Անտիստրոֆե, Անտիստրոֆա, Հակատուն (հուն․՝ ἀντι` ընդդեմ և στροφή` շրջադարձ, բանաստեղծության տուն), անտիկ պոեզիայում՝ հին հունական ողբերգության մեջ կոմպոզիցիոն ձև, ուր առաջին բանաստեղծական տան ռիթմը կրկնվում է երկրորդում։ Նախատեսված է խմբային կատարման համար, որի ժամանակ պարերգային խումբը ռիթմով շարժվում է ձախից աջ, մյուս տունը կատարելիս՝ հակառակ ուղղությամբ։ Եթե պարերգային խումբը բաղկացած է եղել երկու խմբից, ապա առաջինը կատարել է ստրոֆեն, երկրորդը՝ անտիստրոֆեն։ Անտիստրոֆեի օրինակների կարելի է հանդիպել Էսքիլեսի«Շղթայված Պրոմեթևսը», Սոֆոկլեսի«Էդիպ արքա», ինչպես նաև Ստեսիքորի, Պինդարոսի և այլոց ստեղծագործություններում[1]։
