აბატი

აბატი (იტალ. abbate < ლათ. abbas < ებრ. אבּא — „მამა“) — საეკლესიო ტიტული, რომელიც VI საუკუნის დასაწყისში ენიჭებოდა რომის კათოლიკურ ეკლესიაში მამათა მონასტრის წინამძღვარს (დედათა მონასტრის წინამძღვარი – აბატისა, ლათ. abbatissa). თავდაპირველად აბატს ირჩევდნენ ბერ-მონაზვნები, ამტკიცებდა ეპისკოპოსი. აბატი განაგებდა მონასტრსა და სამონასტრო მამულს. VII საუკუნიდან სააბატოს საქმეებში ეპისკოპოსები ერეოდნენ და ხშირად აბატად თავისთვის სასურველ პირს ნიშნავდნენ. ზოგი აბატი თავს აღწევდა ეპისკოპოსის გავლენას და უშუალოდ პაპს ემორჩილებოდა. VII-IX საუკუნებში სააბატოს ზოგჯერ სათავეში უდგნენ საერო პირები. უფრო გვიან აბატს უწოდებდნენ იმასაც, ვინც სააბატოს შემოსავლით სარგებლობდა. ზოგჯერ აბატად საერთოდ სასულიერო პირსაც მოიხსენიებენ.

ლიტერატურა

• ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 1, თბ., 1975. — გვ. 16-17.