Paisjusz (Martyniuk)

Paisjusz

Piotr Martyniuk
Biskup Przemyski i Gorlicki
Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1969 Szczecinek
biskup gorlicki
Okres sprawowania	2009–2016
biskup przemyski i gorlicki
Okres sprawowania	od 2016
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Diecezja przemysko-gorlicka
Śluby zakonne	6 kwietnia 1989
Diakonat	7 kwietnia 1989
Prezbiterat	22 kwietnia 1989
Nominacja biskupia	20 marca 2007
Chirotonia biskupia	13 kwietnia 2007
Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Związku Weteranów i Rezerwistów Wojska Polskiego – 2015.

{{Duchowny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = | faksymile = | imię i nazwisko org = | miejsce pochówku = | kraj działania = | opis faksymile = Nieznane pola: "imię przybrane oryginalne", "imię i nazwisko oryginalne" oraz "państwo".

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	13 kwietnia 2007
Miejscowość	Warszawa
Miejsce	Sobór św. Marii Magdaleny
Konsekrator	Sawa (Hrycuniak)
Współkonsekratorzy	Tichon (Hollósy), Szymon (Romańczuk), Jeremiasz (Anchimiuk), Abel (Popławski), Miron (Chodakowski), Jakub (Kostiuczuk), Grzegorz (Charkiewicz), Jerzy (Pańkowski)
Współkonsekrowani biskupi Rościsław (Gont) 18 listopada 2012

Paisjusz (pełny tytuł: Jego Ekscelencja Najprzewielebniejszy Paisjusz biskup przemyski i gorlicki), imię świeckie Piotr Martyniuk (ur. 7 lipca 1969 w Szczecinku) – polski biskup prawosławny - Ordynariusz diecezji przemysko - gorlickiej.

Życiorys

Śluby monastyczne złożył 6 kwietnia 1989 w monasterze św. Onufrego w Jabłecznej. 7 kwietnia 1989 przyjął święcenia diakońskie, a 22 kwietnia 1989 – kapłańskie. W 1992 ukończył seminarium duchowne w Jabłecznej, a w 1998 studia magisterskie na Wydziale Teologii Prawosławnej Uniwersytetu Preszowskiego w Preszowie na Słowacji. W 2001 obronił doktorat na tejże uczelni. W latach 1989–1990 pełnił funkcję referenta kancelarii biskupa lubelskiego i chełmskiego Abla oraz niósł posługę kapłańską w parafiach prawosławnych w Tomaszowie Lubelskim i w Bończy. W latach 1992–1996 był dziekanem monasteru św. Onufrego w Jabłecznej i administratorem parafii prawosławnej w Sławatyczach, zaś później – w latach 1996–1999 – namiestnikiem monasteru i proboszczem parafii przyklasztornej. W latach 1999–2001 był kapelanem monasteru Świętych Marty i Marii na Świętej Górze Grabarce. W latach 1999–2007 był pierwszym Dyrektorem Prawosławnego Ośrodka Miłosierdzia „Eleos” Diecezji Warszawsko-Bielskiej. Nadzorował z ramienia Metropolity prace adaptacyjno-remontowe budynków Domów Opieki w Grabarce i Stanisławowie. Od 1 sierpnia 2001 do 1 września 2010 był prorektorem i wykładowcą teologii pasterskiej i duchowości w Prawosławnym Seminarium Duchownym w Warszawie. W latach 2003–2007 był proboszczem parafii św. Jana Klimaka w Warszawie na Woli.

Decyzją Świętego Soboru Biskupów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego z 20 marca 2007 ks. archimandryta Paisjusz został wybrany na biskupa piotrkowskiego, wikariusza diecezji łódzko-poznańskiej. Chirotonię biskupią przyjął 13 kwietnia 2007 w katedrze metropolitalnej św. Marii Magdaleny w Warszawie. 10 marca 2009 został wikariuszem diecezji przemysko-nowosądeckiej, z tytułem biskupa gorlickiego. 14 stycznia 2013 Patriarcha Gruziński Eliasz II powołał Biskupa Paisjusza na członka Rady Naukowej Prawosławnej Akademii Teologicznej w Tbilisi (Gruzja). Wielokrotnie reprezentował Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny podczas oficjalnych delegacji i konferencji w Ziemi Świętej, Gruzji, Grecji, Bułgarii, Rosji, Białorusi, Niemczech, Czechach, Słowacji i Ukrainie. W 2015 roku wraz z Ks. prot. Romanem Dubecem organizuje obchody 100 rocznicy męczeńskiej śmierci Św. Maksyma w Gorlicach. Zgodnie z decyzją Św. Soboru Biskupów PAKP z 17 listopada 2015, w związku z chorobą Arcybiskupa Adama (Dubeca) powierzono Biskupowi Paisjuszowi czasowe pełnienie obowiązków Ordynariusza Diecezji w oparciu o Statut Wewnętrzny PAKP.

W 2016 biskup Paisjusz został członkiem delegacji Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego na Święty i Wielki Sobór Kościoła Prawosławnego. Po śmierci arcybiskupa Adama (Dubeca) wybrany na Soborze Biskupów PAKP (25 sierpnia 2016) ordynariuszem diecezji, której nazwę zmieniono na „przemysko-gorlicka”. Ingres odbył się 6 września 2016 w cerkwi katedralnej Świętej Trójcy w Gorlicach. 17 września 2016 w Tylawie, z inicjatywy Biskupa Paisjusza, odbyły się centralne uroczystości liturgiczne z okazji Jubileuszu 90-lecia powrotu Łemków do Prawosławia.

Odznaczenia i wyróżnienia

Otrzymał następujące odznaczenia cerkiewne i świeckie:

• Order Św. Marii Magdaleny II stopnia (PAKP) – 1997;
• Jubileuszowy medal Św. Serafima z Sarowa (Patriarchat Moskiewski) – 2003;
• Order Św. Marii Magdaleny II st. z ozdobami (PAKP) – 2006;
• Złoty krzyż Św. Ap. Pawła – Metropolia Werii (cerkiew grecka) – 2008;
• Medal „Hetman Konaszewicz Sahajdaczny” za wkład w odrodzenie kozactwa zaporoskiego (Ukraina) – 2008;
• Order Świętych Cyryla i Metodego I st. (Cerkiew Czeskich Ziem i Słowacji) – 2009;
• Odznaka Krzyż Św. Mikołaja Cudotwórcy za zasługi dla prawosławnego duszpasterstwa więziennego – 2009;
• Medal Świętych Cyryla i Metodego II stopnia Użhorodzkiej Akademii Teologicznej (Ukraińska Cerkiew Prawosławna) – 2011;
• Medal Św. Aleksego Karpatoruskiego I stopnia (Diecezja Chustska Ukraińskiej Cerkwi Prawosławnej) – 2011;
• Medal Św. Bazylego Wielkiego III st. Prawosławnej Cerkwi Mołdawii (MP) – 2013;
• Złota odznaka „Za zasługi w pracy penitencjarnej” – Minister Sprawiedliwości RP – 2013;
• Order Św. Włodzimierza Wielkiego III st. – Ukraińska Cerkiew Prawosławna (MP) – 2013;
• Jubileuszowy medal Marszałka Józefa Piłsudskiego Okręgowego Inspektoratu Więziennictwa w Krakowie – 2014;
• Srebrny Krzyż Zasługi – Prezydent RP – 2014;
• Order Św. Równej Apostołom Marii Magdaleny II st. z ozdobami (PAKP) – 2014;
• Order Św. Włodzimierza Wielkiego I st. – Ukraińska Cerkiew Prawosławna (MP) – 2014;
• Medal Jubileuszowy 100-lecia procesu Maramuresz–Sighedskiego – Diecezja Chustska i Winohradowska Ukraińskiej Cerkwi Prawosławnej (MP) – 2014.
• Złoty Krzyż Zasługi Związku Weteranów i Rezerwistów Wojska Polskiego – 2015.