinderen.[4] Diego Sinagra, ook bekend onder zijn voetbalnaam Diego Maradona jr., is een buitenechtelijk kind van hem.

Politiek

Maradona uitte zich herhaaldelijk over politieke kwesties. Hij droeg zijn autobiografie El Diego onder meer op aan Fidel Castro en het Cubaanse volk. Hij had ook tatoeages van Castro en Che Guevara op zijn linkerkuit en rechterbovenarm. Hij steunde de Palestijnse strijd. "In mijn hart ben ik Palestijn", zei hij tegen Palestijns president Mahmoud Abbas en in 2012 omschreef hij zich als "nummer één fan van het Palestijnse volk. Ik respecteer hen en steun het Palestijnse volk zonder enige schroom". Na de Israëlische bombardementen op de Gazastrook in 2014 (duizenden slachtoffers) gaf hij uiting aan zijn woede:"wat Israël de Palestijnen aandoet is schandalig." Tot zijn vrienden rekende hij o.a. Fidel Castro, Hugo Chavez en Evo Morales.[5]

Gezondheid

Maradona in 2017

In 2000 werd hij opgenomen in een ziekenhuis wegens hartproblemen. Hij ging vervolgens naar een drugskliniek in Cuba.

In april 2004 werd hij in kritieke toestand opgenomen na een hartinfarct veroorzaakt door een overdosis cocaïne. Hij lag dagenlang aan de hartbewaking. Hij leed al geruime tijd daarvoor aan te hoge bloeddruk wegens overgewicht. Nadat hij uit het ziekenhuis ontslagen werd, een maagverkleining onderging en vele kilo's afviel, trad hij toe tot het bestuur van zijn oude club Boca Juniors. In april 2007 moest hij wederom in het ziekenhuis worden opgenomen. Na een goede periode was zijn gezondheidstoestand wederom uiterst kritiek.

Op 26 juni 2018 moest Maradona opgenomen worden in het ziekenhuis nadat Argentinië zich wist te plaatsen voor de volgende ronde. Maradona leek onder invloed maar gaf zelf aan te kampen met gezondheidsklachten die hem na de wedstrijd te veel werden.

Op 2 november 2020 werd hij geopereerd aan een bloedprop in zijn hersenen.[6] Op 11 november werd hij ontslagen uit de medische kliniek.[7]

Overlijden

Op 25 november 2020 overleed Maradona in Dique Luján in zijn thuisland thuis aan de gevolgen van een hartstilstand.[8] Na zijn overlijden werden er in Argentinië drie dagen van nationale rouw afgekondigd.[4] Zijn lichaam werd in Buenos Aires opgebaard in het presidentiële paleis.[4] Op de dag van zijn overlijden ontstaken Argentijnse voetbalstadions om 22.00 uur de lichten ter nagedachtenis aan Maradona.[4] Bij de op die dag in Europa gehouden Champions League-wedstrijden werd vooraf aan elke wedstrijd een minuut stilte in acht genomen.[4] Maradona werd op 26 november in besloten kring begraven op de begraafplaats Bella Vista in Buenos Aires.[9]

Overzicht

Seizoen Club Wedstrijden Doelpunten Competitie
1976-1980 Argentinos Juniors 129 80 Primera División
1980-1982 Boca Juniors 28 17 Primera División
1982-1984 Vlag van Spanje FC Barcelona 36 22 Primera División
1984-1991 Vlag van Italië SSC Napoli 259 115 Serie A
1992-1993 Vlag van Spanje Sevilla 26 5 Primera División
1993-1995 Newell’s Old Boys 3 0 Primera División
1995-1997 Boca Juniors 29 7 Primera División
Totaal: 567 302

Erelijst

Als speler

Vlag van Argentinië Boca Juniors
Vlag van Spanje FC Barcelona
Vlag van Italië SSC Napoli
Vlag van Argentinië Argentinië
Vlag van Argentinië Argentinië onder 20

Persoonlijke prijzen

Trivia

Begin mei 2022 verkocht het veilinghuis Sotheby's het shirt dat Maradona droeg tegen Engeland op het WK in 1986 voor 8,79 miljoen euro. Het truitje was zo meteen het duurste sportattribuut ooit.[10]

Zie ook

Literatuur

  • Diego Armando Maradona m.m.v. Daniel Arcucci en Ernesto Cherquis Bialo, Yo soy El Diego, 2000. ISBN 9788408036746 (vertaald als Ik ben El Diego. God van het voetbal, 2008)
  • Jimmy Burns, Maradona. The Hand of God, 2010². ISBN 9781408810620 (vertaald als Hand van God. Het leven van Diego Maradona, 1997)
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Diego Maradona op Wikimedia Commons.
Voorganger:
Pietro Paolo Virdis 		Topschutter in de Serie A
1988 		Opvolger:
Aldo Serena
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Diego_Maradona&oldid=67774358"