Wzmacniacz magnetyczny

Wzmacniacz szeregowy

Wzmacniacz magnetyczny – układ elektryczny wykorzystujący do wzmacniania zmniejszenie impedancji (indukcyjności) uzwojenia przez podmagnesowanie rdzenia z ferromagnetyka. Dla rdzenia nienasyconego impedancja jest duża, a dla nasyconego – mała.

Zasada działania

Wzmacniacz wykorzystuje nieliniowość pętli histerezy przesuwając sygnałem wejściowym punkt pracy.

Zasilany jest napięciem zmiennym $U_{w}$ albo impulsami i sterowany prądem $I_{2}$ (stałym, przemiennym, impulsowym) lub zewnętrznym polem magnetycznym.

Prądem $I_{2}$ podmagnesowuje się rdzeń dławika zmieniając jego indukcyjność i impedancje, a przez to i prąd obciążenia $R.$

Podział ze względu na

Charakterystykę statyczną

• jednokierunkowy
• dwukierunkowy.

Sprzężenie zwrotne

• brak
• wewnętrzne
• zewnętrzne
• mieszane.

Kształt krzywej lub częstotliwość wyjściowa

• częstotliwość podstawowa
• częstotliwość podwojona
• prąd stały
• impulsy.

Włączenie obciążenia

• szeregowe
• równoległe.

Rdzenie

• jeden dwukolumnowy lub toroidalny
• dwa rdzenie
• czterokolumnowy
• otwarte.

Podmagnesowanie

• prądem stałym albo zmiennym
• magnesem
• zbocznikowanie prostowników sprzężenia zwrotnego.

Charakterystyka częstotliwościowa

• prądu stałego
• prądu zmiennego
• impulsowe.

Rodzaj pracy

• liniowy
• przekaźnikowy.

Przykłady

Występuje w wielu odmianach. Część odmian posiada nazwy własne np:

• amplistat – wzmacniacz magnetyczny na dwóch rdzeniach z zewnętrznym sprzężeniem zwrotnym,
• ferraktor – impulsowy wzmacniacz ferrytowo–diodowy,
• magnetometr transduktorowy – wzmacniacz sterowany zewnętrznym polem magnetycznym.

Zobacz też

• magnetyczny element logiczny