Sanctus Martialis (Italia)
(Redirectum de Fanum Sancti Martialis)
Sanctus Martialis (Italia)Res apud Vicidata repertae:
Civitas: Italia
Locus: 40°27′0″N 17°30′0″E
Numerus incolarum: 8 892
Zona horaria: UTC+1, UTC+2
Situs interretialis
Sanctus Martialis (Italia): situs
Locus: 40°27′0″N 17°30′0″E
Numerus incolarum: 8 892
Zona horaria: UTC+1, UTC+2
Situs interretialis
Gestio
Procuratio superior: Provincia Tarentina
Geographia
Superficies: 19.19 chiliometrum quadratum
Territoria finitima: Freganianum, Villa Franca, Cryptalium, Tarentum, Sabua
Territoria finitima: Freganianum, Villa Franca, Cryptalium, Tarentum, Sabua
Tabula aut despectus
.svg?lang=la)
Sanctus Martialis[1] (alia nomina: Sanctus Marcianus Sancti Iosephi,[2] Castrum Carrellum[3]) (Italiane: San Marzano di San Giuseppe; Albanice: Shën Marcani) est oppidum Italiae et municipium, circiter 9 300 incolarum, in Regione Apulia ac in Provincia Tarentina situm. Incolae Martialenses vel Martialipolitani appellantur.
Insignia
[recensere | fontem recensere]
Geographia
[recensere | fontem recensere]- Sallentum (terra)
Fanum Sancti Martialis Civitas Arberesca in Apulia regione est; hodie culturam, linguam, mores et ceteras ethnologicas res permanent.
Ecclesia Catholica Romana
[recensere | fontem recensere]Municipia finitima
[recensere | fontem recensere]- Franca Villa (BR),
- Fragagnanus,
- Cryptaleae,
- Sava,
- Tarentum.
Nexus interni
- Apuliam (regionem),
- Provinciam Tarentinam,
- Sallentum (terram),
- Arberia,
- Tarentum (urbem),
- Municipium Italiae.
Nexus externi
[recensere | fontem recensere]
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad Sanctum Martialem spectant. |
Pinacotheca
[recensere | fontem recensere]-
Collocatio finium Municipii in Provincia Tarentina.
Notae
[recensere | fontem recensere]- ↑ F. Sacco, Dizionario geografico-istorico-fisico del Regno di Napoli (Neapolis: Vincenzo Flauto, 1796) (I) (II) (III) (IV)
- ↑
Fons nominis Latini desideratur (addito fonte, hanc formulam remove)
- ↑ R. Licinio, Castelli medievali. Puglia e Basilicata, dai Normanni a Federico II e Carlo I D'Angiò (Barii: Edizioni Dedalo, 1994)
 |