Bernard Dowiyogo
.jpg?lang=pl) Bernard Dowiyogo (1995) | |
| Data i miejsce urodzenia |
14 lutego 1946 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 marca 2003 |
| Prezydent Nauru | |
| Okres |
od 18 stycznia 2003 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezydent Nauru | |
| Okres |
od 9 stycznia 2003 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezydent Nauru | |
| Okres |
od 20 kwietnia 2000 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezydent Nauru | |
| Okres |
od 18 czerwca 1998 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezydent Nauru | |
| Okres |
od 11 listopada 1996 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezydent Nauru | |
| Okres |
od 12 grudnia 1989 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezydent Nauru | |
| Okres |
od 22 grudnia 1976 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Bernard Annen Auwen Dowiyogo (ur. 14 lutego 1946 na Nauru, zm. 9 marca 2003 w Waszyngtonie[1]) – nauruański polityk, siedmiokrotny prezydent Nauru. Z zawodu prawnik.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Dowiyogo urodził się 14 lutego 1946 roku na Nauru. Tam też się wychowywał i uczył w lokalnych szkołach. Następnie wyjechał do Australii, gdzie początkowo uczył się w mieście Ballarat[2]. Potem studiował prawo na Australian National University[3]. Przez pewien czas pracował jako nauczyciel[2].
Był sekretarzem w Nauru General Hospital i generalnym menedżerem w Nauru Cooperative Society[2]. Przewodniczył też Bankowi Nauru[3], a w 1994 Forum Południowego Pacyfiku[1].
Reprezentował okręg wyborczy Ubenide. Po raz pierwszy, wszedł do parlamentu w 1973 roku i nie opuszczał go aż do śmierci; został wówczas liderem Partii Nauru. W 1976 roku po raz pierwszy objął urząd prezydenta Nauru. Według Guinness Book of World Records był najmłodszą osobą, sprawującą wówczas urząd prezydenta niepodległej republiki na świecie[3]. Po utracie stanowiska prezydenta w 1978 roku, był ministrem sprawiedliwości w gabinecie Hammera DeRoburta, a za rządów Kenosa Aroiego był ministrem zdrowia i edukacji. W 1989 roku pokonał w wyborach prezydenckich DeRoburta, który trzy lata później zmarł[2]. W swoim gabinecie pełnił funkcje ministra rozwoju i przemysłu, ministra spraw zagranicznych, a także ministra służby publicznej i lotnictwa cywilnego[4]. Był też prezydentem w latach: 1996, 1998–1999, 2000–2001, 2003 (9–17 stycznia) i 2003 (18 stycznia – 9 marca)[5]. Zmarł na cukrzycę 9 marca 2003 roku w Waszyngtonie podczas oficjalnej wizyty. Jego następcą został Derog Gioura[6].
W latach 80. mocno krytykował Francję i USA za wznowienie prób atomowych na Pacyfiku[3].
Był znany jako jeden z najbardziej pragmatycznych prezydentów Nauru[1].
Jego synem jest Valdon, także polityk[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Di-Do. rulers.org. [dostęp 2013-06-17]. (ang.).
- ↑ a b c d Brij Lal, Kate Fortune: The Pacific Islands: An Encyclopedia. University of Hawaii Press, 2000, s. 298. ISBN 978-0-8248-2265-1. [dostęp 2013-06-17].
- ↑ a b c d Robert D. Craig: Historical Dictionary of Polynesia. Rowman & Littlefield, 2011, s. 72. ISBN 978-0-8108-6772-7. [dostęp 2013-06-17].
- ↑ Who’s Who in Asian and Australasian Politics. Bowker-Saur, 1991, s. 71. ISBN 978-0-86291-593-3. [dostęp 2013-06-17].
- ↑ Nauru: Heads of State: 1968–2013. archontology.org. [dostęp 2013-06-17]. (ang.).
- ↑ Europa World Year. Taylor & Francis Group, 2005, s. 3103. ISBN 978-1-85743-305-0. [dostęp 2013-06-17].
- ↑ TOUGH ADJUSTMENT AHEAD FOR REFOCUSED NAURU. pireport.org. [dostęp 2013-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-16)]. (ang.).
