Blue Mitchell

Blue Mitchell
	; Blue Mitchell (1959)
Imię i nazwisko	Richard Allen Mitchell
Pseudonim	„Blue”
Data i miejsce urodzenia	13 marca 1930 ; Miami
Data i miejsce śmierci	21 maja 1979 ; Los Angeles
Instrumenty	trąbka
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Wydawnictwo	Riverside, Blue Note
Powiązania	Horace Silver
	Zespoły
	The Horace Silver Quintet
	Multimedia w Wikimedia Commons

Richard Allen Mitchell, ps. „Blue” (ur. 13 marca 1930 w Miami, zm. 21 maja 1979 w Los Angeles)^[1] – afroamerykański trębacz i kompozytor jazzowy.

Jimmy Heath: Sądzę, że „Blue” Mitchell był jednym z najbardziej melodycznych muzyków swojego pokolenia^[2].

Życiorys

Pochodził z Florydy. Grać na trąbce nauczył się w szkole średniej^[2]. Grał w orkiestrze szkolnej. Ze szkoły też wyniósł przydomek „Blue”^[2]. Nastoletniego trębacza zainspirował wczesny bebop i jego przedstawiciele – Dizzy Gillespie i Charlie Parker. Natomiast gra trębacza i lidera miejscowego zespołu – Dicka Smothersa wpłynęła na charakteryzujące Mitchella, liryczne brzmienie instrumentu^[2].

Po koniec lat lat 40. grał w zespołach rhythmandbluesowych saksofonistów Paula Williamsa i Earla Bostica, oraz wokalisty Chucka Willisa. W 1948, podczas trasy koncertowej, poznał w Tallahassee saksofonistę Cannonballa Adderleya, który polecił go producentowi płytowemu Orrinowi Keepnewsowi^[2]. Ten przesłuchał go w Miami i zaangażował w wytwórni Riverside Records. Następnie „Blue” przeniósł się do Nowego Jorku. W 1958 nagrał z Adderleyem płytę Portrait of Cannonball oraz swój debiutancki album Big 6^[2]. W tym samym roku dołączył do kwintetu pianisty Horace’a Silvera, z którym grał i nagrywał aż do rozpadu zespołu w marcu 1964. W tym czasie bardzo rozwinął swój hard bopowy warsztat instrumentalny^[1]. Po rozwiązaniu kwintetu Silvera reaktywował go. Do współpracy zaprosił m.in. perkusistę Ala Fostera i przyszłą gwiazdę jazzu, młodego pianistę Chicka Coreę^[1]. Grupa z kilkoma zmianami personalnymi działała do 1969, nagrywając szereg płyt dla wytwórni Blue Note. U schyłku lat 60., wobec zmniejszającego się zainteresowania jazzem, został wziętym muzykiem sesyjnym, grającym pop, soul i bluesa. W latach 1969–1971 koncertował z Rayem Charlesem, a od 1971 do 1973 z brytyjskim bluesmanem Johnem Mayallem^[2]. Po przeprowadzce z Wschodniego Wybrzeża do Los Angeles grał w big-bandach Louie’ego Bellsona, Billa Holmana i Billa Berry’ego. W końcu lat 70. nagrał szereg płyt z muzyką różnorodną gatunkowo. Był głównym solistą w zespołach towarzyszących Tony’emu Bennettowi oraz Lenie Horne. Odbył dwa tournées w Japonii (drugie z Nancy Wilson w 1976)^[3]. Nie zarzucił też hard bopu, występując od 1975 do 1978 z saksofonistą Haroldem Landem w zespole The Harold Land–Blue Mitchell Quintet^[2]. Jako muzyk niezależny aż do śmierci prowadził wielostronną działalność muzyczną.

Zmarł przedwcześnie w swoim domu, wskutek choroby nowotworowej^[3]. Miał 49 lat.

Wybrana dyskografia

Jako lider lub współlider

1958 Big 6 (Riverside)
1959 Out of the Blue (Riverside)
1960 Blue’s Moods (Riverside)
1961 Smooth as the Wind – Blue Mitchell with Strings and Brass (Riverside)
1962 A Sure Thing (Riverside)
1963 The Cup Bearer (Riverside)
1965 The Thing to Do (Riverside)
1967
- Bring it Home to Me (Blue Note)
- Boss Horn (Blue Note)
1968 Heads Up! (Blue Note)
1969
- Bantu Village (Blue Note)
- Collision in Black (Blue Note)
1971
- Vital Blue (Mainstream Records)
- Blue Mitchell (Mainstream Records)
1972 Blues’ Blues (Mainstream Records)
1977 Mapenzi – The Harold Land–Blue Mitchell Quintet (Concord Records)

Jako sideman

Z Cannonballem Adderleyem

1958 Portrait of Cannonball (Riverside)

Z George’em Bensonem

1967 Benson Burner (Columbia)

Z Johnem Mayallem

1971 Jazz Rock Fusion (Polydor)
1972 Moving On (Polydor)
Ten Years Are Gone (Polydor)

Z Horace’em Silverem

1959 Finger Poppin’ with the Horace Silver Quintet (Blue Note)
1962 The Tokyo Blues (Blue Note)
1965 Song for My Father (Blue Note)
2021 Blowin’ The Blues – The Horace Silver Quintet Features Blue Mitchell, Junior Cook, Gene Taylor, Roy Brooks – Live from the Newport Jazz Festival 1960 (Sounds of Yester Year)

Z różnymi wykonawcami

1961 A Jazz Version of Kean – The Riverside Jazz Stars featuring Blue Mitchell–Jimmy Heath–The Bobby Timmons Trio with Clark Terry and Julius Watkins (Riverside)
1977 True Blue – Al Cohn–Dexter Gordon–Barry Harris–Louis Hayes–Sam Jones–Blue Mitchell–Sam Noto (Xanadu Records)

Z Joe’em Zawinulem

1966 Money in the Pocket (Atlantic)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Blue Mitchell. allmusic.com. [dostęp 2024-09-30]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Blue Mitchell – Legendary Jazz Trumpeter. bluemitchell.jazzgiants.net. [dostęp 2024-09-30]. (ang.).
↑ ^a ^b Blue Mitchell, 49, Jazzman, Dies – A Trumpeter with Horace Silver. „The New York Times”. [dostęp 2024-09-30]. (ang.).

Bibliografia

Blue Mitchell, allmusic.com
Blue Mitchell – Legendary Jazz Trumpeter, bluemitchell.jazzgiants.net

Linki zewnętrzne

Dyskografia „Blue” Mitchella, Discogs

[am-1] Blue Mitchell. allmusic.com. [dostęp 2024-09-30]. (ang.).

[bm-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Blue Mitchell – Legendary Jazz Trumpeter. bluemitchell.jazzgiants.net. [dostęp 2024-09-30]. (ang.).

[nyt-3] Blue Mitchell, 49, Jazzman, Dies – A Trumpeter with Horace Silver. „The New York Times”. [dostęp 2024-09-30]. (ang.).

[1]

[2]

[3]