Przejdź do zawartości

Abenakowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Abenakowie
ilustracja
Populacja

12 000

Miejsce zamieszkania

Stany Zjednoczone
ME, NH, VT
Kanada
NB, QC

Język

angielski, francuski, abenacki

Religia

katolicyzm

Pokrewne

ludy algonkiańskie

Indianin Abenaki w tradycyjnym stroju, w tle współcześni indiańscy weterani wojenni armii amerykańskiej
Para Abenaków

Abenakowie (ang. Abenaki, Abnaki, Wabanaki) – federacja plemion indiańskich Penobscot, Passamaquoddy i Malecite, zamieszkujących głównie obszar dzisiejszych stanów Maine i New Hampshire) oraz kanadyjskiego Quebecu. Byli jednymi z pierwszych mieszkańców Ameryki Północnej, z jakimi zetknęli się pierwsi osadnicy angielscy.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym Europejczykiem, który zetknął się z Abenakami, był Giovanni da Verrazzano, który w roku 1524 odwiedził złożoną z krytych korą chat wioskę Agguncia u ujścia rzeki Penobscot „w krainie Abnaki”. W roku 1602 Samuel de Champlain posunął się w górę rzeki do wysokości dzisiejszego Bangor, gdzie spotkał „pana” Norumbegę, przypuszczalnie wodza Abenaków. Pierwsze doniesienia angielskie mówią o Abenakach jako o tych, którzy zamieszkiwali większą część stanu Maine i prowadzili wojny z nieznanymi plemionami nadmorskimi[a], które zapewne pokonali i wchłonęli, zanim pod naciskiem Anglików, wycofali się na północ, do Kanady[1].

Abenakowie przysporzyli wielu kłopotów kolonistom na początku XVIII wieku. Byli rzekomo podżegani przez francuskiego misjonarza-jezuitę, o. Rale’a[2], który prowadził misję katolicką w okolicach dzisiejszego miasteczka Norridgewock w górnym biegu rzeki Kennebec. Anglicy wysłali przeciw misji ekspedycję karną w roku 1622; o. Rale został zabity, a w jego papierach znaleziono słownik języka abenackiego, który opracowywał[3].

W roku 1749 wodzowie plemienia Penobscot zawarli traktat pokojowy z Anglikami uznając wytyczone przez kolonistów granice. Od tego czasu poszczególne szczepy zaczęły wymierać: Abenakowie walczyli po stronie Francuzów z Anglikami. Doprowadziło to do zniszczenia ich głównej osady w 1754 roku, stopniowego rozpadu więzi społecznych, upadku plemiennej kultury i języka[1].

Zwyczaje i wierzenia

[edytuj | edytuj kod]

W czasie, gdy Anglicy przybyli do Ameryki, Abenakowie mieszkali w wioskach otoczonych drewnianymi palisadami, a swe domostwa o kształcie kopuł (drewniany szkielet kryty korą brzozową i plecionymi z traw matami) nazywali wigwamami, która to nazwa przyjęła się wśród kolonistów i egzystuje w języku angielskim do dziś. Każde plemię miało dwóch wodzów – jeden był odpowiedzialny za porządek, sądownictwo i sprawy socjalne, drugi natomiast był wyłącznie wodzem wojennym. Ubierali się w odzież zszywaną ze skór jelenich, a w zimie okrywali się futrami bobrów[4].

Abenakowie wierzyli w dobrego boga Kechi Niwaskw, który stworzył pierwszego mężczyznę i kobietę z kamienia, ale – po jakimś czasie, nie będąc zadowolony ze swego dzieła – zniszczył ich i stworzył nową parę, tym razem z drewna. Abenakowie uważali się za potomków tamtych, „drewnianych” Indian[5].

Abenakowie dzisiaj

[edytuj | edytuj kod]

Obecnie posługują się językiem angielskim lub francuskim. Jedynie kilka najstarszych osób zna ich rodzimy język abnaki, zaliczany do grupy algonkiańskiej, występujący w dialektach wschodnim i zachodnim. Mimo rozproszenia po obu stronach granicy amerykańsko-kanadyjskiej, utraty niezależności politycznej i braku uznania przez władze federalne USA, Abenakowie (dzieleni często na Wschodnich i Zachodnich) zachowali swą tożsamość etniczną do dziś[6].

Liczebność

[edytuj | edytuj kod]

Według danych US Census Bureau, podczas spisu powszechnego w 2000 roku 2385 obywateli USA zadeklarowało, że jest pochodzenia wyłącznie Abenaki, zaś 5472 – wyłącznie lub między innymi Abenaki[7][b].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zapiski pierwszych kolonistów podają nazwę jednego z tych plemion jako Tarrateen, ale nie znajduje to potwierdzenia w dokumentach.
  2. Dane statystyczne nie obejmują zazwyczaj Indian żyjących w miastach (tzw. Urban Indians), których liczebność w poszczególnych stanach bywa wielokrotnie wyższa.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Stoutenburgh 1990 ↓, s. 2.
  2. Lub Raslesa
  3. Grant 2000 ↓, s. 13.
  4. Pritzker 2000 ↓, s. 403.
  5. Grant 2000 ↓, s. 14.
  6. Pritzker 2000 ↓, s. 404.
  7. Pritzker 2000 ↓, s. 42.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]