Arnaud Amaury

Arnaud Amaury
Data urodzenia
Data śmierci	29 września 1225
Miejsce pochówku	Opactwo Cîteaux
	Opat Cîteaux
Okres sprawowania	1201–1212
	Arcybiskup Narbony
Okres sprawowania	1212–1225
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	cystersi
Sakra biskupia	12 marca 1212
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Arnaud Amaury (także Arnold-Amalryk, Arnald Amalryk, łac. Arnaldus Amalrici, zm. 29 września 1225) – cysters, opat Cîteaux 1201–1212, legat papieski od 1204, arcybiskup Narbony od 1212.

W 1201 został wybrany na opata w klasztorze cysterskim w Cîteaux, którym pozostał aż do chwili przyjęcia święceń biskupich. W 1204 mianowany legatem papieskim przez Innocentego III, który w liście nadał mu szerokie uprawnienia do walki z kataryzmem. Uczestnik wielu debat pomiędzy katolikami a katarami w latach 1204–1209. W czasie narad z papieżem i legatem Milonem, papieskim notariuszem w Rzymie powzięli postanowienie o rozpoczęciu działań wojennych w Langwedocji, a 28 marca 1208 został naznaczony na przywódcę wyprawy krzyżowej.

Osobny artykuł: wojny albigeńskie.

W pierwszej połowie 1209 z poduszczenia Innocentego III nadzorował gromadzenie się i stanął na czele armii zbierającej się w Lyonie, by odbyć wyprawę krzyżową przeciwko albigensom. W jej trakcie, 22 lipca 1209 podczas rzezi obrońców Béziers miał podobno wyrzec następujące słowa:Zabijcie ich [wszystkich]. Bóg swoich rozpozna, na zapytanie jak odróżnić heretyków od katolików^[1]^[2]. Prawdziwość takiego zdarzenia jest jednak bardzo mocno kwestionowana głównie dlatego iż jedyne źródło historyczne z epoki „Dialogus miraculorum” które o nim wspomina zostało napisane dopiero 60 lat później, a jego autor niemiecki mnich Cesar z Heisterbach uważany jest za osobę obdarzoną żywą wyobraźnią, oraz mało troszczącą się o prawdę historyczną^[3]. Uważał, że w celu zdławienia herezji konieczny jest podbój posiadłości wicehrabiego Carcassonne i Béziers Rajmunda Rogera Trencavela i hrabstwa Tuluzy Rajmunda VI, któremu zarzucał osobistą odpowiedzialność za śmierć poprzedniego legata – Piotra z Castelnau.

W lutym 1210 w opactwie Saint-Thierry przyjął wyparcie się kataryzmu przez jednego z seniorów z okolic Béziers – Stefana z Servian. Na wiosnę 1211 interweniował natomiast pomyślnie u papieża o niezawieszanie krucjaty, czego domagali się władcy Aragonii i Tuluzy, motywując to stwierdzeniem, że w Langwedocji kataryzm wciąż nie został wykorzeniony. W 1212 został mianowany przez Innocentego III arcybiskupem Narbony, w miejsce złożonego z urzędu Berengara (urząd ten objął 12 marca).

W styczniu 1213 oskarżony wraz z Szymonem z Montfort przez Innocentego III (z poduszczenia Piotra II, króla Aragonii) o chęć podboju ziem, które nie pozostawały w granicach oddziaływania herezji.

Przypisy

↑ Cezariusz z Heisterbach Dialogus miraculorum, wyd. J. Strange, Koln–Bonn–Bruxelles 1851. Księga V, rozdz. XXI, s. 302.
↑ Zdania co do autentyczności takiego zachowania się legata są podzielone. Wydawca Dialogus miraculorum uznał te wydarzenia za zwykłą legendę. Cezariusz z Heisterbach Dialogus miraculorum, wyd. J. Strange, Koln–Bonn–Bruxelles 1851, J. M. Heberle, t. 2, s. 296–298.
↑ R. Pernoud, „Inaczej o średniowieczu”, Marabut 2004.

Bibliografia

Barber M., Katarzy, Warszawa 2005, ISBN 83-06-02923-2.
Niel F., Albigensi i katarzy, Gdańsk–Warszawa 2002, ISBN 83-7233-162-6, ISBN 83-916703-0-9.
Lawrence C.H., Monastycyzm średniowieczny, Warszawa 2005, ISBN 83-06-02924-0.

[1] Cezariusz z Heisterbach Dialogus miraculorum, wyd. J. Strange, Koln–Bonn–Bruxelles 1851. Księga V, rozdz. XXI, s. 302.

[2] Zdania co do autentyczności takiego zachowania się legata są podzielone. Wydawca Dialogus miraculorum uznał te wydarzenia za zwykłą legendę. Cezariusz z Heisterbach Dialogus miraculorum, wyd. J. Strange, Koln–Bonn–Bruxelles 1851, J. M. Heberle, t. 2, s. 296–298.

[3] R. Pernoud, „Inaczej o średniowieczu”, Marabut 2004.

[1]

[2]

[3]