Naar inhoud springen

Maximilian Sciandri

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Max Sciandri)
Maximilian Sciandri
Sciandri als renner van La Française des Jeux tijdens Parijs-Nice in 1997
Sciandri als renner van La Française des Jeux tijdens Parijs-Nice in 1997
Persoonlijke informatie
Bijnaam "Mad Max"
Geboortedatum 15 februari 1967
Geboorteplaats Vlag van Verenigd Koninkrijk Derby, Verenigd Koninkrijk
Sportieve informatie
Huidige ploeg Gestopt in 2004
Specialisatie(s) ▪ Aanvaller
▪ Klassiekerrenner
Ploegen
1989
1990
1991
1992-1993
1994
1995
1996
1997-1999
2000
2001
2001-2002
2003
2004 		Titanbonifica-Viscontea
Carrera Jeans-Vagabond
Carrera Jeans-Tassoni
Motorola
GB-MG Maglificio
MG Maglificio-Technogym
Motorola
La Française des Jeux
Linda McCartney RT
Linda McCartney-Jaguar
Lampre-Daikin
Lampre
Team CSC (tot 20 mei)
Beste prestaties
Milaan-San Remo 3e (1993)
Gent-Wevelgem 8e (1994)
Ronde van Vlaanderen 5e (1993)
Parijs-Roubaix 12e (1995, 2001)
Amstel Gold Race 5e (1993)
Luik-Bastenaken-Luik 5e (1997)
Ronde van Lombardije 3e (1993)
WK op de weg 17e (2000)
Medailleoverzicht
Wegwielrennen
Olympische Zomerspelen 0 0 1
Totaal (1 medaille) 0 0 1
Medailles
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Maximilian ("Max") Sciandri [verengelste uitspraak: 'ʃɛndri; 'sjendrie']? (Derby, 15 februari 1967) is een Brits voormalig wielrenner van Italiaanse afkomst. Hij was in de jaren 90 een specialist in het rijden van klassiekers.

Sinds 2018 is Sciandri ploegleider bij het Spaanse Movistar.[1] Van 2010 tot 2018 werkte hij bij het Zwitserse BMC, als ploegleider en scout.[2][3]

Carrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Sciandri was actief van 1989 tot 2004 en hij reed voor Carrera Jeans, MG Maglificio, Motorola, La Française des Jeux, Linda McCartney, Lampre en CSC.[4] Hij reed enkele jaren als Italiaan rond in het peloton. Vanaf februari 1995 reed Sciandri namens Groot-Brittannië, zodat hij ook voor deelname aan het WK zou worden geselecteerd. Hij was nooit in aanmerking gekomen voor een plaats in de Italiaanse ploeg.

Sciandri was een aanvalslustige allrounder, een zeer constante renner die alle klassiekers aankon en die ook Grote Rondes voor zijn rekening nam. Veelal reed hij deze niet uit. Soms als voorbereiding op het najaar, met de Ronde van Lombardije en Parijs-Tours. Sciandri won drie etappes in de Ronde van Italië (1991–1992, 1994) en een etappe in de Ronde van Frankrijk, namelijk die van Le Bourg d'Oisans naar Saint-Étienne in 1995.

Sciandri presteerde sterk in de eendagswedstrijden. De Brit was van alle markten thuis en hij reed vele ereplaatsen bij elkaar, maar hij was geen afwerker en viste in de grote klassiekers (zowel voorjaar als najaar) achter het net. In 1993 werd Sciandri vijfde in de Ronde van Vlaanderen, in 1995 negende en in 2001 zevende. In 2001 maakte Sciandri deel uit van de kopgroep van acht na de Bosberg. Evenals zijn ploegmaat bij Lampre–Daikin, de Belg Ludo Dierckxsens. De Italiaan Gianluca Bortolami won de sprint met geen banddikte ten nadele van Erik Dekker.

1993 was waarschijnlijk zijn beste seizoen. In maart stond hij op het podium in de editie van Milaan-San Remo die werd gewonnen door Maurizio Fondriest. Sciandri eindigde als derde. Een maand later werd hij naast vijfde in de Ronde van Vlaanderen ook vijfde in de Amstel Gold Race, die werd gewonnen door Rolf Järmann. In het najaar werd hij derde in de Ronde van Lombardije, achter Pascal Richard en Giorgio Furlan.

In Parijs-Roubaix eindigde Sciandri een aantal keer bij de eerste twintig. In 2002 werd hij zestiende, de slijkeditie gewonnen door Johan Museeuw en waarin Tom Boonen bij zijn debuut meteen derde werd. Sciandri (Lampre) was er vooraan nog bij toen Museeuw aanviel op Mérignies naar Avelin, maar in de finale geraakte Sciandri achterop en verdween uit de achtervolgende groep achter Boonen en Steffen Wesemann. Zijn beste resultaat in Parijs-Roubaix is twaalfde (1995 en 2001).

In 1996 greep Sciandri naast het podium van Milaan-San Remo. Een sprint met vier gewonnen door de Italiaan Gabriele Colombo voor Oleksandr Hontsjenkov en Michele Coppolillo. In 1997 verloor Sciandri de sprint tegen Andrei Tchmil in Parijs-Tours, en miste op een haar het podium van Luik-Bastenaken-Luik. Michele Bartoli kwam solo aan voor Laurent Jalabert. Colombo eindigde derde, Luc Leblanc vierde en Sciandri vijfde in de sprint voor "brons". Hij reed veelal top tien in de Clásica San Sebastián. Sciandri behaalde brons in de olympische wegrit in 1996 (Atlanta) achter winnaar Pascal Richard (Zwitserland) en Rolf Sørensen (Denemarken).[4]

"Mad Max", zoals het peloton Sciandri noemde, boekte vierendertig profoverwinningen. Zijn grootste eendagszege is de Leeds Classic van de voormalige Wereldbeker wielrennen, in 1995.[4] Hij won rittenkoersen en eendagswedstrijden als Ronde van Groot-Brittannië, de Ronde van Veneto, de Ronde van Lazio en Ronde van Luxemburg. Sciandri won de GP Pino Cerami in 1990 en twee ritten in het Critérium du Dauphiné in 1998.[4] De 37-jarige Sciandri stopte na de Ronde van Georgia, op 20 mei 2004, als renner van Team CSC met professioneel wielrennen.[4]

Doping

[bewerken | brontekst bewerken]

Over Maximilian Sciandri, die verschillende hoge ereplaatsen bij elkaar heeft gereden, bestaat over het algemeen de perceptie dat hij zuiver ('clean') zou hebben gereden tussen een "vuile" generatie wielrenners en dat hij dus nooit doping zou hebben gebruikt. Op 6 juni 2001, tijdens de Ronde van Italië, viel de Italiaanse politie zijn hotelkamer in San Remo binnen voor een razzia. Sciandri stond op een verdachte lijst met 51 namen. Het betrof renners die actief waren in de Ronde van Italië. Sciandri en zijn Lampre-ploeggenoten Massimo Codol, Gabriele Missaglia en Mariano Piccoli werden ondervraagd.

Sciandri werd slechts op inname van cafeïne 'betrapt', waarvoor hij niet werd vervolgd.[5]

Belangrijkste overwinningen

[bewerken | brontekst bewerken]

1989

1990

1991

1992

1993

1994

1995

1996

1998

2000

Resultaten in voornaamste wedstrijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Ronde van
Italië 		Ronde van
Frankrijk 		Ronde van
Spanje
1989 opgave  
1990 154e  
1991 opgave (1)  opgave  
1992 88e (1)  opgave  
1993 71e  
1994 opgave (1) 
1995 47e (1) 
1996 opgave   opgave  
1997 67e  
1998 opgave  
1999
2000 67e  
2001 58e  
2002 68e  
2003
2004
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Amstel Gold Race Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Parijs-Tours Parijs-Brussel Clásica San Sebastián WK op de weg Wereld­ranglijsten
1989
1990 96e 43e 101e
1991 41e 18e 61e 38e 11e 50e
1992 28e 60e 25e 22e 6e
1993 Brons ↑ 5e 5e 43e Brons 17e 10e 17e Brons (UWB)
1994 27e 8e 22e 7e 55e 25e 13e 32e 15e (UWB)
1995 15e 67e 9e 12e 7e 8e (UWB)
1996 4e 16e 16e 16e 45e 12e (UWB)
1997 15e 11e 32e 19e 5e 17e Zilver ↑ 11e 14e 7e (UWB)
1998 6e
1999 21e 12e 18e 81e 48e 16e 8e
2000 64e 17e
2001 25e 7e 12e 63e 7e 65e 59e 16e (UWB)
2002 38e 51e 16e 38e 54e 63e 68e 127e 37e (UWB)
2003 35e 35e 38e 73e 31e
2004 107e 84e
[bewerken | brontekst bewerken]
(en) Profiel van Maximilian Sciandri op ProCyclingStats
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maximilian_Sciandri&oldid=67890318"