Arthur Phillip

Arthur Phillip

Biografía
Nacemento	11 de outubro de 1738 Londres, Reino Unido
Morte	31 de agosto de 1814 (75 anos) Bath, Reino Unido
Lugar de sepultura	Londres
1º Governor of New South Wales (en)
7 de febreiro de 1788 – 10 de decembro de 1792 – John Hunter (pt)  →
Datos persoais
Relixión	Catolicismo
Educación	Royal Hospital School (en)
Actividade
Ocupación	político, oficial da armada
Carreira militar
Lealdade	Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda
Rama militar	Royal Navy
Rango militar	admiral (en)  (1814–) vice admiral (en)  (1806–) rear admiral (en)  (1801–) captain (en)  (1781–)
Conflito	Guerra dos Sete Anos Guerra de Independencia dos Estados Unidos de América
Descrito pola fonte	Dictionary of National Biography

Estatua de Arthur Phillip nos Reais Xardíns Botánicos de Sidney.

Arthur Phillip, nado en Fulham (Londres) o 11 de outubro de 1738 e finado en Bath o 31 de agosto de 1814, foi un almirante oficial da mariña británica e un administrador colonial. Foi o gobernador da colonia de Nova Gales do Sur e o fundador da cidade de Sidney.

Traxectoria

Era fillo de Jacob Phillip, alemán e mestre desa lingua, e de Elizabeth Breach, británica e ama de casa. A súa mai estaba casada en segundas nupcias despois da morte do seu primeiro marido, un capitán da Mariña Real Británica.

Foi educado no colexio do Hospital de Greenwich e á idade de 13 anos entrou como aprendiz na mariña mercante.

Período como oficial da Mariña Real Británica

En 1756, á idade de 15 anos ingresa na mariña e participa na Batalla de Menorca ao declararse a Guerra dos Sete Anos no Mediterráneo. En 1762 é ascendido a tenente aínda que en 1763 pasa a reserva a medio xornal cando a Guerra dos Sete Anos finaliza.

Durante o período na reserva casou e fíxose granxeiro en Lyndhurst, Hampshire, até que en 1774 ingresa na mariña portuguesa como capitán para servir na guerra contra España. Durante este período na mariña tivo que guiar unha frota de barcos que trasladaban reos convictos de Portugal ao Brasil, na que tivo un índice de mortalidade moi baixo, razón na que probabelmente se baseou a sorprendente elección de que guiase a expedición para estabelecer unha colonia penal británica en Australia.

En 1778, con 36 anos é chamado ao servizo activo posto que Inglaterra está en guerra outra vez. En 1779 obtén o mando do Basilisk e en 1781 ascéndeselle a capitán, dándoselle o mando do Europe, para posteriormente volver de novo á reserva con media paga, en 1784.

Período como gobernador de Nova Gales do Sur

Fundación do asentamento

En outubro de 1786 é designado capitán do HMS Sirius e nomeado gobernador de Nova Gales do Sur, as terras orientais de Australia reclamadas para o Reino Unido por James Cook en 1770 e propostas como colonia penal polo entón ministro do interior Thomas Townshend. A súa elección puido estar fortemente influenciada por George Rose, subsecretario do tesouro e veciño de Arthur Phillip durante a súa etapa de granxeiro en Hampshire.

Nesta empresa tivo que facer fronte a serios e múltiples problemas. Tiña que recrutar unha frota coa que facer os oito meses de travesía a Nova Gales do Sur, lugar no que todo estaba por facer e do que non se facía nin unha idea real do que se ía topar; tiña moi poucos fondos dispoñíbeis para equipar a expedición; e, alén, a súa proposta de que granxeiros, construtores e artesáns fosen incluídos na expedición foi rexeitada. Así, ao final, os pasaxeiros a bordo foron un puñado de oficiais, que administrarían a colonia, un continxente de mariñeiros e 1787 reclusos, na súa maioría pequenos ladróns dos barrios baixos de Londres.

A First Fleet, de 11 barcos, partiu o 13 de maio de 1787. O lugar designado para estabelecer o asentamento, a Baía de Botany, foi alcanzada o 18 de xaneiro de 1788. Porén, pronto se decidiu que o sitio non era o apropiado ao non ter nin unha fonte de auga fresca nin un punto no que ancorar de maneira segura. Despois de explorar a zona decidiuse por unha pequena cala na Baía de Jackson. Así, o 26 de xaneiro tripulación e presos desembarcaron na Enseada de Sidney, nomeada así na honra de Thomas Townshend, Lord Sidney.

Pouco despois de estabelecer o asentamento na Baía de Jackson, o 15 de febreiro de 1788, Arthur Phillip mandaría ao tenente Philip Gidley King con sete homes libres e once reclusos a estabelecer unha colonia nas Illas Norfolk, a segunda colonia británica no Pacífico, motivado en parte pola potencial perda das illas a mans dos franceses e en parte por servir como fonte de subministracións alternativa para a nova colonia.

Os primeiros días do asentamento foron moi caóticos e complicados. Con subministracións tan limitadas como as que tiñan, o cultivo de comida era unha necesidade imperativa, mais todo eran problemas. Aos feitos de que a terra aos arredores de Sidney era moi pouco fértil e que o clima non era familiar, uníanselle que os aparellos de labranza eran escasos e que os reclusos eran poucos os que tiñan algún coñecemento de agricultura e moitos os que eran reticentes a traballar no campo. Por outra parte, os mariñeiros, pouco disciplinados en moitos casos, no estaban interesados tampouco en aplicar disciplina aos convictos. Isto levou a Arthur Phillip a ter que chegar a nomear capataces entre os presos para conseguir que outros traballasen, iniciándose así o proceso de emancipación dos presos que culminou coas reformas feitas por Lachlan Macquarie despois de 1811.

Tamén tivo problemas cos seus oficiais xa que estes querían grandes concesións de terra que el non podía conceder ao non ter autoridade para iso. Por outra parte estes esperaban tamén cultivar e obter comida, mais consideraban que esta era unha tarefa inferior aos seus rangos. O resultado a todo isto foi a aparición do escorbuto e da fame, e viuse obrigado, en outubro de 1788 a enviar ao Sirius até a Cidade do Cabo a por subministracións, a introducir un estrito racionamento e a castigar o roubo de comida coa forca. Durante un período extenso de tempo a colonia estivo a piques da fame total.

Arthur Phillip demostrou que Nova Gales do Sur non podía ser un simple campo de prisioneiros. Lord Sidney, frecuentemente criticado como incompetente, tomou unha decisión fundamental sobre o asentamento que o influiría desde o principio. Así, no canto de estabelecer unha prisión militar, promoveu unha administración civil.

En canto aos aborixes australianos que vivían nos arredores da baía, adoptou unha política de amizade. Ordenou que estes deberían de ser ben tratados e que quen cometese un asasinato contra eles podería ser axustizado coa pena máxima. Tamén emprendeu amizade co aborixe chamado Bennelong, a quen coñeceu tras un malentendido na praia de Manly. Neste aspecto foi pouco a pouco gañando a confianza dos Eora, o clan aborixe que vivía na zona, mais os colonos mantivéronse extremadamente cautelosos e desconfiados con eles. De maneira global as relacións entre ambas comunidades eran relativamente tensas.

Estabilización do asentamento

Para 1790 a situación do asentamento era xa estábel. A poboación, dunhas 2 000 persoas, estaba adecuadamente instalada e cultivaba alimentos frescos. Para aquel entón concedeu ao recluso James Ruse o terreo de Rouse Hill, agora Parramatta, para estabelecer un cultivo, cando este accedeu a converteuse na primeira persoa en recibir un terreo concedido na colonia. Máis tarde outros convictos seguiron o seu exemplo. En marzo de 1790 o Sirius naufragaba preto da Illa de Norfolk, privando á colonia de recursos vitais. En xuño a Second Fleet arribaba con centos de presos máis. E, en decembro de 1790 prepárase para retornar a Inglaterra xa que parecía que a colonia fora esquecida por Londres.

En 1791 informa de que o goberno faría dous envíos anuais e con subministracións suficientes. Mais en xullo os navíos da Third Fleet chegaron con máis de 2 000 reclusos e moi pouca comida, véndose na obriga de enviar un barco a Calcuta a por alimentos.

Capela de Australia na Igrexa de San Nicolás en Bathampton. O memorial a Arthur Phillip está na parede dereita.

En 1792 a colonia xa estaba ben estabelecida, aínda que Sidney non deixaba de ser un desordeado pobo de cabanas. A industria baleeira era recoñecida, os barcos visitaban Sidney para comerciar e os presos que acababan de cumprir coa sentenza imposta traballaban como granxeiros. Jon Macarthur e outros oficiais importaron ovellas e dedicáronse á obtención de la. Aínda que moi pequena era unha colonia de habilidosos granxeiros, comerciantes e artesáns na que os presos continuaron a traballar tan pouco como era posíbel, aún cando eles traballaban principalmente para obter a súa propia comida.

A finais de 1792, Arthur Phillip, cuxa saúde resentíase a causa dunha dieta pobre, recibiu permiso para deixar a colonia, e o 11 de decembro parte no Atlantic, levándose a Bennelong e moitas especies de plantas e animais. A poboación europea de Nova Gales do Sur á súa partida era de 4 221 persoas, das cales 3 099 eran presos. Os primeiros anos foron anos de loita e penurias, mais agora xa non había máis fame na colonia. Chegou a Londres en maio de 1793. Despois, presentou formalmente a súa dimisión, sendo aceptada e concedéndoselle unha pensión de 500 libras ao ano.

Vellez e morte

Após a morte en 1792 da súa primeira muller, casa en 1794 con Isabella Whitehead, coa que se traslada temporalmente a vivir a Bath. Alí recupera gradualmente a súa saúde e volve ao mar en 1796 para asumir unha serie de mandos e postos de responsabilidade na guerra contra os franceses, labor pola que en xaneiro de 1799 foi ascendido a contra-almirante. En 1805, a idade de 67 anos, retírase tamén da mariña con rango de almirante e volve a Bath onde pasará o resto dos seus días.

Arthur Phillip morreu no ano 1814 e foi enterrado na Igrexa de San Nicolas en Bathampton. Esquecida durante moitos anos, a súa tumba foi descuberta en 1897 financiando a súa restauración o entón Presidente de Nova Gales do Sur, Sir Henry Parkes.

No ano 1937 inagurouse na igrexa da abadía de San Pedro en Bath un monumento a súa honra. Xa, en 1932, inagurárase outro monumento á súa memoria na igrexa de San Mildred en Londres mais a igrexa xunto co memorial foi destruída durante os bombardeos de Londres en 1940, aínda que os principais restos do mesmo recolocáronse na igrexa de Santa Maria-Le-Bow en Londres, preto da Catedral de San Paulo, en 1968. Del hai tamén unha estatua nos Reais Xardíns Botánicos de Sidney e un excelente retrato na Galería Nacional de Retratos de Londres. Na súa honra, teñen tamén o seu nome en Australia a Baía de Phillip, a Illa de Phillip (Victoria), a Illa Phillip (Illas Norfolk), un barrio de Canberra e a moitas rúas, parques e escolas.