Heinkel He 111

Heinkel He 111
Algemeen
Fabrikant	Heinkel
Rol	Bommenwerper
Bemanning	5
Varianten	V1, V2, V3, 111A-0, 111B, 111F, 111P, 111H, 111Z, 2.111
Status
Gebruik	Duitsland (1936-?), Spanje (?-1965),Italië,Bulgarije, China, Hongarije, Roemenië en Slowakije
Afmetingen
Lengte	16,6 m
Hoogte	4,2 m
Spanwijdte	22,6 m
Vleugeloppervlak	87,6 m²
Gewicht
Leeggewicht	7720 kg
Startgewicht	12030 kg
Max. gewicht	14075 kg
Krachtbron
Motor(en)	2× Jumo 211F-1 watergekoelde inverted V-12
Vermogen	elk 986 kW
Prestaties
Topsnelheid	400 km/u
Klimsnelheid	(naar 5185m) 4,3 m/s
Actieradius	2800 km
Dienstplafond	8390 m
Bewapening
Boordgeschut	7×7.92 mm MG 15 of MG 81 mitrailleurs, sommige vervangen door 1× 20 mm MG FF kanon (midden op de neus), 1× 13 mm MG 131 mitrailleur (boven de achterste cockpit)
Bommen	2000kg extern en 1×500 kg intern of intern 2000 kg
Portaal    Luchtvaart

De Heinkel He 111 was een Duits passagiersvliegtuig en bommenwerper, ontworpen door Siegfried en Walter Günter voor Heinkel Flugzeugwerke in 1934.

Om de eisen van het Verdrag van Versailles te omzeilen, werd de He 111 officieel ontwikkeld als passagierstoestel voor Lufthansa, maar vooral als bommenwerper voor de Duitse Luftwaffe. Daarom werd het ook wel 'geheime bommenwerper' of 'wolf in schaapsvacht' genoemd. Het prototype vloog voor het eerst op 24 februari 1935. Na verdere ontwikkeling werd het vliegtuig voor het eerst tijdens de Spaanse Burgeroorlog met het Legion Condor ingezet. Het was de ruggengraat van de Duitse bommenwerpervloot die uiteindelijk met latere modellen aan alle fronten in de Tweede Wereldoorlog dienst deed.

Op 1 september 1939 startte Fall Weiss en daarmee viel Duitsland als eerste Polen binnen, om het Duits-Sovjet Molotov-Ribbentroppact uit te voeren. Hierbij werden de eerdere versies, die uitvoerig getest waren tijdens hun inzet bij het Legion Condor, ingezet naast nieuwere He 111P varianten met de nieuwe gestroomlijnde glazen neus. Ook tijdens de Blitzkrieg, die met Fall Gelb startte op 10 mei, werden de 111Ps en ook de eerste 111H varianten veelvuldig ingezet. Waaronder Kampfgeschwader 54 "Totenkopf", die het toestel gebruikte bij het bombardement op Rotterdam.

Tijdens de Slag om Engeland bleek door het ontbreken van voldoende defensieve bewapening tijdens dagbombardementen de kwetsbaarheid van het toestel bij de confrontatie met de Hurricanes en Spitfires van de RAF. In 1940 nam het toestel 's nachts deel aan de bombardementen op Engelse steden waaronder Coventry. In 1941 was de RAF technisch zóver, dat zijn nachtjagers in staat waren om de Heinkel 111 neer te halen. Het enige pluspunt was zijn taaiheid; een aangeschoten toestel was vaak in staat in de lucht te blijven.

Het toestel werd ook ingezet als transportvliegtuig en als sleepvliegtuig voor zweefvliegtuigen. Alhoewel het verouderd was tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog, moest het in dienst blijven door ontwikkelingsproblemen met zijn opvolger, de Heinkel He 177. Het was uitgerust met het navigatiesysteem Knickebein.

De Heinkel diende tevens als lanceerplatform voor de V-1 vliegende bom. De meest eigenaardige versie was de Heinkel He 111Z waarbij twee rompen werden verbonden via één vleugel met een vijfde motor in het midden. Dit type werd onder meer gebouwd om de Messerschmitt Me 321 Gigant transportzwever te slepen.

De He 111 zelf bleef tot kort na het einde van de Tweede Wereldoorlog in dienst, de in licentie gebouwde CASA 2.111 diende tot 1965 bij de Spaanse luchtmacht. Verder werd het toestel ook aangekocht door China, Italië, Bulgarije, Hongarije, Roemenië, Slowakije.

Externe link

• (en) Informatie over dit vliegtuig op de site www.warbirdsresourcegroup.org

• 
  1940
• 
  1940
• 
  1941
• 

· ·

Duitse vliegtuigen in de Tweede Wereldoorlog

Mediabestanden

Zie de categorie Heinkel He 111 van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.