Przejdź do zawartości

Stanisław Lassota

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Stanisław Czesław Maria Lassota
Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1909
Kamionka Strumiłłowa

Data i miejsce śmierci

1 lutego 2001
Warszawa

Zawód, zajęcie

inżynier

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi

Stanisław Czesław Maria Lassota (ur. 20 lipca 1909 w Kamionce Strumiłłowej, zm. 1 lutego 2001 w Warszawie) – inżynier, konstruktor lotniczy.

Życiorys

Pochodził z rodziny inteligenckiej, jego ojciec był nauczycielem. W 1931 r. zdał egzamin maturalny i rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. W połowie 1936 r., wspólnie z Mieczysławem Mittisem, opracował studium konstrukcyjne motoszybowca ZASPL Osa. Z uwagi na problemy finansowe Warsztatów Szybowcowych ZASPL nie doszło do budowy prototypu[1]. W lipcu 1938 r. odbył kurs skoków spadochronowych z wieży w Bielsku, po jego ukończeniu miał prawo do noszenia znaku sportu spadochronowego III kategorii[2]. We wrześniu 1938 r. dyplom inżyniera na Oddziale Lotniczym Politechniki Lwowskiej[3]. 1 października 1938 r. został zatrudniony w biurze konstrukcyjnym Podlaskiej Wytwórni Samolotów. Został przydzielony do zespołu projektowego inż. Wacława Czerwińskiego, gdzie pracował przy projekcie samolotu PWS-33 Wyżeł. W 1939 r. pracował również nad projektem PWS-41[4].

Po wybuchu II wojny światowej pozostał na ziemiach okupowanych przez ZSRR. Początkowo pracował jako nauczyciel w Kamionce Strumiłłowej, następnie został zatrudniony w Płaniernyj Zawod Nr 5, gdzie pracował przy projektowaniu szybowca akrobacyjnego G-9. Po ataku III Rzeszy na ZSRR ponownie znalazł schronienie w rodzinnej Kamionce, pracował jako technik na kolei[5].

Po wyzwoleniu terenów, na których się znajdował w grudniu 1944 r., zgłosił się służby w Wojsku Polskim. Początkowo otrzymał przydział do 15 samodzielnego zapasowego pułku lotniczego w Sadkowie, następnie, z uwagi na jego wykształcenie, został przeniesiony do zakładów PZL w Mielcu. Zajął stanowisko kierownika biura konstrukcyjnego, odpowiadał za remont samolotów Pe-2. W 1945 r., wspólnie z inż. Marianem Wasilewskim, zaprojektował motoszybowiec Ikar 1. Projekt, w konkursie Ministerstwa Komunikacji, zdobył drugie miejsce[6].

Od połowy 1946 r. pracował w Centralnym Studium Samolotów (CSS) w Warszawie, gdzie brał udział w pracach konstrukcyjnych przy CSS-10. Był również członkiem zespołu inż. Leszka Dulęby i brał udział w pracach nad samolotem pasażerskim CSS-12. W 1946 r. pod jego kierownictwem została opracowana dokumentacja konstrukcyjna dostosowująca samolot Po-2 do licencyjnej produkcji w Polsce jako CSS-13. Po przekształceniu CSS w Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego Nr 4 od jesieni 1951 r. nadzorował produkcję CSS-13. W późniejszym okresie kierował pracami nad przygotowaniem dokumentacji produkcji seryjnej samolotów LWD Junak 2, Junak 3, sanitarnej wersji CSS-13 oraz TS-8 Bies. W latach 1952–1972 był jednym z redaktorów miesięcznika „Technika Lotnicza”[7].

W 1955 r. odpowiadał za przygotowanie dokumentacji produkcyjnej samolotu Jak-12. W 1956 r. został kierownikiem, działającego w ramach WSK-4, biura konstrukcyjnego TK[8] i odpowiadał za opracowanie dokumentacji samolotu PZL-101 Gawron[9]. W 1958 r. stworzył, na etapie studiów, projekt motoszybowca, który nie został przekazany do dalszej realizacji[10]. Na początku lat 60. XX wieku został włączony do zespołu konstrukcyjnego Marcina Fortuńskiego i pracował nad wersją fotogrametryczną samolotu PZL MD-12F[11]. W późniejszych latach pracował jako główny konstruktor przy projekcie samolotu PZL-102 Kos[12] oraz szybowca PZL-103[13]. W 1964 r. kierował zespołem, który opracował dokumentację licencyjną samolotu PZL-104 Wilga C w języku angielskim[14].

W 1974 r. przeszedł na emeryturę, ale do 1987 r. pracował w biurze konstrukcyjnym na pół etatu. Zmarł 1 lutego 2001 r.[7] i został pochowany w grobie rodzinnym na warszawskich Powązkach Wojskowych (kw. H-1-23/24)[15].

Ordery i odznaczenia

Za swą pracę został odznaczony[7]:

Przypisy

  1. ↑ Skrzydlata Polska i 3'1963 ↓, s. 294.
  2. ↑ Skarbiński 2015 ↓, s. 134-136.
  3. ↑ Polska Technika Lotnicza 2007 ↓, s. 18.
  4. ↑ Glass 1980 ↓, s. 93.
  5. ↑ Polska Technika Lotnicza 2007 ↓, s. 19.
  6. ↑ Chyliński 2016 ↓, s. 73.
  7. ↑ a b c Polska Technika Lotnicza 2007 ↓, s. 20.
  8. ↑ Babiejczuk, Grzegorzewski 1974 ↓, s. 71-72.
  9. ↑ Błasik, Glass, Madeyski 1965 ↓, s. 204.
  10. ↑ Babiejczuk, Grzegorzewski 1974 ↓, s. 80.
  11. ↑ Glass 1980 ↓, s. 94.
  12. ↑ Babiejczuk, Grzegorzewski 1974 ↓, s. 215.
  13. ↑ Glass, Murawski 2012 ↓, s. 65.
  14. ↑ Glass 2016 ↓, s. 9.
  15. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2021-12-15].

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Lassota&oldid=74296773”