Język sahu
| Obszar |
wyspa Halmahera (Moluki Północne, Indonezja) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
7500 (1987) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | saj | ||
| IETF | saj | ||
| Glottolog | sahu1245 | ||
| Ethnologue | saj | ||
| WALS | sah | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język sahu (a. sa’u, sahu’u, sau)[1] – język zachodniopapuaski, którym posługuje się grupa etniczna Sahu. Jego użytkownicy zamieszkują kabupaten Halmahera Barat (rejon miasta Jailolo), na wyspie Halmahera w Indonezji[1][2]. Według danych z 1987 roku ma 7500 użytkowników. Należy do grupy języków północnohalmaherskich[1].
Dzieli się na dwa dialekty: pa’disua i tala’i[3]. Niekiedy włącza się w jego ramy także waioli i gamkonora[4] (alternatywnie rozpatrywane jako blisko spokrewnione języki w obrębie grupy sahu[5]).
Jest zagrożony wymarciem[6]. Wypierają go indonezyjski i lokalny malajski[7]. W pobliżu ujścia rzeki Ibu występował niegdyś kolejny dialekt, który dziś jest już prawie wymarły[8] (w 2018 r. znały go tylko trzy osoby[9]). Został zastąpiony przez języki ternate i tabaru[8].
Wykazuje znaczne wpływy języka ternate, który był używany przez miejscowy sułtanat[10] i wciąż ma znaczenie jako język rytualny[8]. Na terytorium języka sahu używane są również języki austronezyjskie, które zostały przyniesione przez imigrantów z innych zakątków kraju (zwłaszcza z Makian i wysp Sangir)[8]. Wpływ języka malajskiego jest na tyle silny, że doszło do powstania kontinuum rejestrów językowych, od „czystego” sahu do malajskiego poddanego releksyfikacji[8].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy
- ↑ a b c d Szablon:Ethnologue/temp
- ↑ Rovicky Dwi Putrohari, Truman Simanjuntak, Herawati Sudoyo, Multamia RMT Lauder, Allan F. Lauder, Pater Gregorius Neonbasu, Edward L. Poelinggomang, Dessy Polla Usmany, Yudha Yapsenang, Ninuk Kleden Probonegoro: Diaspora Melanesia di Nusantara. Jakarta: Direktorat Jenderal Kebudayaan, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan, 2015, s. 347–348. ISBN 978-602-1289-19-8. OCLC 1255403957. [dostęp 2022-08-08]. (indonez.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Sahu. Glottolog 4.2.1, 2020. [dostęp 2020-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-24)]. (ang.).
- ↑ Clemens L. Voorhoeve: The languages of the North Halmaheran stock. W: Papers in New Guinea linguistics. No. 26. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1988, s. 181–209, seria: Pacific Linguistics A-76. ISBN 0-85883-370-0. OCLC 220535054. [dostęp 2022-08-08]. (ang.).
- ↑ Szablon:Ethnologue/temp
- ↑ Preserving Ethnic Languages. Tempo. [dostęp 2020-02-09]. (ang.).
- ↑ H. Steinhauer. Review of Sahu-Indonesian-English Dictionary and Sahu Grammar Sketch, Verhandelingen van het KITLV 126. „Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde”. 143 (4), s. 606–608, 1987. ISSN 0006-2294. JSTOR: 27863907. (ang.).
- ↑ a b c d e Leontine E. Visser, Clemens L. Voorhoeve: Sahu-Indonesian-English dictionary and Sahu grammar sketch. Dordrecht, Holland: Foris Publications, 1987, s. 3–11. ISBN 90-6765-222-9. OCLC 17209362. (ang.).
- ↑ Imelda. Bahasa Ibu Yang Kehilangan ‘Ibu’ (Kajian Sosiolinguistis Bahasa yang Terancam Punah di Maluku Utara). „Jurnal Masyarakat dan Budaya”. 19 (3), s. 419–434, 2018-02-27. DOI: 10.14203/jmb.v19i3.533. ISSN 2502-1966. [dostęp 2022-08-08]. (indonez.).
- ↑ Gary Holton, Marian Klamer: The Papuan languages of East Nusantara and the Bird’s Head. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin: De Gruyter Mouton, 2018, s. 569–640, seria: The World of Linguistics 4. ISBN 978-3-11-028642-7. (ang.).