Beechcraft Staggerwing
Beechcraft Staggerwing | ||||
---|---|---|---|---|
Fabrikant | Beechcraft | |||
Lengte | 8,18 m | |||
Spanwijdte | 9,8 m | |||
Hoogte (vanaf de grond) | 2,4 m | |||
Stoelen voor passagiers | 1 piloot + 3 passagiers | |||
Leeggewicht | 1152 kg | |||
Vleugeloppervlak | 27,55 m² | |||
Max. startgewicht | 1928 kg | |||
Motoren | 1 × Pratt & Whitney R-985-AN-1 Wasp Junior stermotor, 450 pk (340 kW) | |||
Kruissnelheid | 325 km/u | |||
Max. reikwijdte | 1078 km | |||
Eerste vlucht | 4 november 1932 | |||
Status | Uit productie | |||
Aantal gebouwd | 785 (1933-1949) | |||
|
De Beechcraft Staggerwing (Beechcraft model 17) was een Amerikaanse eenmotorige tweedekker, ontwikkeld en gebouwd door Beechcraft en voortgedreven door een Pratt & Whitney stermotor. Het toestel had vier zitplaatsen en maakte zijn eerste vlucht op 4 november 1932. Er zijn in totaal 785 stuks gebouwd. De Staggerwing werd in eerste instantie vooral gebruikt als zakenvliegtuig. In de Tweede Wereldoorlog deed het dienst in diverse legers met uiteenlopende taken, van bommenwerper tot verkenner en licht transportvliegtuig.[1]
Ontwerp en historie
[bewerken | brontekst bewerken]De Staggerwing had een conventioneel (twee hoofdwielen met een staartwiel) intrekbaar landingsgestel. De onderste vleugel stak vooruit ten opzichte van de bovenste vleugel, hetgeen de piloot een goed zicht gaf. Bovendien was het de bedoeling dat de luchtstromen langs beide vleugels elkaar dan minder zouden beïnvloeden. Later zou evenwel blijken dat dit laatste vrijwel geen effect had, maar het gaf de Staggerwing wel een markant en herkenbaar uiterlijk. De constructie van de Beechcraft model 17 was van hout en gelaste metalen buizen, bespannen met doek. De gestroomlijnde constructie, samen met het intrekbare landingsgestel en een krachtige motor zorgden voor een goed presterend vliegtuig.
In de jaren 1930 was de Staggerwing succesvol in diverse luchtraces en zette verschillende hoogte- en snelheidsrecords neer.
De Staggerwing heeft, naast de U.S. Army, dienst gedaan in legers in Zuid-Amerika, Europa, Azië en Australië. Prins Bernhard had een Beechcraft Staggerwing tot zijn beschikking tijdens zijn oorlogsjaren in Londen.
Na de Tweede Wereldoorlog werd de veelgeprezen Staggerwing opgevolgd door de modernere Beechcraft Bonanza, die aanzienlijk goedkoper was om te produceren.
Varianten
[bewerken | brontekst bewerken]De Beechcraft Model 17 is geleverd in tientallen varianten met motoren van 285 tot 600 pk. Er bestaan ook versies uitgerust als watervliegtuig met drijvers. De type-aanduiding van de modellen voor het Amerikaanse leger was UC-43. In Japan zijn 20 toestellen in licentie gebouwd onder de naam Tachikawa-Beechcraft C17E.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Beechcraft_Model_17_Staggerwing op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- ↑ (en) The Beechcraft Biplanes". Sport Aviation, januari 1961.