Ślężanie

Ślężanie – plemię Słowian zachodnich z grupy lechickiej zamieszkujące w średniowieczu wschodnią część Dolnego Śląska, od Niemczy, przez obszar wokół góry Ślęży i rzeki Ślęzy aż po okolice Wrocławia^[1].

Nazwa

Ich nazwa została najprawdopodobniej zaczerpnięta od rzeki Ślęzy, nad którą posiadali swoje siedziby^[a]^[2]. Od ich nazwy wywodzi się nazwa całego regionu, Śląsk^[3].

Historia

Wymienieni ok. 845 roku w formie Sleenzane^[4] w Geografie Bawarskim jako plemię posiadające 15 grodów^[1]. W czasie hegemonii Wielkiej Morawy po 885 znaleźli się pod jej wpływem^[1]. Po upadku Morawy pozostawali w kręgu wpływów czeskich wg przekazów Al-Masudiego (943) i Ibrahima ibn Jakuba (963)^[5]. Ok. 985–990 roku wedle przekazu kroniki Thietmara z Merseburga pod nazwą Silensi^[6] i Mnicha Sazawskiego^[7] w granicach państwa Mieszka I^[5]. W datowanym na 1086 tzw. dokumencie praskim widnieją pod nazwą Zlasane^[8].

Z dawnego rodu książąt śląskich wywodzi się najprawdopodobniej Piotr Włostowic, na co wskazuje umiejscowienie jego włości rodzinnych w tak ważnych dla Śląska miejscach, jak wrocławski Ołbin, wyspa Piasek, ziemie wokół góry Ślęży oraz należący do Bogusława, brata Piotra teren lewobrzeżnego przedlokacyjnego Wrocławia^[9].

Zobacz też

pochodzenie nazwy Śląsk

Uwagi

↑ Wacław Korta podnosi, że niezwykle rzadko spotyka się ludu biorące swą nazwę od gór, podczas gdy nazewnictwo zaczerpnięte od wód jest nagminne^[2]^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Żerelik 2002 ↓, s. 36–37.
↑ ^a ^b Korta 2003 ↓, s. 11–14.
↑ ^a ^b Wacław Korta. Spór o nazwę Śląska. „Sobótka”, s. 165–186, 1986.
↑ Zakrzewski 1917 ↓, s. 4.
↑ ^a ^b Żerelik 2002 ↓, s. 37–39.
↑ Thietmari meseburgensis episcopi chronicon. post editionem Ioh. M. Lappenbergii recognovit Fridericus Kurze. Hanower: impensis Bibliopolii Hahniani, 1889, s. 94, seria: Scriptores rerum Germanicarum in usum scholarum ex monumentis Germaniae historicis separatim editi. OCLC 1085655093.
↑ Mnich sazawski: Monachi Sazaviensis Continuatio Cosmae. [dostęp 2022-08-27]. Cytat: 990. […] Item eodem anno Nemci perdita est. – Niemcza została stracona. (łac.).
↑ Cosmas, Scriptorum rerum bohemicarum, tomus I, Praga 1783, s. 167–170 (łac.).
↑ Stanisław Bieniek: Piotr Włostowic, postać z dziejów średniowiecznego Śląska. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1965, s. 34–35.

Bibliografia

Rościsław Żerelik: Dzieje Śląska do 1526 roku. W: Marek Czapliński (red.): Historia Śląska. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2002. ISBN 83-229-2213-2.
StanisławS. Zakrzewski StanisławS., Opis grodów i terytoryów z północnej strony Dunaju czyli t. z. Geograf Bawarski, Lwów 1917, s. 4 .
Wacław Korta: Historia Śląska do 1763 roku. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2003. ISBN 83-7181-283-3.

[4] Wacław Korta podnosi, że niezwykle rzadko spotyka się ludu biorące swą nazwę od gór, podczas gdy nazewnictwo zaczerpnięte od wód jest nagminne^[2]^[3].

[CITEREFŻerelik200236–37-1] Żerelik 2002 ↓, s. 36–37.

[CITEREFKorta200311–14-2] Korta 2003 ↓, s. 11–14.

[Korta1986-3] Wacław Korta. Spór o nazwę Śląska. „Sobótka”, s. 165–186, 1986.

[CITEREFZakrzewski19174-5] Zakrzewski 1917 ↓, s. 4.

[CITEREFŻerelik200237–39-6] Żerelik 2002 ↓, s. 37–39.

[7] Thietmari meseburgensis episcopi chronicon. post editionem Ioh. M. Lappenbergii recognovit Fridericus Kurze. Hanower: impensis Bibliopolii Hahniani, 1889, s. 94, seria: Scriptores rerum Germanicarum in usum scholarum ex monumentis Germaniae historicis separatim editi. OCLC 1085655093.

[8] Mnich sazawski: Monachi Sazaviensis Continuatio Cosmae. [dostęp 2022-08-27]. Cytat: 990. […] Item eodem anno Nemci perdita est. – Niemcza została stracona. (łac.).

[9] Cosmas, Scriptorum rerum bohemicarum, tomus I, Praga 1783, s. 167–170 (łac.).

[10] Stanisław Bieniek: Piotr Włostowic, postać z dziejów średniowiecznego Śląska. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1965, s. 34–35.

[1]

[a]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]