Altana
Altana (chłodnik, ciennik) – lekka budowla, często ażurowa, stawiana w ogrodzie, nierzadko ozdobna, również niewielki plac zacieniony przez krąg drzew[1]. Ma za zadanie chronić przed deszczem i słońcem. Miejsce spotkań i odpoczynku. Zazwyczaj stawiana w punktach widokowych lub jako akcent na zakończeniu osi kompozycyjnych ogrodu.
Altanom nadawano zwykle bogatą i ozdobną formę architektoniczną. W XVI–XVIII wieku budowano altany murowane na planie prostokąta lub wieloboku, otwarte lub zamknięte, pokryte dachem namiotowym lub kopulastym wspartym na bogato dekorowanych kolumnach. W XVIII i XIX wieku budowano altany w ogrodach krajobrazowych w formie pagód, świątyń antycznych, gotyckich kaplic, czy wiejskich chat[2].
Obecnie za altanę uważane są również konstrukcje zabudowane, letnie domki w ogródku czy na działce, w swoich konstrukcjach wzorowane na wiejskich chatach, często z obszernymi tarasami i podpiwniczone. Obecnie w Polsce według prawa budowlanego, altany zlokalizowane na obszarach rodzinnych ogrodów działkowych o powierzchni zabudowy mierzonej po obrysie ścian zewnętrznych do 35 m² oraz o wysokości do 5 m przy dachach dwuspadowych stromych i do 4 m przy innym kształcie dachu (wysokość altany mierzy się od poziomu gruntu do najwyższego punktu dachu) nie wymagają pozwolenia na budowę, ale na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 1 wymagają zgłoszenia we właściwym starostwie powiatowym bądź urzędzie miasta na prawach powiatu. Altany o powierzchni zabudowy do 25 m² nie wymagają nawet zgłoszenia, ale wymagają pisemnego powiadomienia zarządu rodzinnych ogrodów działkowych.
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 stycznia 2014 roku (sygn. II OSK 1875/12) wskazał na brak legalnej definicji altany. W wyroku posłużył się definicją zaczerpniętą z hasła w Wikipedii i słownika języka polskiego. Członkowie Polskiego Związku Działkowców złożyli do Sejmu obywatelski projekt ustawy o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw. W zamierzeniu wnioskodawców miał on usunąć lukę w prawie pozwalającą na masowe wydanie nakazu rozbiórki altan[3].
6 lutego 2015 Sejm uchwalił ustawę, a 5 marca 2015 rozpatrzył ją Senat. 2 kwietnia ustawa została podpisana przez Prezydenta RP. Została ogłoszona 15 kwietnia 2015[4] i weszła w życie 30 kwietnia 2015[5].
Ustawa wprowadziła do ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych nową definicję altany działkowej. Zgodnie z definicją jest nią wolno stojący budynek rekreacyjno-wypoczynkowy lub inny obiekt budowlany spełniający taką funkcję, położony na terenie działki w rodzinnym ogrodzie działkowym, o powierzchni zabudowy do 35 m² oraz o wysokości do 5 m przy dachach stromych i do 4 m przy dachach płaskich, przy czym do powierzchni zabudowy nie wlicza się tarasu, werandy lub ganku, o ile ich łączna powierzchnia nie przekracza 12 m²[6].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Longin Majdecki, Historia Ogrodów, T. 2, Od XVIII wieku do współczesności, PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15416-5.
- ↑ Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 9. ISBN 83-85001-89-1.
- ↑ Tysiące altanek działkowych do rozbiórki? Niekorzystny wyrok NSA - TVN24 BIŚ
- ↑ Ustawa o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 528)
- ↑ Renata Krupa-Dąbrowska. Altany są juz legalne. „Rzeczpospolita”, s. C3, 30 kwietnia - 1 maja 2015.
- ↑ Art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 528)