Dyskusja:Xiongnu

Lista plemion, które pojawiały się w różnych okresach historii Chin. Xiongnu - nazwa państwa, a nie ludu? Cyon 12:03, 16 maja 2006 (CEST) Masz rację, to był lud wg innych wiki i wg mojej wiedzy Bastrzu 20:03, 4 sty 2007 (CET)

Ketyjski nie jest językiem "proto-syberyjskim" ani paleo-azjatyckim, lecz należy do rodziny języków jenisejskich, być może mającej swoje korzenie w kulturze Karasuk. Poprawiłem wpis traktujący o tym w rozdziale pt. "Xiongnu a Hunowie".--Arsakes (dyskusja) 15:17, 27 lip 2014 (CEST)

Opis

Źródła chińskie pozostawiły nam o Xiongnu takie informacje:

„Wędrują tu i tam poszukiwaniu wody i roślin, nie mieszkają w otoczonych murami miastach ani nie zajmują się rolnictwem. Mężczyźni są dzielni i ochoczy w boju, poruszają się lekko i szybko, pojawiają się nagle jak podmuch wiatru, aby zniknąć jak błyskawica; koczownicy biegli w strzelaniu z łuku i w polowaniach”.

(Cyt. za Zbigniew Bukowski, Krzysztof Dąbrowski, Śladami kultur azjatyckich cz. I, Od Jerycha do Pomostu Beringa, LSW, Warszawa 1978, s. 337)

„…zazwyczaj żywią się mięsem bydła, piją jego mleko, odziewają się w jego skóry. Bydło żywi się trawą i pije wodę. Zależnie od pór [roku] przechodzą z miejsca na miejsce. (…) ćwiczą się w strzelaniu z łuku konno, a w okresie dobrobytu weselą się i o nic się nie troszczą. Ich prawa są łagodne i łatwe do wykonania. Władca obchodzi się z urzędnikami w prosty sposób, a rządzi całym państwem jak jednym człowiekiem. Po śmierci ojca i [starszych] braci biorą sobie ich żony z obawy, aby nie przerwał się ród. I dlatego, chociaż u Hiung-nu występuje kazirodztwo, ich rody są trwałe”.

(Cyt. za Stanisław Kałużyński, Tradycje i legendy ludów Mongolii, ISKRY, Warszawa 1978, s. 38-39)

Powyższe źródła rysują Xiongnu jako:

„ludzi niewysokiego wzrostu, krępej budowy ciała, o dużej głowie i szerokiej twarzy, wystających kościach policzkowych, skośnych oczach, stosunkowo rzadkich wąsach i niewielkiej, także rzadkiej brodzie. Głowy mieli częściowo ogolone, z kępką włosów na ciemieniu i pozostawionymi włosami po bokach za uszami. Włosy były, przynajmniej u niektórych, splecione w niezbyt długie warkocze. Odziewali się w luźne płaszcze, sięgające znacznie poniżej kolan; poła płaszcza zachodziły daleko, aż na lewy bok ciała. Strój ten przepasywali miękkim pasem z materiału, którego końce luźno zwisały na przodzie, prawie do dolnego brzegu płaszcza. Rękawy były dość luźne, ale ściągnięte na przegubach rąk. Ramiona mogła okrywać krótka futrzana pelerynka. Głowy przykrywali futrzanymi czapkami. Buty były skórzane, a nogawki luźnych spodni ściągnięte na kostkach nóg. Bogato zdobiony futerał na łuk nosili z przodu, zawieszony na pasie lekko ukośnie, na lewym udzie. Umieszczony w nim łuk sięgał górnym końcem do wysokości lewego barku. Kołczan ze strzałami był zawieszony również na pasie, ale z tyłu i zwisał ukośnie przez biodra ku dołowi. Opierzone końce strzał wystawały z prawej strony ciała na wysokości pasa”.

(Stanisław Kałużyński, Tradycje i legendy ludów Mongolii, ISKRY, Warszawa 1978s. 33-34)

Przeniesiony wpis ipeka. Może ktoś wykorzysta np. w wikicytatach, bo do artykułu jako takiego średnio się nadaje--Nous (dyskusja) 22:00, 21 maj 2009 (CEST)