อิหร่านแอร์
 | |||||||
| |||||||
| ก่อตั้ง | พฤษภาคม ค.ศ. 1944 (80 ปี) (ในชื่อ อิหร่านเนียนแอร์เวย์คอมปะนี) | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| เริ่มดำเนินงาน | ค.ศ. 1961 (63 ปี) (ในชื่อ อิหร่านแอร์) [3][4][5] | ||||||
| AOC # | FS-100[6] | ||||||
| ท่าหลัก | เตหะราน-อิหม่ามโฆเมย์นี เตหะราน-เมห์ราบัด | ||||||
| เมืองสำคัญ | แบนแดร์แอบบอส แมชแฮด ชีรอซ | ||||||
| บริษัทลูก |
| ||||||
| ขนาดฝูงบิน | 31 | ||||||
| จุดหมาย | 57 | ||||||
| บริษัทแม่ | กระทรวงการคมนาคมและสังคมอิหร่าน (60%)[8] | ||||||
| สำนักงานใหญ่ |  ท่าอากาศยานเมห์ราบัด เตหะราน ประเทศอิหร่าน | ||||||
| บุคลากรหลัก | Brig. Gen. Shamseddin Farzadipour (ประะธานและซีอีโอ) [9] | ||||||
| เว็บไซต์ | www | ||||||
อิหร่านแอร์ (เปอร์เซีย: هواپیمايی ملی ایران, อักษรโรมัน: Havâpeymâyi-ye Melli-ye Irân) เป็นสายการบินประจำชาติของประเทศอิหร่าน โดยมีฐานการบินหลักที่ท่าอากาศยานอิหม่ามโฆเมย์นีและมีสำนักงานใหญ่ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเมห์ราบัดในเตหะราน สายการบินให้บริการเที่ยวบินสู่ 57 จุดหมายปลายทั่วเอเชียและยุโรป ในประเทศอิหร่านอาจรู้จักกันในชื่อ โฮมา (เปอร์เซีย: هما )[10] ซึ่งเป็นสัตว์จำพวกฟีนิกซ์หรือกริฟฟินในปกรณัมเปอร์เซีย[11] โดยจะเป็นชื่อย่อของสายการบินแห่งชาติอิหร่านในภาษาเปอร์เซีย อิหร่านแอร์เป็นสมาชิกของสมาคมขนส่งทางอากาศระหว่างประเทศ
ประวัติ
[แก้]ช่วงแรก
[แก้]
อิหร่านแอร์เนียนแอร์เวย์ก่อตั้งขึ้นในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1944 โดยเรซา อัฟชาร์และโกลัม เอ็บเตฮัจ[4] ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สองได้เริ่มดำเนินการครั้งแรกในปี 1945 โดยมีเที่ยวบินแรกคือจากเตหะรานไปยังแมชแฮด[3] และตามด้วยบริการเตหะราน-เอสแฟฮอน-ชีรอซ-บุเชห์-ออบอดอน-แอฮ์วอซ ในปี1946 สายการบินได้เปิดให้บริการเที่ยวบินระหว่างประเทศครั้งแรก ซึ่งเป็นเส้นทางสู่ไคโร แบกแดด และเทลอาวีฟ และเพิ่มเส้นทางสู่ปารีสในเดือนเมษายน ค.ศ. 1947 ตั้งแต่ก่อตั้งจนถึงปี 1962 อิหร่านแอร์มีดักลาส ดีซี-3 ดีซี-4 และเครื่องบินวิกเกอร์ส วิสเคานต์ประจำการในฝูงบิน
ในปี 1961 รัฐบาลได้เข้าควบคุมอิหร่านเนียนแอร์เวย์ทั้งหมด[4] หลังจากได้ควบรวมกิจการกับเปอร์เชียนแอร์เซอร์วิสเมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ เพื่อจัดตั้งสายการบินแห่งชาติอิหร่าน (โฮมา) หรือที่รู้จักในชื่ออิหร่านแอร์ ผ่านการร่วมลงทุนของภาครัฐที่ผนวกรวมผู้ให้บริการขนส่งทางอากาศสองรายเข้าด้วยกัน และเป็นสมาชิกของสมาคมขนส่งทางอากาศระหว่างประเทศ (ไออาตา) ในปีต่อมา ต่อมาอิหร่านแอร์และเซาท์แอฟริกันแอร์เวส์ได้ร่วมเป็นลูกค้าเปิดตัวเครื่องบินโบอิง 747 เอสพี[12]
จุดหมายปลายทาง
[แก้]ณ เดือนธันวาคม ค.ศ. 2023 อิหร่านแอร์ให้บริการเที่ยวบินสู่จุดหมายปลายทาง 57 แห่งใน 17 ประเทศ โดยมีทั้งเที่ยวบินภายในประเทศและระหว่างประเทศ[13]
ข้อตกลงการบินร่วม
[แก้]ณ เดือนธันวาคม ค.ศ. 2023 อิหร่านแอร์มีข้อตกลงการบินร่วมกับสายการบินดังต่อไปนี้:[14]
ฝูงบิน
[แก้]ฝูงบินปัจจุบัน
[แก้].jpg?lang=th)
.jpg?lang=th)
.jpg?lang=th)
ณ เดือนตุลาคม ค.ศ. 2024 อิหร่านแอร์มีเครื่องบินประจำการอยู่ในฝูงบินดังนี้:[15][16]
| เครื่องบิน | ประจำการ | คำสั่งซื้อ | ผู้โดยสาร | หมายเหตุ | ||
|---|---|---|---|---|---|---|
| H | E | รวม | ||||
| แอร์บัส เอ300บี4-200 | 1 | — | 18 | 236 | 254 | |
| แอร์บัส เอ300-600อาร์ | 4 | — | 22 | 239 | 261 | |
| แอร์บัส เอ310-300 | 1 | — | 14 | 198 | 212 | |
| แอร์บัส เอ319-100 | 2 | — | 12 | 108 | 120 | |
| แอร์บัส เอ320-200 | 3 | — | 12 | 144 | 156 | |
| แอร์บัส เอ321-200[17] | 1 | — | 12 | 182 | 194 | |
| แอร์บัส เอ330-200[18] | 2 | — | 32 | 206 | 238 | |
| เอทีอาร์ 72-600 | 13 | — | — | 68 | 68 | |
| ฟอกเกอร์ 100 | 3 | — | — | 104 | 104 | |
| ฝูงบินของอิหร่านแอร์คาร์โก | ||||||
| โบอิง 747-200ซี/เอสเอฟ | 1 | — | สินค้า
|
|||
| รวม | 31 | 0 | ||||
อิหร่านแอร์มีอายุฝูงบินเฉลี่ย 18.3 ปี
ฝูงบินในอดีต
[แก้],_Iran_Air_Cargo_AN1810202.jpg?lang=th)
อิหร่านแอร์เคยให้บริการเครื่องบินดังต่อไปนี้:
| เครื่องบิน | จำนวน | เริ่มประจำการ | ปลดประจำการ | หมายเหตุ |
|---|---|---|---|---|
| อาเอร็อสปาซียาล-บีเอซี คองคอร์ด | — | — | — | มีคำสั่งซื้อสำหรับ 2 ลำพร้อมหนึ่งตัวเลือกในปี 1972[19] และยกเลิกคำสั่งซื้อใน 8 ปีต่อมา |
| แอร์บัส เอ300บี2-200 | 7 | 1980 | 2019 | |
| 1 | 1988 | ถูกยิงตกในเที่ยวบิน IR655 โดยกองทัพเรือสหรัฐ | ||
| แอร์บัส เอ300บี4-200เอฟ | 2 | 2008 | ไม่ทราบ | ทั้งหมดถูกจัดเก็บ |
| แอร์บัส เอ310-200 | 6 | 2001 | 2009 | โอนย้ายมาจากเตอร์กิชแอร์ไลน์ จัดเก็บอยู๋ 3 ลำ |
| แอฟโรว์ ยอร์ก | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | ดำเนินการโดยเปอร์เชียนแอร์เซอร์วิสจนถึงการผนวกกิจการกับอิหร่านเนียนแอร์เวย์ในปี 1962[20] |
| บีชคราฟท์ โมเดล 18 | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | ดำเนินการโดยอิหร่านเนียนแอร์เวย์จนถึงการผนวกกิจการกับเปอร์เชียนแอร์เซอร์วิสในปี 1962 |
| โบอิง 707-300 | 5 | 1965 | 2000 | ดำเนินการโดยเปอร์เชียนแอร์เซอร์วิสจนถึงการผนวกกิจการกับอิหร่านเนียนแอร์เวย์ในปี 1962 |
| โบอิง 727-100 | 3 | 1965 | 2006 | |
| 1 | 1980 | ตกในเที่ยวบิน IR291[21] | ||
| โบอิง 727-200/แอดวานซ์ | 5 | 1974 | 2014 | จัดเก็บอยู๋ 3 ลำ |
| 1 | 1974 | 2011 | ตกในเที่ยวบิน IR277 | |
| โบอิง 737-200 | 6 | 1971 | 2004 | จัดเก็บที่ศูนย์จัดแสดงอากาศยานเตหะราน |
| โบอิง 747-100บี | 6 | 1974 | 2014 | EP-IAM ถูกจัดเก็บ 5 ลำเช่ามาจากแพนแอมและคาร์โกลักซ์ เป็นผู้ให้บริการรายแรกและรายสุดท้ายของรุ่น[16] |
| โบอิง 747-100เอสเอฟ | 3 | 1983 | 1986 | โอนย้ายให้กับกองทัพอากาศอิหร่าน[16] |
| โบอิง 747-200บี | 1 | 2007 | 2010 | |
| โบอิง 747-200เอฟ | 4 | 1980 | 2004 | EP-ICC ถูกจัดเก็บ เช่ามาจากกองทัพอากาศอิหร่าน |
| โบอิง 747-200เอ็ม | 3 | 1976 | 2016 | EP-IAG และ EP-IAI ถูกจัดเก็บ |
| โบอิง 747-400 | 1 | 2017 | 2017 | เช่าจากคาโบแอร์สำหรับเที่ยวบินฮัจญ์ |
| โบอิง 747 เอสพี | 4 | 1976 | 2016 | ทั้งหมดถูกจัดเก็บที่ท่าอากาศยานอิมามะฮ์โคมัยนี
ผู้ให้บริการเชิงพาณิชย์รายสุดท้าย |
| คอนแวร์ 240 | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | 1960 | ดำเนินการโดยอิหร่านเนียนแอร์เวย์จนถึงการผนวกกิจการกับเปอร์เชียนแอร์เซอร์วิสในปี 1962[22] |
| เดอ ฮาวิลแลนด์ โดฟ[22] | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | |
| เดอ ฮาวิลแลนด์ ดรากอน ราพีด | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | |
| ดักลาส ดีซี-3 | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | 1972 | |
| ดักลาส ดีซี-4 | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | 1960 | ก่อนการผนวกกิจการปี 1962 รุ่นขนส่งผู้โดยสารจะดำเนินการโดยอิหร่านเนียนแอร์เวย์และรุ่นขนส่งสินค้าจะดำเนินการโดยเปอร์เชียนแอร์เซอร์วิส[22] |
| ดักลาส ดีซี-6บี | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | 1972 | |
| ดักลาส ดีซี-7ซี | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | ดำเนินการโดยเปอร์เชียนแอร์เซอร์วิสจนถึงการผนวกกิจการกับอิหร่านเนียนแอร์เวย์ในปี 1962 |
| ดักลาส ดีซี-8 | 1 | 1976 | 1977 | เช่าจากมาร์ตินแอร์ |
| แมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10 | 1 | 1976 | 1976 | เช่าจากมาร์ตินแอร์ |
| ล็อกฮีด แอล-749 คอนสเตลเลชัน | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | |
| วิกเกอร์ส ไวเคานท์ | ไม่ทราบ | ไม่ทราบ | 1960 |
อ้างอิง
[แก้]- ↑ IATA. "IATA - Codes - Airline and Airport Codes Search". www.iata.org.
- ↑ 2.0 2.1 Palt, Karsten. "IATA & ICAO Airline Codes - flugzeuginfo.net". www.flugzeuginfo.net.
- ↑ 3.0 3.1 "IranAir Portal". Archived from the original on 10 April 2015. Retrieved 24 April 2015.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 Atrvash, Abbas. "The History of Iranian Air Transportation Industry". Iran Chamber Society. สืบค้นเมื่อ 24 April 2015.
- ↑ "IranAir". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 2, 2009.
- ↑ "Air operator certificate operations specifications" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-03-28. สืบค้นเมื่อ 2022-02-07.
- ↑ "Opening of IranAir Catring". news.iranair.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-05-06. สืบค้นเมื่อ 2022-02-07.
- ↑ "Archived copy" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2016-07-05. สืบค้นเมื่อ 2016-06-12.
{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (ลิงก์) - ↑ "New heads of CAO, Iran Air appointed". 9 August 2020.
- ↑ "Iran Air - Official website of Iran Air "Homa" in Scandinavia". iranair.se.
- ↑ "Achaemenid Persian Griffin Capital at Persepolis - archaeolog". web.stanford.edu. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-03-19. สืบค้นเมื่อ 2017-03-18.
- ↑ "Boeing 747SP Production List". planespotters.net.
- ↑ iranair.com
- ↑ "Profile on Iran Air". CAPA Centre for Aviation. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-10-31. สืบค้นเมื่อ 2016-10-31.
- ↑ "Orders & Deliveries". Airbus. 30 June 2021. Archived from the original on 10 February 2019. Retrieved 8 July 2021.
- ↑ 16.0 16.1 16.2 "Iran Air Fleet Details and History". Planespotters.net (ภาษาอังกฤษ). 2023-11-19.
- ↑ "Iran took delivery of its 1st Airbus 321 Passenger Plane". Reuters. 11 January 2017. สืบค้นเมื่อ 11 January 2017.
- ↑ "Iran Air receives its first A330-200 as fleet upgrade continues". Airbus. 10 March 2017. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 May 2017. สืบค้นเมื่อ 12 March 2017.
- ↑ "CONCORDE SST :ORDERS". www.concordesst.com.
- ↑ "World Airline Directory". Flight. Vol. 71 no. 2519. London: Iliffe and Sons Ltd. 3 May 1957. p. 609. สืบค้นเมื่อ 15 January 2017.
- ↑ Accident description for Boeing 727-86 EP-IRD at the Aviation Safety Network. Retrieved on 28 December 2016.
- ↑ 22.0 22.1 22.2 "World Airline Directory". Flight. Vol. 71 no. 2519. London: Iliffe and Sons Ltd. 3 May 1957. p. 604. สืบค้นเมื่อ 15 January 2017.