Naar inhoud springen

Wereldkampioenschap voetbal 2002

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf WK 2002)
FIFA Wereldkampioenschap 2002
2002 FIFA 월드컵 한국/일본
2002 FIFAワールドカップ 韓国/日本
Wereldkampioenschap voetbal 2002
Toernooi-informatie
Gastlanden Vlag van Japan Japan / Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea
Datum 31 mei – 30 juni 2002
Teams 32 (van 5 confederaties)
Stadions 20 (in 20 gaststeden)
Winnaar Vlag van Brazilië Brazilië (5e titel)
Toernooistatistieken
Wedstrijden 64
Doelpunten 161  (2,52 per wedstrijd)
Toeschouwers 2.701.197  (42.206 per wedstrijd)
Topscorer(s) Vlag van Brazilië Ronaldo (8 doelpunten)
Beste speler Vlag van Duitsland Oliver Kahn
Beste keeper Vlag van Duitsland Oliver Kahn
Fair-Playprijs Vlag van België België
Navigatie
Vorige     Volgende
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Het FIFA-wereldkampioenschap voetbal 2002 was de 17de editie van een internationale voetbalwedstrijd tussen de nationale mannenteams van landen die aangesloten zijn bij de FIFA. De eindronde van het evenement werd van 31 mei tot 30 juni in Japan en Zuid-Korea[1] gehouden. Het was de eerste editie die in Azië werd gehouden. Ook was het het eerste wereldkampioenschap dat door twee landen werd georganiseerd.

Het toernooi werd gewonnen door Brazilië, dat Duitsland in de finale met 2-0 versloeg en zo voor de vijfde maal de wereldtitel behaalde.

Zie het artikel Wereldkampioenschap voetbal 2002 (kwalificatie) voor een uitgebreide beschrijving van de kwalificaties.
FIFA-lid Confederatie Kwalificatie Kwal.
datum
Aantal dln.
(incl. 2002)
Dln.
op rij
Eerste
dln.
Laatste
dln.
Titels
(excl. 2002)
Beste
prestatie
Vlag van Kameroen Kameroen CAF Winnaar Groep 1 1 juli 2001 5e 4 1982 1998 0 Kwartfinale
Vlag van Nigeria Nigeria CAF Winnaar Groep 2 29 juli 2001 3e 3 1994 1998 0 Achtste finale
Vlag van Senegal Senegal CAF Winnaar Groep 3 21 juli 2001 1e n.v.t. n.v.t. n.v.t. n.v.t. n.v.t.
Vlag van Tunesië Tunesië CAF Winnaar Groep 4 15 juli 2001 3e 2 1978 1998 0 Groepsfase
Vlag van Zuid-Afrika Zuid-Afrika CAF Winnaar Groep 2 1 juli 2001 2e 2 1998 1998 0 Groepsfase
Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea AFC Gastland 31 mei 1996 6e 5 1954 1998 0 Vierde
Vlag van Japan Japan AFC Gastland 31 mei 1996 2e 2 1998 1998 0 Achtste finale
Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië AFC Winnaar finalegroep A 21 oktober 2001 3e 3 1994 1998 0 Achtste finale
Vlag van China China AFC Winnaar finalegroep B 7 oktober 2001 1e 1 n.v.t. n.v.t. n.v.t. n.v.t.
Vlag van Frankrijk Frankrijk UEFA Kampioen 1998 12 juli 1998 11e 2 1930 1998 1 Winnaar
Vlag van Rusland Rusland UEFA Winnaar groep 1 6 oktober 2001 2e 1 1994 1994 0 Groepsfase
Vlag van Portugal Portugal UEFA Winnaar groep 2 6 oktober 2001 3e 1 1966 1986 0 Derde
Vlag van Denemarken Denemarken UEFA Winnaar groep 3 6 oktober 2001 3e 2 1986 1998 0 Kwartfinale
Vlag van Zweden Zweden UEFA Winnaar groep 4 5 september 2001 10e 1 1934 1994 0 Tweede
Vlag van Polen Polen UEFA Winnaar groep 5 1 september 2001 6e 1 1938 1986 0 Derde
Vlag van Kroatië Kroatië UEFA Winnaar groep 6 6 oktober 2001 2e 2 1998 1998 0 Derde
Vlag van Spanje Spanje UEFA Winnaar groep 7 5 september 2001 11e 7 1934 1998 0 Vierde
Vlag van Italië Italië UEFA Winnaar groep 8 6 oktober 2001 15e 11 1934 1998 3 Winnaar
Vlag van Engeland Engeland UEFA Winnaar groep 9 6 oktober 2001 11e 2 1950 1998 1 Winnaar
Vlag van België België UEFA Winnaar play-off 14 november 2001 11e 6 1930 1998 0 Vierde
Vlag van Duitsland Duitsland UEFA Winnaar play-off 14 november 2001 15e 13 1934 1998 3 Winnaar
Vlag van Slovenië Slovenië UEFA Winnaar play-off 14 november 2001 1e 1 n.v.t. n.v.t. n.v.t. n.v.t.
Vlag van Turkije Turkije UEFA Winnaar play-off 14 november 2001 2e 1 1954 1954 0 Groepsfase
Vlag van Ierland Ierland UEFA Intercontinentaal play-off
(UEFA–AFC)
15 november 2001 3e 1 1990 1994 0 Kwartfinale
Vlag van Costa Rica Costa Rica CONCACAF Finaleronde 1e 5 september 2001 2e 1 1990 1990 0 Groepsfase
Vlag van Mexico Mexico CONCACAF Finaleronde 2e 11 november 2001 12e 3 1930 1998 0 Kwartfinale
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten CONCACAF Finaleronde 3e 7 oktober 2001 7e 4 1930 1998 0 Derde
Vlag van Argentinië Argentinië CONMEBOL Nr. 1 CONMEBOL 15 augustus 2001 13e 7 1930 1998 2 Wereldkampioen
Vlag van Ecuador Ecuador CONMEBOL Nr. 2 CONMEBOL 14 november 2001 1e 1 n.v.t. n.v.t. n.v.t. n.v.t.
Vlag van Brazilië Brazilië CONMEBOL Nr. 3 CONMEBOL 14 november 2001 17e 17 1930 1998 4 Wereldkampioen
Vlag van Paraguay Paraguay CONMEBOL Nr. 4 CONMEBOL 8 november 2001 6e 2 1930 1998 0 Achtste finale
Vlag van Uruguay Uruguay CONMEBOL Intercontinentaal play-off
(CONMEBOL–OFC)
25 november 2001 10e 1 1930 1990 2 Wereldkampioen
Deelnemende landen
Groep A Groep B Groep C Groep D

Vlag van Denemarken Denemarken
Vlag van Frankrijk Frankrijk
Vlag van Senegal Senegal
Vlag van Uruguay Uruguay

Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay
Vlag van Slovenië Slovenië
Vlag van Spanje Spanje
Vlag van Zuid-Afrika Zuid-Afrika

Vlag van Brazilië Brazilië
Vlag van China China
Vlag van Costa Rica Costa Rica
Vlag van Turkije Turkije

Vlag van Polen Polen
Vlag van Portugal Portugal
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea

Groep E Groep F Groep G Groep H

Vlag van Duitsland Duitsland
Vlag van Ierland Ierland
Vlag van Kameroen Kameroen
Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië

Vlag van Argentinië Argentinië
Vlag van Engeland Engeland
Vlag van Nigeria Nigeria
Vlag van Zweden Zweden

Vlag van Ecuador Ecuador
Vlag van Italië Italië
Vlag van Kroatië Kroatië
Vlag van Mexico Mexico

Vlag van België België
Vlag van Japan Japan
Vlag van Rusland Rusland
Vlag van Tunesië Tunesië

Zuid-Korea
Steden en stadions
Daegu Seoel Busan Incheon Ulsan
Daegustadion
Capaciteit: 68.014
Seoul World Cupstadion
Capaciteit: 64.677
Busan Asiad Mainstadion
Capaciteit: 55.983
Incheon Munhakstadion
Capaciteit: 52.179
Ulsan Munsu Voetbalstadion
Capaciteit: 43.550
Suwon Gwangju Jeonju Seogwipo Daejeon
Suwon World Cupstadion
Capaciteit: 43.288
Gwangju World Cupstadion
Capaciteit: 44.118
Jeonju World Cupstadion
Capaciteit: 42.477
Jeju World Cupstadion
Capaciteit: 36.800
Daejeon World Cupstadion
Capaciteit: 40.535
Japan
Steden en stadions
Yokohama Saitama Fukuroi Osaka Rifu
International Stadium Yokohama
Capaciteit: 70.000
Saitamastadion
Capaciteit: 63.000
Shizuokastadion
Capaciteit: 50.600
Nagaistadion
Capaciteit: 50.000
Miyagi Stadion
Capaciteit: 49.000
Ōita Niigata Kashima Kobe Sapporo
Ōitastadion
Capaciteit: 43.000
Denka Big Swan Stadium
Capaciteit: 42.300
Kashimastadion
Capaciteit: 42.000
Kobe City Misaki Park Stadion
Capaciteit: 42.000
Sapporo Dome
Capaciteit: 42.000

Scheidsrechters

[bewerken | brontekst bewerken]

AFC
Vlag van China Lu Jun
Vlag van Japan Toru Kamikawa
Vlag van Koeweit Saad Mane
Vlag van Zuid-Korea Kim Young-joo
Vlag van Verenigde Arabische Emiraten Ali Bujsaim
CAF
Vlag van Benin Coffi Codjia
Vlag van Egypte Gamal Al-Ghandour
Vlag van Marokko Mohamed Guezzaz
Vlag van Senegal Falla N'Doye
Vlag van Tunesië Mourad Daami

CONCACAF
Vlag van Costa Rica William Mattus
Vlag van Guatemala Carlos Batres
Vlag van Jamaica Peter Prendergast
Vlag van Mexico Felipe Ramos
Vlag van Verenigde Staten Brian Hall
OFC
Vlag van Australië Mark Shield
CONMEBOL
Vlag van Argentinië Ángel Sánchez
Vlag van Bolivia René Ortubé
Vlag van Brazilië Carlos Simon
Vlag van Colombia Óscar Ruiz
Vlag van Ecuador Byron Moreno
Vlag van Paraguay (1990-2013) Ubaldo Aquino

UEFA
Vlag van Denemarken Kim Milton Nielsen
Vlag van Engeland Graham Poll
Vlag van Frankrijk Gilles Veissière
Vlag van Duitsland Markus Merk
Vlag van Griekenland Kyros Vassaras
Vlag van Italië Pierluigi Collina
Vlag van Nederland Jan Wegereef
Vlag van Noorwegen Terje Hauge
Vlag van Portugal Vítor Pereira
Vlag van Schotland Hugh Dallas
Vlag van Slowakije Ľuboš Micheľ
Vlag van Spanje Antonio López Nieto
Vlag van Zweden Anders Frisk
Vlag van Zwitserland Urs Meier

Voor het eerst in de geschiedenis wordt het wereldkampioenschap voetbal georganiseerd door twee landen, namelijk Japan en Zuid-Korea, en eveneens voor het eerst is dit niet op het Europese of Amerikaanse continent, maar in Azië.

Ongeveer twee jaar voor de start van de wereldbeker starten de voorrondes om de landen te selecteren die mogen deelnemen aan het WK. Nederland haalt het niet, en is er dit WK voor het eerst in zestien jaar niet bij, België haalt het net wel, na twee barragewedstrijden tegen Tsjechië, en is er voor de zesde maal op rij bij.

De 32 deelnemende landen komen in eerste instantie in acht poules van vier tegen elkaar uit, waarna de nummers 1 en 2 doorgaan naar de achtste finales. Frankrijk, in 1998 nog wereldkampioen en behorende tot de favorieten, scoort in deze eerste ronde geen enkel doelpunt en behaalt slechts één punt, en is zodoende meteen uitgeschakeld. Ook andere favorieten krijgen het nog moeilijk in de eerste ronde, Argentinië en Portugal halen de achtste finales niet.

Zeer verrassend is het team van Zuid-Korea. Aanvankelijk tot de zwakste deelnemers gerekend, weet het land tot de halve finales door te stoten, waar het uiteindelijk door Duitsland wordt verslagen. De Nederlandse coach van Zuid-Korea, Guus Hiddink, wordt in het land mateloos populair. Ook Turkije heeft de halve finales bereikt. Ook waren de kwartfinale plaatsen voor de Verenigde Staten en Senegal verrassend.

In de finale zijn het echter toch twee landen met een lange WK-traditie die tegenover elkaar staan, Duitsland en Brazilië. Brazilië wint door twee doelpunten van Ronaldo, en is wereldkampioen.

Ook dit WK worden de scheidsrechters ter discussie gesteld. Enkele van deze beslissingen konden het verschil maken tussen winst of verlies. Ook FIFA-voorzitter Sepp Blatter uit zijn ontevredenheid over de scheidsrechters, en stelt dat de regel dat ieder land slechts één arbiter mag afvaardigen beter kan afgeschaft worden. Zo zouden enkel de beste arbiters geselecteerd kunnen worden, en zouden scheids- of lijnrechter uit hetzelfde land kunnen komen, zodat deze beter op elkaar zijn ingesteld. Italië en Spanje, twee favorieten die door Zuid-Korea waren verslagen, protesteerden tegen een aantal volgens hen foutieve beslissingen in het voordeel van Zuid-Korea, zoals de omstreden rode kaart van Totti (Italië) en de onterecht afgekeurde doelpunten van deze twee landenploegen.

Frankrijk ging vol vertrouwen het kampioenschap tegemoet, het was de regerende Wereld- en Europees kampioen. Hun belangrijkste speler was nog steeds Zinedine Zidane, hij besliste vlak voor het WK de Champions-League finale van zijn club Real Madrid tegen Bayer Leverkusen met een volley: 2-1.[2] Echter, tijdens een vriendschappelijk duel tegen Zuid-Korea raakte Zidane zodanig geblesseerd, dat hij de start van het WK moest missen.[3] In het openingsduel speelde Frankrijk tegen Senegal, een land met 21 spelers uit de Franse competitie en een Franse coach, Bruno Metsu. Nadat David Trezeguet de paal raakte, scoorde Senegal: Bouba Diop profiteerde van half wegwerken van Fabien Barthez. In de tweede helft kreeg Frankrijk veel kansen, verder dan een schot van Thierry Henry op de lat kwam de ploeg niet.[3] In de tweede wedstrijd tegen Uruguay verloor Frankrijk vrij snel Thierry Henry, hij werd uit het veld gestuurd na een charge.[4] Verder dan een schot van Emmanuel Petit op de lat kwam de ploeg niet en kwalificatie voor de achtste finales kwam flink op de tocht.[5]

Frankrijk moest nu met 2-0 van Denemarken winnen om alsnog de volgende ronde te bereiken, op het EK won Frankrijk met 3-0. Het degelijke Deense team won met 2-1 van Uruguay en speelde met 1-1 gelijk tegen Senegal, Jon Dahl Tomasson scoorde alle doelpunten. Omdat de nood hoog was, werd Zinedine Zidane ingezet, weliswaar flink ingetapet. Meer kreupel dan fit kon hij het Franse wonder niet volbrengen, Denemarken won met 2-0[6] door doelpunten van spelers spelend in de Nederlandse competitie; Dennis Rommedahl van PSV en opnieuw Tomasson (Feyenoord). Opnieuw had Frankrijk pech met schoten op de lat van Marcel Desailly en David Trezeguet, voor de eerste keer sinds 1986 (Canada) scoorde een team geen doelpunten in het toernooi en voor de eerste keer sinds 1966 werd de wereldkampioen in de eerste ronde uitgeschakeld (Brazilië). Coach Roger Lemerre werd na het toernooi ontslagen.[7]

Senegal en Uruguay moesten uitmaken welk land naast Denemarken de achtste finale zou halen, Uruguay moest winnen. Senegal nam voor rust een 3-0 voorsprong mede door een makkelijk gegeven strafschop en een doelpunt neigend naar buitenspel. In de tweede helft gaf Uruguay gas, kwam terug in de wedstrijd en maakte twee doelpunten, Diego Forlán scoorde uit een volley, maar miste tevens een grote kans. De Nederlandse scheidsrechter Jan Wegereef gaf in de slotfase opnieuw een makkelijk gegeven strafschop nu aan Uruguay, Álvaro Recoba verzilverde de strafschop. In de ultieme slotfase miste Uruguay nog een vrije kopkans, Senegal ontsnapte en plaatste zich voor de achtste finales.[8] Wegereef maakte ook "indruk" door in een vrij sportieve wedstrijd twaalf gele kaarten uit te delen.[9] Na deze wedstrijd kon hij naar huis.[10]

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Denemarken Denemarken 3 2 1 0 5 2 3 7
Vlag van Senegal Senegal 3 1 2 0 5 4 1 5
Vlag van Uruguay Uruguay 3 0 2 1 4 5 –1 2
Vlag van Frankrijk Frankrijk 3 0 1 2 0 3 –3 1

31 mei 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Frankrijk Vlag van Frankrijk 0 – 1 Vlag van Senegal Senegal Seoul World Cup Stadion, Seoel
Toeschouwers: 62.561
Scheidsrechter: Ali Bujsaim (Vlag van Verenigde Arabische Emiraten Verenigde Arabische Emiraten)
wedstrijdverslag Goal 30' Bouba Diop

1 juni 2002
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+9)
Uruguay Vlag van Uruguay 1 – 2 Vlag van Denemarken Denemarken Munsu Cup Stadion, Ulsan
Toeschouwers: 30.157
Scheidsrechter: Saad Mane (Vlag van Koeweit Koeweit)
Rodríguez Goal 47' wedstrijdverslag Goal 45'Goal 83' Tomasson

6 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Denemarken Vlag van Denemarken 1 – 1 Vlag van Senegal Senegal Daegu Blue Arc Stadion, Daegu
Toeschouwers: 43.500
Scheidsrechter: Carlos Batres (Vlag van Guatemala Guatemala)
Tomasson Goal 16' (pen.) wedstrijdverslag Goal 52' Diao

6 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Frankrijk Vlag van Frankrijk 0 – 0 Vlag van Uruguay Uruguay Busan Asiad Main Stadion, Busan
Toeschouwers: 38.289
Scheidsrechter: Felipe Ramos (Vlag van Mexico Mexico)
wedstrijdverslag

11 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Denemarken Vlag van Denemarken 2 – 0 Vlag van Frankrijk Frankrijk Incheon Munhak Stadion, Incheon
Toeschouwers: 48.100
Scheidsrechter: Vítor Melo Pereira (Vlag van Portugal Portugal)
Rommedahl Goal 22'
Tomasson Goal 67'
wedstrijdverslag

11 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Senegal Vlag van Senegal 3 – 3 Vlag van Uruguay Uruguay Suwon World Cup Stadion, Suwon
Toeschouwers: 33.681
Scheidsrechter: Jan Wegereef (Vlag van Nederland Nederland)
Fadiga Goal 20' (pen.)
Bouba Diop Goal 26'Goal 38'
wedstrijdverslag Goal 46' Morales
Goal 69' Forlán
Goal 88' (pen.) Recoba

Spanje was als zo vaak een outsider voor de titel. Het verloor in de voorbereiding vaste doelman Santiago Cañizares door een blessure,[11] Iker Casillas verving hem als eerste doelman. Spanje won voor de eerste keer sinds 1950 zijn eerste duel op een WK, Slovenië werd met 3-1 verslagen. De Sloveense coach Srečko Katanec stuurde zijn sterspeler Zlatko Zahovič naar huis wegens kritiek op de leiding.[12] Zonder Zahovic verloor de ploeg kansloos van Zuid-Afrika, al was de uitslag draaglijk: 1-0.[13]

Zuid-Afrika en Paraguay streden om de tweede plaats in de groep: het onderlinge duel eindigde in 2-2. Zuid-Afrika had genoeg aan een gelijkspel tegen Spanje om verder te komen, het kwam twee keer terug van een achterstand, maar kwam uiteindelijk in de 56e minuut op een 3-2 achterstand. De Zuid-Afrikaanse doelman Andre Arendse, die de voorkeur kreeg boven de bij SC Heerenveen spelende Hans Vonk maakte vooral bij het eerste doelpunt een ongelukkige indruk.[14] Op dat moment stond Paraguay met 0-1 achter tegen Slovenië, mede door een vroege rode kaart van Carlos Paredes en een inschattingsfout van doelman José Luis Chilavert. Daarna begon het te draaien bij Paraguay en het won met 3-1, het laatste doelpunt viel in de 84e minuut. De Zuid-Afrikaanse coach Jomo Sono vond het niet nodig zijn ploeg te informeren over de stand bij de andere wedstrijd[15] en met miniem verschil in doelsaldo (Paraguay scoorde één keer meer dan Zuid-Afrika) plaatste Paraguay zich voor de achtste finales.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Spanje Spanje 3 3 0 0 9 4 5 9
Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay 3 1 1 1 6 6 0 4
Vlag van Zuid-Afrika Zuid-Afrika 3 1 1 1 5 5 0 4
Vlag van Slovenië Slovenië 3 0 0 3 2 7 –5 0

2 juni 2002
«onderlinge duels»
16:30 (UTC+9)
Paraguay Vlag van Paraguay (1990-2013) 2 – 2 Vlag van Zuid-Afrika Zuid-Afrika Busan Asiad Mainstadion, Busan
Toeschouwers: 25.186
Scheidsrechter: Ľuboš Micheľ (Vlag van Slowakije Slowakije)
Santa Cruz Goal 39'
Arce Goal 55'
wedstrijdverslag Goal 63' Mokoena
Goal 90+1' (pen.) Fortune

2 juni 2002
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+9)
Spanje Vlag van Spanje 3 – 1 Vlag van Slovenië Slovenië Gwangju World Cupstadion, Gwangju
Toeschouwers: 28.598
Scheidsrechter: Mohamed Guezzaz (Vlag van Marokko Marokko)
Raúl Goal 44'
Valerón Goal 74'
Hierro Goal 87' (pen.)
wedstrijdverslag Goal 82' Cimirotič

7 juni 2002
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+9)
Spanje Vlag van Spanje 3 – 1 Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay Jeonju World Cupstadion, Jeonju
Toeschouwers: 24.000
Scheidsrechter: Gamal Ghandour (Vlag van Egypte Egypte)
Morientes Goal 53'Goal 69'
Hierro Goal 83' (pen.)
wedstrijdverslag Goal 10' (e.d.) Puyol

8 juni 2002
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+9)
Zuid-Afrika Vlag van Zuid-Afrika 1 – 0 Vlag van Slovenië Slovenië Daegu Blue Arc Stadion, Daegu
Toeschouwers: 47.226
Scheidsrechter: Ángel Sánchez (Vlag van Argentinië Argentinië)
Nomvethe Goal 4' wedstrijdverslag

12 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Zuid-Afrika Vlag van Zuid-Afrika 2 – 3 Vlag van Spanje Spanje Daejeon World Cupstadion, Daejeon
Toeschouwers: 31.024
Scheidsrechter: Saad Mane (Vlag van Koeweit Koeweit)
McCarthy Goal 31'
Radebe Goal 53'
wedstrijdverslag Goal 4'Goal 56' Raúl
Goal 45+1' Mendieta

12 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Slovenië Vlag van Slovenië 1 – 3 Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay Jeju World Cupstadion, Seogwipo
Toeschouwers: 30.176
Scheidsrechter: Felipe Ramos (Vlag van Mexico Mexico)
Ačimovič Goal 45+1' wedstrijdverslag Goal 65'Goal 84' Cuevas
Goal 73' Campos

China plaatste zich voor de eerste keer voor het WK en de FIFA kwam de Chinese supporters tegemoet door China te laten spelen in Zuid-Korea.[16] Het team werd gecoacht door Bora Milutinović, die voor de vijfde achtereenvolgende keer deelnam aan het WK met een andere ploeg. Bereikte hij met Mexico, Costa Rica, de Verenigde Staten en Nigeria steeds de achtste finales, nu werden alle drie wedstrijden kansloos verloren zonder een doelpunt te maken.

De interessantste affiche van deze groep was Brazilië tegen Turkije, dat voor de eerste keer sinds 1954 deelnam aan het WK. Brazilië had een roerige WK-kwalificatie achter de rug met zes nederlagen en drie bondscoaches, maar het had wel Ronaldo terug, de sterspeler had meer dan twee jaar niet gespeeld vanwege een blessure.[17] De wedstrijd dreigde op 1-1 te eindigen door doelpunten van Hasan Şaş en Ronaldo, totdat Alpay Luizão buiten het strafschopgebied neerhaalde. De scheidsrechter gaf een strafschop, die door Rivaldo werd benut.[18] Geïrriteerd door het voorval gooide Hakan Ünsal de bal naar Rivaldo, die acteerde alsof zijn gezicht was geraakt.[19] De scheidsrecht gaf de speler een tweede gele kaart, Rivaldo werd later door de FIFA beboet met een geldboete.[20]

Turkije streed met Costa Rica om de tweede plaats in de groep. In het onderlinge duel kwam Costa Rica vlak voor tijd gelijk[21] en had nu genoeg aan een gelijkspel tegen Brazilië om de achtste finales te halen. In een doelpuntrijke wedstrijd voldeed Brazilië aan zijn sportieve plicht en won met 5-2, in Seoul versloeg Turkije China met 3-0 en op basis van een beter doelsaldo plaatste Turkije zich voor de achtste finales.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Brazilië Brazilië 3 3 0 0 11 3 8 9
Vlag van Turkije Turkije 3 1 1 1 5 3 2 4
Vlag van Costa Rica Costa Rica 3 1 1 1 5 6 –1 4
Vlag van China China 3 0 0 3 0 9 –9 0

3 juni 2002
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+9)
Brazilië Vlag van Brazilië 2 – 1 Vlag van Turkije Turkije Munsu Cup Stadion, Ulsan
Toeschouwers: 33.842
Scheidsrechter: Kim Young-Joo (Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea)
Ronaldo Goal 50'
Rivaldo Goal 87' (pen.)
wedstrijdverslag Goal 45+2' Şaş

4 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
China Vlag van China 0 – 2 Vlag van Costa Rica Costa Rica Gwangju World Cupstadion, Gwangju
Toeschouwers: 27.217
Scheidsrechter: Kyros Vassaras (Vlag van Griekenland Griekenland)
wedstrijdverslag Goal 61' Gómez
Goal 65' Wright

8 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Brazilië Vlag van Brazilië 4 – 0 Vlag van China China Jeju World Cupstadion, Seogwipo
Toeschouwers: 36.750
Scheidsrechter: Anders Frisk (Vlag van Zweden Zweden)
Roberto Carlos Goal 15'
Rivaldo Goal 32'
Ronaldinho Goal 45' (pen.)
Ronaldo Goal 55'
wedstrijdverslag

9 juni 2002
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+9)
Costa Rica Vlag van Costa Rica 1 – 1 Vlag van Turkije Turkije Incheon Munhak Stadion, Incheon
Toeschouwers: 42.299
Scheidsrechter: Coffi Codjia (Vlag van Benin Benin)
Parks Goal 86' wedstrijdverslag Goal 56' Belözoğlu

13 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Costa Rica Vlag van Costa Rica 2 – 5 Vlag van Brazilië Brazilië Suwon World Cup Stadion, Suwon
Toeschouwers: 38.524
Scheidsrechter: Gamal Ghandour (Vlag van Egypte Egypte)
Wanchope Goal 39'
Gómez Goal 56'
wedstrijdverslag Goal 10'Goal 13' Ronaldo
Goal 38' Edmilson
Goal 62' Rivaldo
Goal 64' Júnior

13 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Turkije Vlag van Turkije 3 – 0 Vlag van China China Seoul World Cup Stadion, Seoel
Toeschouwers: 43.605
Scheidsrechter: Oscar Ruíz (Vlag van Colombia Colombia)
Şaş Goal 6'
Bülent Goal 9'
Davala Goal 85'
wedstrijdverslag

Zuid-Korea had in vijf WK-eindronden nog nooit een wedstrijd gewonnen, daar moest op het WK (deels) in eigen land verandering in komen, de Nederlander Guus Hiddink werd hiervoor aangetrokken.[22] Om het doel te bereiken gebruikte Hiddink voor Koreaanse begrippen onorthodoxe methoden, de hiërarchie van de oude spelers werd doorbroken, jonge spelers kregen een kans en er werd vooral geoefend tegen sterke tegenstanders om de weerstand te vergroten.[23] Weerstand tegen deze aanpak was groot, maar Hiddink wist de bond te overtuigen van zijn aanpak. In de eerste wedstrijd van het WK werd eindelijk de eerste zege op een WK geboekt, Polen werd met 2-0 verslagen. Tegen de Verenigde Staten werd met 1-1 gelijk gespeeld mede door een gemiste strafschop.[24]

Portugal had de laatste jaren indruk gemaakt met een halve finale op het EK, Luis Figo werd in 2001 gekozen tot beste speler van de wereld[25] en in de kwalificatie werd de nummer vier van het laatste WK Nederland verslagen. De wedstrijd tegen de Verenigde Staten leek vooraf geen probleem maar binnen 36 minuten stond de ploeg met 3-0 achter, het eerste doelpunt werd gescoord door de bij Ajax spelende John O'Brien. Portugal kwam nog terug in de wedstrijd mede door een ongelukkig eigen doelpunt van Jeff Agoos,[26] verder dan een 3-2 nederlaag kwam de ploeg niet.[27] Na het debacle nam Portugal revanche door met 4-0 van Polen te winnen: Pauleta scoorde drie doelpunten. Voor de laatste speelronde stonden Zuid-Korea en de Verenigde Staten aan de leiding met vier punten, gevolgd door Portugal met drie punten, Polen was na twee duidelijke nederlagen kansloos.

Polen nam in ieder geval sportieve revanche door met 3-1 van de Verenigde Staten te winnen, daardoor zouden Portugal en Zuid-Korea in hun onderling duel genoeg aan een gelijkspel hebben, maar Zuid-Korea had de drive om voor eigen publiek een goede indruk te maken. Portugal had opnieuw moeite met een veel minder getalenteerd maar enthousiaste tegenstander en leefde zich uit in hard spel. João Pinto kreeg na 27 minuten een rode kaart na een onbesuisde charge, hij zou later voor vier maanden geschorst worden, omdat hij tevens de scheidsrechter in de maag stompte.[28] Beto kreeg in de 68e minuut een tweede gele kaart, waardoor Portugal nog met negen man speelde. Vlak daarna scoorde Park Ji-sung met een geslaagde uithaal 1-0. Met negen man viel Portugal overdroten aan, Luis Figo's vrije trap miste precisie en in een chaotische situatie raakte Sérgio Conceição de paal, het mocht niet baten en Portugal was voortijdig uitgeschakeld.[29] Na dit mislukte toernooi nam coach António Oliveira ontslag.[30]

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea 3 2 1 0 4 1 3 7
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten 3 1 1 1 5 6 –1 4
Vlag van Portugal Portugal 3 1 0 2 6 4 2 3
Vlag van Polen Polen 3 1 0 2 3 7 –4 3

4 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 2 – 0 Vlag van Polen Polen Busan Asiad Mainstadion, Busan
Toeschouwers: 48.760
Scheidsrechter: Oscar Ruíz (Vlag van Colombia Colombia)
Hwang Sun-hong Goal 26'
Yoo Sang-chul Goal 53'

5 juni 2002
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+9)
Verenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 3 – 2 Vlag van Portugal Portugal Suwon World Cup Stadion, Suwon
Toeschouwers: 37.306
Scheidsrechter: Byron Moreno (Vlag van Ecuador Ecuador)
O'Brien Goal 4'
J. Costa Goal 29' (e.d.)
McBride Goal 36'
Goal 39' Beto
Goal 71' (e.d.) Agoos

10 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 1 – 1 Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten Daegu Blue Arc Stadion, Daegu
Toeschouwers: 60.778
Scheidsrechter: Urs Meier (Vlag van Zwitserland Zwitserland)
Ahn Jung-hwan Goal 78' Goal 24' Mathis

10 juni 2002
«onderlinge duels»
15:00 (UTC+9)
Portugal Vlag van Portugal 4 – 0 Vlag van Polen Polen Jeonju World Cupstadion, Jeonju
Toeschouwers: 31.000
Scheidsrechter: Hugh Dallas (Vlag van Schotland Schotland)
Pauleta Goal 14'Goal 65'Goal 77'
Costa Goal 88'

14 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Portugal Vlag van Portugal 0 – 1 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea Incheon Munhak Stadion, Incheon
Toeschouwers: 50.239
Scheidsrechter: Ángel Sánchez (Vlag van Argentinië Argentinië)
Goal 70' Park Ji-sung

14 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Polen Vlag van Polen 3 – 1 Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten Daejeon World Cupstadion, Daejeon
Toeschouwers: 26.482
Scheidsrechter: Lu Jun (Vlag van China China)
Olisadebe Goal 3'
Kryszałowicz Goal 5'
Żewłakow Goal 66'
Goal 83' Donovan

Een van de grote verrassingen van de kwalificatie was de uitschakeling van het Nederland door Ierland, in september 2001 verloor de formatie van Louis van Gaal met 1-0 door een doelpunt van Jason McAteer.[31] Belangrijkste speler was Roy Keane, de compromisloze, harde middenvelder van Manchester United. Keane gaf tijdens het trainingskamp al aan dat hij na het WK zou stoppen als international.[32] Tijdens het trainingskamp in Saipan ergerde hij zich overal aan, maakte met iedereen ruzie en beledigde manager Mick McCarthy tijdens groepsgesprekken.[33] Mc Carthy stuurde Keane naar huis.[34] Er werd niets meer verwacht van de Ierse ploeg, maar de ploeg bleef keurig op de been tegen de kampioen van Afrika Kameroen: 1-1. Tegen Duitsland kwam de ploeg snel op achterstand, het stuitte constant op de uitblinkende doelman Oliver Kahn, in de blessuretijd scoorde Robbie Keane de gelijkmaker.[35] Ierland zou nu genoeg hebben aan een 2-0 overwinning op Saoedi-Arabië, mede door twee fouten van doelman Mohammed Al-Deayea won Ierland met 3-0 en plaatste zich voor de achtste finales.

Duitsland, dat een slecht EK en een moeizame WK-kwalificatie achter de rug had behoorde niet tot de favorieten. Het profiteerde wel van de goede prestaties van Bayer Leverkusen dat streed voor de Duitse titel, de Duitse beker en de Champions League Finale, maar geen prijzen won, liefst vijf spelers zaten in de Duitse selectie. Belangrijkste speler was middenvelder Michael Ballack, hij vertrok naar de grote concurrent Bayern München. Duitsland haalde een grote score tegen Saoedi-Arabië: 8-0, de bij FC Kaiserslautern spelende Miroslav Klose was drie keer succesvol met het hoofd. Na het gelijkspel van de wedstrijd tegen Ierland was de wedstrijd tegen Kameroen beslissend, Duitsland zou genoeg hebben aan een gelijkspel. Kameroen werd getraind door de Duitser Winfried Schäfer en had in Samuel Eto'o een veelbelovende jonge aanvaller. In de eerste helft hield Kahn de ploeg weer op de been, maar verloor Carsten Ramelow door twee gele kaarten. In de tweede helft kon Kameroen geen vuist meer maken en won Duitsland met 2-0[36] door doelpunten van Bode en Miroslav Klose, zijn vijfde doelpunt alweer. Een opvallend record boekte scheidsrechter López Nieto; in een niet hard duel deelde hij twaalf gele en twee rode kaarten uit, hij verbeterte het record van Jan Wegereef tijdens Senegal-Uruguay een paar uur eerder.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Duitsland Duitsland 3 2 1 0 11 1 10 7
Vlag van Ierland Ierland 3 1 2 0 5 2 3 5
Vlag van Kameroen Kameroen 3 1 1 1 2 3 –1 4
Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië 3 0 0 3 0 12 –12 0

1 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Ierland Vlag van Ierland 1 – 1 Vlag van Kameroen Kameroen Niigata Stadion, Niigata
Toeschouwers: 33.679
Scheidsrechter: Toru Kamikawa (Vlag van Japan Japan)
Holland Goal 52' Goal 39' Mboma

1 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Duitsland Vlag van Duitsland 8 – 0 Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië Sapporo Dome, Sapporo
Toeschouwers: 32.218
Scheidsrechter: Ubaldo Aquino (Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay)
Klose Goal 20'Goal 25'Goal 70'
Ballack Goal 40'
Jancker Goal 45+1'
Linke Goal 73'
Bierhoff Goal 84'
Schneider Goal 90+1'

5 juni 2002
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+9)
Duitsland Vlag van Duitsland 1 – 1 Vlag van Ierland Ierland Kashimastadion , Ibaraki
Toeschouwers: 35.854
Scheidsrechter: Kim Milton Nielsen (Vlag van Denemarken Denemarken)
Klose Goal 18' Goal 90+2' Keane

6 juni 2002
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+9)
Kameroen Vlag van Kameroen 1 – 0 Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië Saitama Stadion 2002, Saitama
Toeschouwers: 52.328
Scheidsrechter: Terje Hauge (Vlag van Noorwegen Noorwegen)
Eto'o Goal 66'

11 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Kameroen Vlag van Kameroen 0 – 2 Vlag van Duitsland Duitsland Shizuoka 'ECOPA' Stadion, Shizuoka
Toeschouwers: 47.085
Scheidsrechter: Antonio López Nieto (Vlag van Spanje Spanje)
Goal 50' Bode
Goal 79' Klose

11 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Saoedi Arabië Vlag van Saoedi-Arabië 0 – 3 Vlag van Ierland Ierland International Stadion, Yokohoma
Toeschouwers: 65.320
Scheidsrechter: Falla Ndoye (Vlag van Senegal Senegal)
Goal 7' Keane
Goal 61' Breen
Goal 87' Duff

Argentinië behoorde vooraf samen met Frankrijk tot de topfavorieten van dit toernooi. Het plaatste zich met overmacht als eerste in de Zuid-Amerikaanse kwalificatieronde, het had een voorsprong van 13 punten op Brazilië.[37] Acht spelers speelden bij Italiaanse topclubs, belangrijkste aanvaller was nog steeds Gabriel Batistuta, die in zijn vorige twee WK-Toernooien negen keer scoorde, maar geen eremetaal met zijn land vergaarde. Argentinië was ingedeeld in een sterke groep, de "groep des doods"[38] met Nigeria, Zweden en aartsvijand Engeland als tegenstanders. In de eerste wedstrijd miste het veel kansen tegen Nigeria, alleen Batistuta was succesvol in de 63e minuut. In de tweede wedstrijd zon Engeland op revanche vanwege de nederlaag van 1998 op het vorige WK, waarbij David Beckham uit het veld werd gestuurd na een provocatie van Diego Simeone.[39] Net als toen had Argentinië veel moeite met Michael Owen, hij schoot op de paal en veroorzaakte in een duel met Mauricio Pochettino een strafschop.[40] Uitgerekend David Beckham verzilverde de strafschop en had zijn ultieme revanche.[41] In de tweede helft bleef Engeland sterker, alleen in de slotfase kon Argentinië gevaarlijk worden, maar sterk ingrijpen van David Seaman zorgde dat de Engelse overwinning veilig werd gesteld.[42]

Nigeria was uitgeschakeld na een 2-1 nederlaag tegen Zweden, het kwam aan de leiding door een doelpunt van Julius Aghahowa, die indruk maakte met vooral de 8-voudige salto om het doelpunt te vieren.[43] Het fysiek sterke Zweden versloeg uiteindelijk de artiesten van Nigeria door twee doelpunten van Henrik Larsson.[44] Zweden en Engeland stonden nu bovenaan de groep met vier punten met één punt voorsprong op Argentinië, dat nu moest winnen van Zweden. Zweden groef zich in en Argentinië kreeg met name via Juan Pablo Sorín en Claudio López goede kansen de score te openen. In de tweede helft kreeg Zweden bij een zeldzame uitbraak een vrije trap die door Anders Svensson werd benut. Argentinië viel wanhopig aan en in de tegenaanval schoot Andreas Andersson op de paal. In de slotfase mistte Ariel Ortega een strafschop na een zelf versierde actie, Hernán Crespo schoot raak in de rebound, maar de tijd was voor Argentinië tekort om het winnende doelpunt te scoren.[45] Na Frankrijk was nu ook Argentinië uitgeschakeld, het plaatste zich voor de eerste keer sinds 1962 niet voor de tweede ronde. Engeland had genoeg aan een gelijkspel tegen Nigeria om zich te plaatsen: 0-0.[46]

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Zweden Zweden 3 1 2 0 4 3 1 5
Vlag van Engeland Engeland 3 1 2 0 2 1 1 5
Vlag van Argentinië Argentinië 3 1 1 1 2 2 0 4
Vlag van Nigeria Nigeria 3 0 1 2 1 3 –2 1

2 juni 2002
«onderlinge duels»
14:30 (UTC+9)
Argentinië Vlag van Argentinië 1 – 0 Vlag van Nigeria Nigeria Kashimastadion, Ibaraki
Toeschouwers: 34.050
Scheidsrechter: Gilles Veissière (Vlag van Frankrijk Frankrijk)
Batistuta Goal 63'

2 juni 2002
«onderlinge duels»
18:30 (UTC+9)
Engeland Vlag van Engeland 1 – 1 Vlag van Zweden Zweden Saitama Stadion 2002, Saitama
Toeschouwers: 52.721
Scheidsrechter: Carlos Simon (Vlag van Brazilië Brazilië)
Campbell Goal 24' Goal 59' Alexandersson

7 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Zweden Vlag van Zweden 2 – 1 Vlag van Nigeria Nigeria Kobe Wing Stadion, Kobe
Toeschouwers: 36.194
Scheidsrechter: René Ortube (Vlag van Bolivia Bolivia)
Larsson Goal 35'Goal 63' (pen.) Goal 27' Aghahowa

7 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Argentinië Vlag van Argentinië 0 – 1 Vlag van Engeland Engeland Sapporo Dome, Sapporo
Toeschouwers: 35.927
Scheidsrechter: Pierluigi Collina (Vlag van Italië Italië)
Goal 44' (pen.) Beckham

12 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Zweden Vlag van Zweden 1 – 1 Vlag van Argentinië Argentinië Miyagistadium, Rifu
Toeschouwers: 45.777
Scheidsrechter: Ali Busjaim (Vlag van Verenigde Arabische Emiraten Verenigde Arabische Emiraten)
Svensson Goal 59' Goal 88' Crespo

12 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Nigeria Vlag van Nigeria 0 – 0 Vlag van Engeland Engeland Nagaistadion, Osaka
Toeschouwers: 44.684
Scheidsrechter: Brian Hall (Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten)

Italië begon zoals gebruikelijk met een zakelijke benadering aan het WK, tegen Ecuador hield het de verdediging gesloten en voor rust besliste de ultieme afmaker Christian Vieri het duel met twee doelpunten. Tegen Kroatië zorgde Vierri voor zijn derde doelpunt van het toernooi. Het duel kantelde echter, twee doelpunten van Italië werden op dubieuze gronden afgekeurd en mistasten in de Italiaanse verdediging zorgde voor twee Kroatische doelpunten.[47]

Italië moest nu winnen van Mexico om zich zeker te stellen van de achtste finales. Mexico was het toernooi begonnen met twee minimale overwinningen op Kroatië (1-0) en Ecuador (2-1) en kon zich geen nederlaag veroorloven, aangezien Kroatië tegen het puntloze Ecuador speelde. Na een sterkere beginfase van Italië met opnieuw een dubieuze afkeuring van een Italiaans doelpunt (Filippo Inzaghi) kwam Mexico op voorsprong dankzij een bijzondere achterwaartse kopbal van Jared Borgetti.[48] De Mexicanen speelden nu sterker, Fabio Cannavaro redde de bal op het laatste moment om de 2-0 te voorkomen. In de 85e minuut zorgde invaller Alessandro Del Piero voor de gelijkmaker. Omdat Kroatië verloor van Ecuador[49] plaatste Italië zich alsnog voor de achtste finales.[50]

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Mexico Mexico 3 2 1 0 4 2 2 7
Vlag van Italië Italië 3 1 1 1 4 3 1 4
Vlag van Kroatië Kroatië 3 1 0 2 2 3 –1 3
Vlag van Ecuador Ecuador 3 1 0 2 2 4 –2 3

3 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Kroatië Vlag van Kroatië 0 – 1 Vlag van Mexico Mexico Niigata Stadion, Niigata
Toeschouwers: 32.239
Scheidsrechter: Lu Jun (Vlag van China China)
Goal 61' (pen.) Blanco

3 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Italië Vlag van Italië 2 – 0 Vlag van Ecuador Ecuador Sapporo Dome, Sapporo
Toeschouwers: 31.081
Scheidsrechter: Brian Hall (Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten)
Vieri Goal 7'Goal 27'

8 juni 2002
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+9)
Italië Vlag van Italië 1 – 2 Vlag van Kroatië Kroatië Kashimastadion, Ibaraki
Toeschouwers: 36.472
Scheidsrechter: Graham Poll (Vlag van Engeland Engeland)
Vieri Goal 55' Goal 73' Olić
Goal 76' Rapaić

9 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Mexico Vlag van Mexico 2 – 1 Vlag van Ecuador Ecuador Miyagistadion, Rifu
Toeschouwers: 45.610
Scheidsrechter: Mourad Daami (Vlag van Tunesië Tunesië
Borgetti Goal 28'
Torrado Goal 57'
Goal 5' Delgado

13 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Mexico Vlag van Mexico 1 – 1 Vlag van Italië Italië Ōitastadion, Oita
Toeschouwers: 39.291
Scheidsrechter: Carlos Simon (Vlag van Brazilië Brazilië)
Borgetti Goal 34' Goal 85' Del Piero

13 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Ecuador Vlag van Ecuador 1 – 0 Vlag van Kroatië Kroatië International Stadion, Yokohoma
Toeschouwers: 65.862
Scheidsrechter: William Mattus (Vlag van Costa Rica Costa Rica)
Méndez Goal 48'

Net als Zuid-Korea met Guus Hiddink trok Japan een buitenlandse coach aan om het land aanzien te geven op hun wereldkampioenschap in eigen land, alleen in 1998 kwalificeerde Japan zich eerder voor een WK en verloor daar alle wedstrijden. Vanaf 1998 werd Philippe Troussier coach, daarvoor was hij bondscoach van verschillende Afrikaanse landen. In een niet bijster sterke groep plaatste Japan zich voor de achtste finales na een gelijkspel tegen België (2-2) en overwinningen op Rusland (1-0) en Tunesië (2-0). Opvallendste speler was Junichi Inamoto, die voor Arsenal, maar daar totaal niet aan bod kwam. Inamato scoorde twee doelpunten, tegen België en de winnende tegen Rusland.[51]

Het rommelde behoorlijk in het Belgische kamp. vlak voor de reis naar Japan raakte bekend dat bondscoach Robert Waseige na het WK had getekend bij Standard Luik zonder de pers in lichten.[52] Wesley Sonck eiste een basisplaats op als spits, terwijl hij alleen maar invaller was en de Belgische pers speelde in op de almaar groter worden onrust in en rond de nationale ploeg, met ruzies, achterklap en persboycots van zowel spelers als journalisten als gevolg.[53] De prestaties waren beroerd met gelijke spelen tegen Japan en Tunesië, de laatste wedstrijd tegen Rusland moest gewonnen worden. Bij een 1-1 stand scoorde uitgerekend invaller Wesley Sonck 2-1, vlak daarna scoorde de enige speler die achter de bondscoach stond Marc Wilmots. België leunde sterk op hun routinier en aanvoerder, hij scoorde in alle drie wedstrijden. Rusland scoorde nog in de slotfase 3-2, maar de zege kwam niet in gevaar.[54]

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Japan Japan 3 2 1 0 5 2 3 7
Vlag van België België 3 1 2 0 6 5 1 5
Vlag van Rusland Rusland 3 1 0 2 4 4 0 3
Vlag van Tunesië Tunesië 3 0 1 2 1 5 –4 1

4 juni 2002
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+9)
Japan Vlag van Japan 2 – 2 Vlag van België België Saitama Stadion 2002, Saitama
Toeschouwers: 55.256
Scheidsrechter: William Mattus (Vlag van Costa Rica Costa Rica)
Suzuki Goal 59'
Inamoto Goal 68'
Goal 57' Wilmots
Goal 74' Van Der Heyden

5 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Rusland Vlag van Rusland 2 – 0 Vlag van Tunesië Tunesië Kobe Wing Stadion, Kobe
Toeschouwers: 30.957
Scheidsrechter: Peter Prendergast (Vlag van Jamaica Jamaica)
Titov Goal 59'
Karpin Goal 64' (pen.)

9 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Japan Vlag van Japan 1 – 0 Vlag van Rusland Rusland International Stadion, Yokohama
Toeschouwers: 66.108
Scheidsrechter: Markus Merk (Vlag van Duitsland Duitsland)
Inamoto Goal 51'

10 juni 2002
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+9)
Tunesië Vlag van Tunesië 1 – 1 Vlag van België België Ōitastadion, Ōita
Toeschouwers: 52.000
Scheidsrechter: Mark Shield (Vlag van Australië Australië)
Bouzaiene Goal 17' Goal 13' Wilmots

14 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Tunesië Vlag van Tunesië 0 – 2 Vlag van Japan Japan Nagaistadion, Osaka
Toeschouwers: 45.213
Scheidsrechter: Gilles Veissière (Vlag van Frankrijk Frankrijk)
Goal 48' Morishima
Goal 75' Nakata

14 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
België Vlag van België 3 – 2 Vlag van Rusland Rusland Shizuoka 'ECOPA' Stadion, Shizuoka
Toeschouwers: 46.640
Scheidsrechter: Kim Milton Nielsen (Vlag van Denemarken Denemarken)
Walem Goal 7'
Sonck Goal 78'
Wilmots Goal 82'
Goal 52' Bjestsjastnik
Goal 88' Sytsjov

Knock-outfase

[bewerken | brontekst bewerken]
Achtste finale Kwartfinale Halve finale Finale
15 juni – Seogwipo            
 Vlag van Duitsland Duitsland  1
21 juni – Ulsan
 Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay  0  
 Vlag van Duitsland Duitsland  1
17 juni – Jeonju
   Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten  0  
 Vlag van Mexico Mexico  0
25 juni – Seoul
 Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten  2  
 Vlag van Duitsland Duitsland  1
16 juni – Suwon
   Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea  0  
 Vlag van Spanje Spanje  1 (3)
22 juni – Gwangju
 Vlag van Ierland Ierland  1 (2)  
 Vlag van Spanje Spanje  0 (3)
18 juni – Daejeon
   Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea  0 (5)  
 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea  2
30 juni – Yokohama
 Vlag van Italië Italië  1  
 Vlag van Duitsland Duitsland  0
15 juni – Niigata
   Vlag van Brazilië Brazilië  2
 Vlag van Denemarken Denemarken  0
21 juni – Shizuoka
 Vlag van Engeland Engeland  3  
 Vlag van Engeland Engeland  1
17 juni – Kobe
   Vlag van Brazilië Brazilië  2  
 Vlag van Brazilië Brazilië  2
26 juni – Saitama
 Vlag van België België  0  
 Vlag van Brazilië Brazilië  1
16 juni – Ōita
   Vlag van Turkije Turkije  0   Derde plaats
 Vlag van Zweden Zweden  1
22 juni – Osaka 29 juni – Daegu
 Vlag van Senegal Senegal  2  
 Vlag van Senegal Senegal  0  Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea  2
18 juni – Miyagi
   Vlag van Turkije Turkije  1    Vlag van Turkije Turkije  3
 Vlag van Japan Japan  0
 Vlag van Turkije Turkije  1  

Achtste finale

[bewerken | brontekst bewerken]

Duitsland - Paraguay

[bewerken | brontekst bewerken]

De coach van Paraguay, Cesare Maldini was bij het vorige WK coach van Italië en stond bekend als een defensieve coach. Dat kwam uit, want Paraguay speelde vooral om niet te verliezen, Duitsland probeerde het wel, maar kon weinig creëren. De beste kans in de eerste helft was voor Paraguay, Jorge Luis Campos produceerde een schot van afstand, die door doelman Oliver Kahn zorgvuldig werd gepareerd. In de laatste minuut van de wedstrijd onderschepte Kahn een zeldzame aanval van Paraguay, schoot de bal ver over de middenlijn, via een Paraguyaanse verdediger kwam de bal bij Bernd Schneider, die invaller Oliver Neuville bediende. Tijd was tekort om er nog iets van te maken bij Paraguay, in de slotfase werd Roberto Acuña uit het veld gestuurd na een elleboogstoot op Michael Ballack.[55]


15 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Duitsland Vlag van Duitsland 1 – 0 Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay Jeju World Cupstadion, Seogwipo
Toeschouwers: 25.176
Scheidsrechter: Carlos Batres (Vlag van Guatemala Guatemala)
Neuville Goal 88'

Denemarken - Engeland

[bewerken | brontekst bewerken]

Denemarken presenteerde zich tot dusverre als een solide team dat weinig fouten maakte. Tegen Engeland zorgden misgrepen er echter voor dat Denemarken al in de eerste helft kansloos was. Gegrabbel van doelman Thomas Sørensen zorgde ervoor dat de kopbal van Rio Ferdinand gepromoveerd werd tot doelpunt, na de 2-0 van Michael Owen bediende Niclas Jensen per abuis David Beckham die Emile Heskey liet scoren.[56] Bij alle doelpunten was Beckham betrokken, hij zorgde ook voor een spaarzaam hoogtepunt in de tweede helft, zijn afstandsschot werd gepareerd door Sørensen. De uitschakeling betekende het einde van de interlandcarrière van aanvoerder Jan Heintze, die op 38-jarige leeftijd nog steeds op topniveau speelde.[57]


15 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Denemarken Vlag van Denemarken 0 – 3 Vlag van Engeland Engeland Niigata Stadion, Niigata
Toeschouwers: 40.582
Scheidsrechter: Markus Merk (Vlag van Duitsland Duitsland)
Goal 5' Ferdinand
Goal 22' Owen
Goal 44' Heskey

Senegal - Zweden

[bewerken | brontekst bewerken]

Senegal tegen Zweden was een wedstrijd tussen twee reuzendoders, deze ploegen waren er mede-verantwoordelijk voor dat de topfavorieten Frankrijk en Argentinië werden uitgeschakeld. In het begin had Zweden de overhand en Henrik Larsson opende de score met een kopbal. Daarna kwam Senegal opzetten, met name El Hadji Diouf hield de Zweedse verdediging bezig met zijn onvoorspelbare soli en duikelingen. Nadat een treffer van Papa Bouba Diop werd afgekeurd sloeg Henri Camara toe met een diagonaal schot. In de tweede helft kreeg invaller Zlatan Ibrahimović namens Zweden nog de beste kans, hij ging voor eigen succes, terwijl afspelen naar Henrik Larsson misschien een betere optie was. In de verlengingen was de Zweed Anders Svensson het dichtst bij de "golden goal", met een zeldzame pirouette speelde hij zichzelf vrij, maar hij schoot op de paal.[58] Vlak daarna slalomde Camara zich door de Zweedse verdediging en zorgde voor de "golden goal".[59] Senegal was het tweede Afrikaanse land na Kameroen dat zich plaatste voor de kwartfinales voor een wereldkampioenschap.


16 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Zweden Vlag van Zweden 1 – 2
(nv)
Vlag van Senegal Senegal Ōitastadion, Ōita
Toeschouwers: 39.747
Scheidsrechter: Ubaldo Aquino (Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay)
Larsson Goal 11' Goal 37' Golden goal scored 104' Camara

Spanje - Ierland

[bewerken | brontekst bewerken]

Spanje kwam al vroeg op voorsprong via een doelpunt van Fernando Morientes en leek op basis van hun surplus aan techniek weinig problemen te hebben met Ierland. Ierland bleek echter net zo taai als bij eerdere confrontaties tegen (op papier) sterkere teams en op onverzettelijkheid vocht de ploeg zich terug in de wedstrijd. Spanje en in het bijzonder doelman Iker Casillas hadden grote problemen met de lange ballen en man-op man gevechten in de lucht. Buitenspeler Damien Duff was een ware plaag voor de Spaanse verdediging. Een actie tegen Duff leverde een strafschop op, die gemist werd door Ian Harte. De Spaanse bondscoach José Antonio Camacho liet zijn ploeg steeds defensiever spelen door Morientes te wisselen, maar moest een paar minuten later toezien dat de andere steraanvaller Raúl ook gewisseld moest worden vanwege een blessure. In de slotfase kreeg Ierland opnieuw een strafschop, die nu benut werd door Robbie Keane. In de verlengingen haalde het aangeslagen Spanje op het tandvlees de strafschoppen, waarbij drie Ieren en twee Spanjaarden misten. Gaizka Mendieta benutte uiteindelijk de beslissende strafschop, waardoor Spanje met moeite de kwartfinales haalde.[60]


16 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Spanje Vlag van Spanje 1 – 1
(nv)
Vlag van Ierland Ierland Suwon World Cup Stadion, Suwon
Toeschouwers: 38.926
Scheidsrechter: Anders Frisk (Vlag van Zweden Zweden)
Morientes Goal 8' Goal 90' (pen.) Keane
    strafschoppen  
Hierro Gescoord met penalty
Baraja Gescoord met penalty
Juanfran Gemiste strafschop
Valerón Gemiste strafschop (hit post)
Mendieta Gescoord met penalty
3 – 2 Gescoord met penalty Keane
Gemiste strafschop (hit crossbar) Holland
Gemiste strafschop (saved) Connolly
Gemiste strafschop (saved) Kilbane
Gescoord met penalty Finnan
 

Mexico - Verenigde Staten

[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de eerste keer sinds 1970 (Mexico - El Salvador) was er een confrontatie tussen twee Midden-Amerikaanse ploegen op een WK. De Mexicanen maakten indruk in de eerste ronde, de Verenigde Staten plaatsten zich gelukkig door gunstige resultaten. De Amerikanen kwamen echter snel op voorsprong via Brian McBride en konden hun favoriete spel spelen: achterover leunen en spelen op de counter. In de eerste helft kwam Mexico moeizaam tot kansen, bij kansen stond Brad Friedel in de weg. In de tweede helft gaf Mexico nog gas, er werd een handssituatie met John O'Brien ten nadele van Mexico beoordeeld, maar na de 2-0 van Landon Donovan was het gedaan met de Mexicaanse aspiraties. De Mexicanen leefden zich uit in overtredingen en Rafael Márquez werd uit het veld gestuurd.[61]


17 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Mexico Vlag van Mexico 0 – 2 Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten Jeonju World Cupstadion, Jeonju
Toeschouwers: 36.380
Scheidsrechter: Vítor Melo Pereira (Vlag van Portugal Portugal)
Goal 8' McBride
Goal 65' Donovan

Brazilië - België

[bewerken | brontekst bewerken]

Het boterde nog steeds niet tussen het Belgisch voetbalelftal en de Belgische pers. De spelers weigerden met de pers te praten en daarop boycotten de pers op één na de persconferentie van bondscoach Robert Waseige.[62] Tegen het torenhoog favoriete Brazilië kwam België goed voor de dag en kwam op een 1-0 voorsprong door een doelpunt van Marc Wilmots. De Jamaicaanse scheidsrechter Peter Prendergast constateerde echter een lichte schouderduw van Wilmots ten opzichte van Roque Júnior en keurde het doelpunt af. De keeper Marcos bracht de bal snel in het veld zodat de Belgen nauwelijks tijd hadden om te protesteren.[63] Marc Wilmots liet zich niet uit het veld slaan en testte Marcos twee keer achter elkaar. De zoveelste verrassing van het toernooi lag in de maak, maar de individuele klasse van de Brazilianen gaf de doorslag. Rivaldo scoorde met een omhaal en vlak voor tijd besliste Ronaldo de wedstrijd: 2-0.[64]


17 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Brazilië Vlag van Brazilië 2 – 0 Vlag van België België Kobe Wing Stadion, Kobe
Toeschouwers: 40.440
Scheidsrechter: Peter Prendergast (Vlag van Jamaica Jamaica)
Rivaldo Goal 67'
Ronaldo Goal 87'

Japan - Turkije

[bewerken | brontekst bewerken]

Heel Japan was er helemaal klaar voor om de kwartfinales te halen tegen het ook niet hoog aangeschreven Turkije, maar al na 12 minuten kopte de met een hanenkam getooide Ümit de openingstreffer binnen. In de eerste helft schoot Alex een vrije trap op de lat, maar met name in de tweede helft bleef Turkije makkelijk overeind.[65]


18 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Japan Vlag van Japan 0 – 1 Vlag van Turkije Turkije Miyagistadium, Rifu
Toeschouwers: 45.666
Scheidsrechter: Pierluigi Collina (Vlag van Italië Italië)
Goal 12' Ümit Davala

Zuid-Korea - Italië

[bewerken | brontekst bewerken]

Drievoudig wereldkampioen Italië had slechte herinneringen aan het spelen tegen een Koreaans team, in 1966 werd Italië uitgeschakeld door Noord-Korea door een 1-0 nederlaag.[66] In de eerste helft gaf de Ecuadoraanse scheidsrechter Bryan Moreno een dubieuze strafschop aan Zuid-Korea, Gianluigi Buffon stopte de strafschop van Ahn Jung-hwan. Christian Vieri scoorde zijn vierde doelpunt van het toernooi en kreeg in de tweede helft de grootste kans de wedstrijd te beslissen. Twee minuten voor tijd scoorde Zuid-Korea de gelijkmaker en de verlengingen moesten de beslissing brengen. Moreno speelde een dubieuze rol door Francesco Totti uit het veld te sturen door een overtreding van de Zuid-Koreanen op Totti te interpeteren als een "Schwalbe" en werd een doelpunt van Damiano Tommasi ten onrechte afgekeurd vanwege buitenspel.[67] Italië kreeg in de verlenging de kans om de "golden goal" te maken, maar de Koreaanse doelman Lee Woon-jae redde de inzet van Gennaro Gattuso. Vlak daarna scoorde Ahn wel de "golden goal" voor Zuid-Korea[68] en de druiven waren zuur voor Italië. Coach Giovanni Trapattoni en Totti beschuldigde de FIFA van een complot tegen Italië[69] en de Italiaanse club Perugia ontsloeg zelfs Ahn.[70] In 2010 kwam Moreno opnieuw in het nieuws, hij werd gearresteerd op het vliegveld van New York door heroïne te smokkelen in zijn onderbroek, hij werd later veroordeeld.[71] Na het toernooi nam Paolo Maldini na 126 interlands afscheid van het nationale team. Het land Zuid-Korea stond al op zijn kop door de goede prestaties van het team, maar het land was nu helemaal door het dolle heen[72]. Coach Guus Hiddink werd beschouwd als een heilige, in de zomer van 2002 kwamen vele Koreanen naar Varsseveld om de geboorteplaats van Hiddink te bezoeken.[73]


18 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 2 – 1
(nv)
Vlag van Italië Italië Daejeon World Cupstadion, Daejeon
Toeschouwers: 38.588
Scheidsrechter: Byron Moreno (Vlag van Ecuador Ecuador)
Seol Ki-hyeon Goal 88'
Ahn Jung-hwan Golden goal scored 116'
Goal 18' Vieri

Engeland - Brazilië

[bewerken | brontekst bewerken]

Engeland en Brazilië waren de laatste favorieten die nog aanwezig waren op het WK. Na een voorzichtig begin aan beide kanten profiteerde Michael Owen van een beoordelingsfout van Lúcio en opende de score. Vlak voor rust begon Ronaldinho aan een lange solo, waarna hij in staat stelde Rivaldo de gelijkmaker te laten scoren. Vlak na rust toonde Ronaldinho opnieuw zijn genialiteit: bij een vrije trap zag hij dat doelman David Seaman te ver voor zijn doel stond en hij verschalkte de doelman met een lange lob.[74] Bij een aanvallende actie ging Ronaldinho op de voet van Danny Mills staan en ontving de rode kaart. Met tien man bleef Brazilië vrij eenvoudig overeind en Engeland was niet bij machte veel kansen te creëren.[75]


21 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Engeland Vlag van Engeland 1 – 2 Vlag van Brazilië Brazilië Shizuoka ‘ECOPA’ Stadion, Shizuoka
Toeschouwers: 47.436
Scheidsrechter: Felipe Ramos (Vlag van Mexico Mexico)
Owen Goal 23' Goal 45+2' Rivaldo
Goal 50' Ronaldinho

Duitsland - Verenigde Staten

[bewerken | brontekst bewerken]

De Verenigde Staten overvleugelde Duitsland, maar doelman Oliver Kahn vervulde weer een heldenrol, twee, grote kansen van Landon Donovan werden niet benut. Vlak voor rust kende Duitsland een opleving, Michael Ballack kopte raak uit een standaardsituatie en Miroslav Klose kopte op de lat. In de tweede helft was het rest alleen maar eenrichtingsverkeer: Gregg Berhalter leek te scoren, de scheidsrechter constateerde dat de bal niet over de lijn was gegaan en hands van Torsten Frings bij dezelfde situatie werd weggewuifd. Daarna volgden nog veel kansen voor het Amerikaanse team, maar misfortuin en het keeperswerk van Kahn zorgden dat Duitsland de halve finales haalde.[76]


21 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Duitsland Vlag van Duitsland 1 – 0 Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten Munsu Cup Stadion, Ulsan
Toeschouwers: 37.337
Scheidsrechter: Hugh Dallas (Vlag van Schotland Schotland)
Ballack Goal 39'

Spanje - Zuid-Korea

[bewerken | brontekst bewerken]

Spanje nam net als tegen Ierland weinig risico ondanks hun surplus aan kwaliteit ten opzichte van Zuid-Korea, waardoor beide teams qua veldspel gelijkwaardig aan elkaar waren, Spanje creëerde wel de meeste kansen vooral dankzij de 20-jarige buitenspeler Joaquín. Spanje had veel pech met de arbitrage, een kopbal van Iván Helguera werd afgekeurd vanwege een licht vergrijp van shirtje trekken. In de tweede helft werd een kopbal van Fernando Morientes afgekeurd, omdat de voorzet van Joaquín over de lijn zou zijn gegaan, terwijl uit de tv-beelden anders bleek.[77] In de tweede helft had Spanje de beste kans voor het maken van de "golden goal", maar Morientes kopte op de paal. In de strafschoppenserie miste uiteindelijk uitgerekend alleen Joaquín en Zuid-Korea stond volledig op zijn kop.[78] In Spanje was er vooral veel verontwaardiging over de arbitrage van scheidsrechter Gamal Al-Ghadour[79], die zelf niet van kwaad bewust was.[80]


22 juni 2002
«onderlinge duels»
15:30 (UTC+9)
Spanje Vlag van Spanje 0 – 0
(nv)
Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea Gwangju World Cup Stadium, Gwangju
Toeschouwers: 42.114
Scheidsrechter: Gamal Al-Ghadour (Vlag van Egypte Egypte)
    strafschoppen  
Hierro Gescoord met penalty
Baraja Gescoord met penalty
Xavi Gescoord met penalty
Joaquín Gemiste strafschop (saved)
3 – 5 Gescoord met penalty Hwang Sun-hong
Gescoord met penalty Park Ji-sung
Gescoord met penalty Seol Ki-hyeon
Gescoord met penalty Ahn Jung-hwan
Gescoord met penalty Hong Myung-bo
 

Turkije - Senegal

[bewerken | brontekst bewerken]

Geheel in de trend van dit toernooi mochten een debutant (Senegal) en een land dat al bijna vijftig jaar geen deelnemer aan een WK was (Turkije) uitmaken wie halvefinalist zou worden. Het beste was er af bij Senegal, kreeg de ploeg in de eerste helft nog wat kansen, in de tweede helft was het wachten op het Turkse doelpunt. Opvallend was de improductiviteit van de topscorer en aanvoerder Hakan Şükür, die opgelegde kansen verprutste. Hij werd in de 69e minuut gewisseld door de tweede spits İlhan Mansız, hij scoorde vroeg in de verlengingen " the golden goal",[81] waardoor Turkije zich plaatste voor de halve finale en opnieuw tegen Brazilië mocht spelen.[82]


22 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Senegal Vlag van Senegal 0 – 1
(nv)
Vlag van Turkije Turkije Nagaistadion, Osaka
Toeschouwers: 44.233
Scheidsrechter: Óscar Ruiz (Vlag van Colombia Colombia)
Golden goal scored 94' Mansiz

In vergelijking met het vorige WK plaatste alleen Brazilië zich opnieuw voor de halve finales. De plaatsen van Frankrijk, Kroatië en Nederland werden ingenomen door Duitsland, Turkije en Zuid-Korea. In vergelijking met het vorige WK daalde het aantal zetels van Europa van drie naar twee, Zuid-Amerika behield zijn zetel en Azië had nu één zetel in de halve finale.

Duitsland - Zuid-Korea

[bewerken | brontekst bewerken]

Het beste was er bij Zuid-Korea af na de extra lange slijtageslag tegen Spanje en het had één dag minder kunnen uitrusten dan Duitsland. In de beginfase kreeg Zuid-Korea zijn beste kans, maar een schot van Lee Chun-soo werd vakkundig gestopt door Oliver Kahn. Duitsland speelde als zo vaak afwachtend, waardoor er weinig kansen in de wedstrijd waren. Op het moment dat Zuid-Korea meer risico durfde te nemen, sloeg Duitsland toe, na een snelle uitbraak via Oliver Neuville scoorde Michael Ballack in tweede instantie het winnende doelpunt. Ballack had twee minuten daarvoor een gele kaart ontvangen, waardoor hij geschorst zou zijn voor de finale. Zuid-Korea was niet mij machte de Duitsers nog te verontrusten en het sprookje van de ploeg van Guus Hiddink was afgelopen.[83]


25 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Duitsland Vlag van Duitsland 1 – 0 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea Seoul World Cup Stadion, Seoel
Toeschouwers: 65.256
Scheidsrechter: Urs Meier (Vlag van Zwitserland Zwitserland)
Ballack Goal 75'

Brazilië - Turkije

[bewerken | brontekst bewerken]

Turkije, een van de relevaties van het toernooi zon op wraak na een eerdere nederlaag tegen Brazilië, nadat in de voorronde ongelukkig werd verloren mede door theatraal gedrag van Rivaldo. In tegenstelling tot veel duels in de play-offs was dit een vrij open duel, waarbij beide teams vaak de aanval zochten. In de eerste helft waren de beste kansen voor Brazilië, maar Rivaldo, Ronaldo en Cafu konden de uitblinkende Turkse doelman Rüştü Reçber niet passeren. Vroeg in de tweede helft sloeg Ronaldo toe, na een korte solo versloeg hij Rüştü met een "puntertje"[84]. Brazilië verzuimde het af te maken en in de slotfase kreeg Turkije met name via Hakan Sukur een goede kans op de gelijkmaker.


26 juni 2002
«onderlinge duels»
20:30 (UTC+9)
Brazilië Vlag van Brazilië 1 – 0 Vlag van Turkije Turkije Saitama Stadion 2002, Saitama
Toeschouwers: 61.058
Scheidsrechter: Kim Milton Nielsen (Vlag van Denemarken Denemarken)
Ronaldo Goal 49'

29 juni 2002
«onderlinge duels»
20:00 (UTC+9)
Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 2 – 3 Vlag van Turkije Turkije Daegu Blue Arc Stadion, Daegu
Toeschouwers: 63.483
Scheidsrechter: Saad Mane (Vlag van Koeweit Koeweit)
Lee Eul-Yong Goal 9'
Song Chong-gug Goal 90+3'
Goal 1' Hakan Şükür
Goal 13'Goal 32' İlhan
Zie Finale wereldkampioenschap voetbal 2002 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

30 juni 2002
«onderlinge duels»
20:00 (UTC+9)
Duitsland Vlag van Duitsland 0 – 2 Vlag van Brazilië Brazilië International Stadion, Yokohama
Toeschouwers: 69.029
Scheidsrechter: Pierluigi Collina (Vlag van Italië Italië)
Wedstrijdverslag Goal 67' Goal 79' Ronaldo
2002 Wereldkampioen

Vlag van Brazilië
BRAZILIË
Vijfde titel

Toernooiranglijst

[bewerken | brontekst bewerken]
Plaats Land Groep GW Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
1 Vlag van Brazilië Brazilië C 7 7 0 0 18 4 +14 21
2 Vlag van Duitsland Duitsland E 7 5 1 1 14 3 +11 16
3 Vlag van Turkije Turkije C 7 4 1 2 10 6 +4 13
4 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea D 7 3 2 2 8 6 +2 11
Uitgeschakeld in de Kwartfinales
5 Vlag van Spanje Spanje B 5 3 2 0 10 5 +5 11
6 Vlag van Engeland Engeland F 5 2 2 1 6 3 +3 8
7 Vlag van Senegal Senegal A 5 2 2 1 7 6 +1 8
8 Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten D 5 2 1 2 7 7 0 7
Uitgeschakeld in de Achtste Finales
9 Vlag van Japan Japan H 4 2 1 1 5 3 +2 7
10 Vlag van Denemarken Denemarken A 4 2 1 1 5 5 0 7
11 Vlag van Mexico Mexico G 4 2 1 1 4 4 0 7
12 Vlag van Ierland Ierland E 4 1 3 0 6 3 +3 6
13 Vlag van Zweden Zweden F 4 1 2 1 5 5 0 5
14 Vlag van België België H 4 1 2 1 6 7 −1 5
15 Vlag van Italië Italië G 4 1 1 2 5 5 0 4
16 Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay B 4 1 1 2 6 7 −1 4
Uitgeschakeld in de groepsfase
17 Vlag van Zuid-Afrika Zuid-Afrika B 3 1 1 1 5 5 0 4
18 Vlag van Argentinië Argentinië F 3 1 1 1 2 2 0 4
19 Vlag van Costa Rica Costa Rica C 3 1 1 1 5 6 −1 4
20 Vlag van Kameroen Kameroen E 3 1 1 1 2 3 −1 4
21 Vlag van Portugal Portugal D 3 1 0 2 6 4 +2 3
22 Vlag van Rusland Rusland H 3 1 0 2 4 4 0 3
23 Vlag van Kroatië Kroatië G 3 1 0 2 2 3 −1 3
24 Vlag van Ecuador Ecuador G 3 1 0 2 2 4 −2 3
25 Vlag van Polen Polen D 3 1 0 2 3 7 −4 3
26 Vlag van Uruguay Uruguay A 3 0 2 1 4 5 −1 2
27 Vlag van Nigeria Nigeria F 3 0 1 2 1 3 −2 1
28 Vlag van Frankrijk Frankrijk A 3 0 1 2 0 3 −3 1
29 Vlag van Tunesië Tunesië H 3 0 1 2 1 5 −4 1
30 Vlag van Slovenië Slovenië B 3 0 0 3 2 7 −5 0
31 Vlag van China China C 3 0 0 3 0 9 −9 0
32 Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië E 3 0 0 3 0 12 −12 0
Aantal wedstrijden 64
Totaal aantal doelpunten 162
Eigen doelpunten 3
Aantal rode kaarten 19
Aantal gele kaarten 257
Doelpuntgemiddelde per wedstrijd 2,52
Toeschouwerstotaal 2.705.134
Toeschouwersgemiddelde 42.268

Doelpuntenmakers

[bewerken | brontekst bewerken]
8 doelpunten
5 doelpunten
4 doelpunten
3 doelpunten
2 doelpunten
1 doelpunt
Eigen doelpunt

The Other Final

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie The Other Final voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Het voetbalveld in Thimpu, Bhutan

Tegelijk met de WK-finale werd in Thimphu, Bhutan een vriendschappelijke wedstrijd gespeeld tussen de, volgens de FIFA-ranglijst van dat moment, twee slechtste voetballanden ter wereld: Bhutan (nr. 202) en Montserrat (203). De wedstrijd was een idee van een Nederlands reclamebureau. Het gastland won met 4-0 met drie doelpunten van aanvoerder Wangyel Dorji en een van Dinesh Chhetru. Schattingen over de toeschouwersaantallen lopen uiteen van 10.000 tot 25.000. De Nederlander Johan Kramer maakte een documentaire over de wedstrijd, waarvoor hij diverse internationale prijzen ontving.

WK 2002 In Beeld

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie de categorie 2002 FIFA World Cup van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.