Bernard Guyot
| Bernard Guyot | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Guyot in 1968
| ||||
| Persoonlijke informatie | ||||
| Geboortedatum | 19 november 1945 | |||
| Geboorteplaats | Longjumeau, Frankrijk | |||
| Overlijdensdatum | 28 februari 2021 | |||
| Overlijdensplaats | Péronne, Frankrijk | |||
| Sportieve informatie | ||||
| Discipline(s) | Weg | |||
| Ploegen | ||||
| 1967-1968 1969-1972 1973 1974 |
Pelforth-Sauvage-Lejeune Sonolor-Lejeune Sonolor Magiglace-Juaneda | |||
| Beste prestaties | ||||
| Luik-Bastenaken-Luik | 8e (1968) | |||
| WK op de weg | 12e (1969) | |||
| ||||
Bernard Guyot (Longjumeau, 19 november 1945 – Péronne, 28 februari 2021) was een Frans wielrenner die als prof reed tussen 1967 en 1974.
Carrière
[bewerken | brontekst bewerken]In 1964 nam Guyot deel aan de wegwedstrijd op de Olympische Zomerspelen in Tokio, hij finishte als 94e. Bij de amateurs waren zijn belangrijkste overwinningen drie etappes in de Ronde van de Toekomst, in 1965 en 1966 en een etappe en het eindklassement in de Vredeskoers in 1966.[1] Dit zorgde er mede voor dat hij in 1967 zijn eerste profcontract tekende, dit was bij Pelforth-Sauvage-Lejeune. Hij zou twee jaar rijden bij deze ploeg. In zijn eerste jaar boekte hij zijn meeste overwinningen, zes etappes in totaal. Hij won onder andere de achtste etappe in Parijs-Nice. Hij eindigde in het eindklassement als tweede achter de winnaar Tom Simpson.[2] In het najaar van 1967 nam Guyot samen met zijn landgenoot Jacques Anquetil deel aan de Trofeo Baracchi, ze eindigden tweede achter de Belgen Ferdinand Bracke en Eddy Merckx.[3] In diezelfde periode werd Guyot tweede in de Grote Landenprijs, de GP Lugano en de Coppa Agostoni.
In 1968 nam hij voor het eerst deel aan de Ronde van Frankrijk. In het eindklassement eindigde hij op de 27e plaats, van zijn in totaal vijf deelnames aan de Tour was dit zijn beste eindklassering. Eind september 1968 won hij het Circuit d'Auvergne, voor Antoon Houbrechts. Één jaar later boekte Guyot zijn laatste professionele overwinning. Hij zegevierde in de Circuit des Boucles de la Seine, nadat hij Anatole Novak versloeg in een sprint om de zege.
In 1974 stopte hij zijn professionele carrière als wielrenner nadat hij dat seizoen bij Magiglace-Juaneda reed.
Hij overleed in 2021 op 75-jarige leeftijd in het Franse Péronne.[4]
Privé
[bewerken | brontekst bewerken]De jongere broer van Guyot, Claude is eveneens actief geweest als professioneel wielrenner. Zijn belangrijkste resultaten waren drie etappe overwinningen in de Ronde van de Toekomst in 1966 en 1967. Daarnaast hadden de broers ook een oom, Fernand Etter, die ook professioneel wielrenner was. In 1969 reden zij bij dezelfde ploeg, Sonolor-Lejeune.
Overwinningen
[bewerken | brontekst bewerken]- 1965
- 7e en 13e (ITT) etappe Ronde van de Toekomst
- 1966
- 3e etappe (deel A) Vredeskoers
- Eindklassement Vredeskoers
- 7e etappe (ITT) Ronde van de Toekomst
- 1967
- 8e etappe (ITT) Parijs-Nice
- 4e etappe Eibarko Bizikleta
- Ronde van de Herault
- 2e etappe (deel B, ITT) Vierdaagse van Duinkerke
- 1e etappe Circuit du Morbihan
- Eindklassement Circuit du Morbihan
- 5e etappe (deel A) Ronde van Catalonië
- 1968
- Circuit d'Auvergne
- 1969
- Circuit des Boucles de la Seine
Resultaten in voornaamste wedstrijden
[bewerken | brontekst bewerken]
|
|
Ploegen
[bewerken | brontekst bewerken]- 1967 –
Pelforth-Sauvage-Lejeune - 1968 – Pelforth-Sauvage-Lejeune
- 1969 – Sonolor-Lejeune
- 1970 – Sonolor-Lejeune
- 1971 – Sonolor-Lejeune
- 1971 – Sonolor-Lejeune
- 1972 – Sonolor-Lejeune
- 1973 – Sonolor
- 1974 – Magiglace-Juaneda
- ↑ Voetbaljeugd niet bij laatste vier. Algemeen Dagblad (26 mei 1966). Geraadpleegd op 13 juli 2024 – via Delpher.
- ↑ Simpson won Parijs-Nice. Algemeen Handelsblad (16 maart 1967). Geraadpleegd op 13 juli 2024 – via Delpher.
- ↑ MERCKX EN BRACKE SNELSTE TIJDRIJDERS WIELRENNEN. Het Rotterdamsch parool (6 november 1967). Geraadpleegd op 13 juli 2024 – via Delpher.
- ↑ (fr) L'ancien coureur Bernard Guyot est décédé. L'Équipe. Geraadpleegd op 13 juli 2024.
· 
· 