بدر چاچی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
بدر چاچی | |
|---|---|
| زادهٔ | - |
| درگذشت | حدود ۷۴۸ هجری (حدوداً ۶۴سالگی) |
| دیگر نام‌ها | بدرالدّین محمّد |
| سبک | سبک خاقانی |
| دوره | سدهٔ هشتم هجری |
بدرالدّین محمّد، ملقب به بدر چاچی، و فخرالزمان (درگذشتهٔ حدود ۷۴۸ هجری در دهلی) از شاعران پارسی‌گوی سدهٔ هشتم هجری است. دیوان او دربرگیرندهٔ دوهزار بیت است. بدر چاچی از پیروان توانای سبک خاقانی و چامه‌های او پیچیده و پرآرایه است.
بدر چاچی در ولایت چاچ (تاشکند امروزی در ازبکستان) زاده شد و در جوانی زادگاهش را ترک کرد و به دهلی رفت.
وی در هند به خدمت امیران تُغلُقیه، به ویژه سلطان ابوالمحامد محمدشاه بن تغلق درآمد و از جانب او به فخرالزّمان ملقب شد.
نمونه شعر
[ویرایش]نمونه شعر وی که شاهدمثالی برای آرایه‌های پیچیده شعری است:
| آهویِ آتشین‌روی چون در بَره درافتد | کافورِ خشک گردد با مُشک تر برابر |
- این شعر به مضمون اعتدال بهاری اشاره دارد: آهوی آتشین‌روی، خورشید است (آهو در ادبیات کهن فارسی نماد بهار و شیر نماد زمستان است) که به نقطه اعتدالی برج حَمَل (بره) وارد می‌شود و روز (کافور خشک) با شب (مشک تر) با هم برابر می‌شوند.[۱]
- اما منظور کلی شاعر از این بیت : خورشید وقتی به برج ( حمل = بره ) بیاید ( که اول بهار است) زمان روز و شب برابرمیشود.
منابع
[ویرایش]- ↑ فنون و صنایع ادبی سوم رشته فرهنگ و ادب، دهه 70 خورشیدی
دیوان بدر چاچی، تحقیق و تصحیح: علی‌محمد گیتی‌فروز، تهران: کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی، ۱۳۸۷. شابک ۹۷۸−۹۶۴−۶۶۹۰−۶۵−۳