Przejdź do zawartości

Didier Reynders

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast tego użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Didier Reynders
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1958
Liège

Przewodniczący Ruchu Reformatorskiego
Okres

od 2004
do 2011

Przynależność polityczna

Ruch Reformatorski

Poprzednik

Antoine Duquesne

Następca

Charles Michel

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Zasługi RP Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi RP
Multimedia w Wikimedia Commons

Didier Reynders (ur. 6 sierpnia 1958 w Liège) – belgijski i waloński polityk, przewodniczący Ruchu Reformatorskiego, minister i wicepremier, członek Komisji Europejskiej.

Życiorys

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Liège oraz filologię klasyczną w Institut Saint Jean Berchmans w tym samym mieście. W pierwszej połowie lat 80. prowadził prywatną praktykę prawniczą. Zajmował później stanowisko dyrektora generalnego w administracji regionalnej Walonii. W latach 1986–1991 był prezesem SNCB/NMBS, belgijskiego przewoźnika kolejowego. Od 1987 do 1988 pełnił też funkcję szefa gabinetu politycznego urzędującego ministra sprawiedliwości.

W 1988 uzyskał mandat radnego Liège. W 1992 objął mandat posła do belgijskiej federalnej Izby Reprezentantów. Reelekcję uzyskiwał w kolejnych wyborach w 1995, 1999, 2003, 2007, 2010, 2014 i 2019[1].

W 1999 został ministrem finansów w gabinecie Guya Verhofstadta. W 2004 dodatkowo objął stanowisko wicepremiera. Został wówczas również przewodniczącym Ruchu Reformatorskiego, frankofońskiej federacyjnej partii liberalnej. Funkcję tę pełnił do 2011, kiedy to zastąpił do Charles Michel. Pozostał także w tworzonych od 2008 rządach z chadeckimi premierami jako wicepremier oraz minister finansów, odpowiedzialny także za reformę instytucjonalną.

W grudniu 2011 został ministrem spraw zagranicznych w rządzie, na czele którego stanął Elio Di Rupo[2]. Pozostał na dotychczasowym stanowisku również w nowym gabinecie utworzonym w październiku 2014, obejmując dodatkowo funkcję wicepremiera[3]. W grudniu 2018 został ponadto ministrem obrony[4]. Pozostał na dotychczasowych stanowiskach rządowych, gdy w październiku 2019 na czele przejściowego gabinetu stanęła Sophie Wilmès[5].

We wrześniu 2019 belgijskie media ujawniły protokół przesłuchania byłego agenta belgijskiego wywiadu, który zarzucił Didierowi Reyndersowi przestępstwa korupcji i prania brudnych pieniędzy[6]. Prokurator umorzył postępowanie jeszcze w tym samym miesiącu wobec niestwierdzenia przestępstwa[7].

Didier Reynders zakończył pełnienie funkcji rządowych w związku z dołączeniem do Komisji Europejskiej kierowanej przez Ursulę von der Leyen (z kadencją od 1 grudnia tegoż roku). Został w jej ramach powołany na komisarza do spraw sprawiedliwości[8]. W czasie piastowania tego stanowiska wielokrotnie krytycznie wyrażał się o działaniach władz krajowych w Polsce i Węgrzech, zarzucając im naruszanie reguły praworządności[9] i działania niezgodne z zasadami państwa prawa[10], w tym zwłaszcza w zakresie wymiaru sprawiedliwości[11]. Zarzucał również, że Polska podważa zasady funkcjonowania Unii Europejskiej, a władza wykonawcza w tym państwie członkowskim kwestionuje prymat prawa unijnego nad prawem krajowym[12]. W 2021 na nieformalnym posiedzeniu ministrów sprawiedliwości państw UE zasygnalizował, że Komisja Europejska rozważa możliwość podjęcia kroków prawnych wobec Polski w celu ochrony zagrożonego porządku prawnego, a także zadeklarował kontynuowanie działań przeciwko Polsce oraz Węgrom w uprzednio wszczętych postępowaniach[9][13]. We wrześniu tego samego roku publicznie uzasadniał wystąpienie Komisji Europejskiej do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o nałożenie kar finansowych na Polskę za nieprzestrzeganie decyzji TSUE nakazującej natychmiastowe zawieszenie działalności Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego[14][15].

Odznaczenia

Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą (2015)[16] i Wielkim (2015)[17] Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.

Przypisy

  1. ↑ Voici les élus qui composent la Chambre. lavenir.net, 27 maja 2019. [dostęp 2021-09-09]. (fr.).
  2. ↑ La composition officielle du gouvernement Di Rupo Ier. lalibre.be, 5 grudnia 2011. [dostęp 2021-09-09]. (fr.).
  3. ↑ Wie is wie in de regering-Michel?. standaard.be, 10 października 2014. [dostęp 2021-09-09]. (niderl.).
  4. ↑ Overzicht: dit is de nieuwe Belgische regering. demorgen.be, 9 grudnia 2018. [dostęp 2021-09-09]. (niderl.).
  5. ↑ Koning Filip benoemt Sophie Wilmès tot premier. hln.be, 27 października 2019. [dostęp 2021-09-09]. (niderl.).
  6. ↑ Le parquet enquête sur des allégations de corruption visant Didier Reynders. lecho.be, 14 września 2019. [dostęp 2021-09-10]. (fr.).
  7. ↑ Allégations de corruption à l'encontre de Didier Reynders: le procureur du Roi décide de classer sans suite. lalibre.be, 27 września 2019. [dostęp 2021-09-10]. (fr.).
  8. ↑ Kandydaci na komisarzy. ec.europa.eu, 2019. [dostęp 2019-11-27].
  9. ↑ a b Bernd Riegert: Zaostrza się spór Brukseli z Polską i Węgrami o praworządność. dw.com, 16 lipca 2021. [dostęp 2021-09-09].
  10. ↑ Komisarz Reynders: zalecę Komisji Europejskiej pozwanie Polski do TSUE za ustawę dyscyplinującą. rp.pl, 6 marca 2020. [dostęp 2021-09-09].
  11. ↑ Komisarz KE zatroskany polską praworządnością. Mówi o „środkach nacisku”. dorzeczy.pl, 2 października 2020. [dostęp 2021-09-09].
  12. ↑ Didier Reynders: Polska podważa zasady funkcjonowania UE. rp.pl, 21 czerwca 2021. [dostęp 2021-09-09].
  13. ↑ Unijny komisarz chce podjąć działania wobec Polski ws. praworządności. wprost.pl, 16 lipca 2021. [dostęp 2021-09-09].
  14. ↑ Komisarz Didier Reynders: presja na Polskę będzie rosła. onet.pl, 9 września 2021. [dostęp 2021-09-09].
  15. ↑ Didier Reynders: ze strony polskich władz nie ma intencji wypełnienia wyroków TSUE. polsatnews.pl, 7 września 2021. [dostęp 2021-09-09].
  16. ↑ M.P. z 2015 r. poz. 309
  17. ↑ M.P. z 2015 r. poz. 1223

Bibliografia

Pierwsza Komisja Ursuli von der Leyen (2019–2024)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie

Ursula von der Leyen

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Didier_Reynders&oldid=74321730”