Bogusław Bobrański

Bogusław Bobrański

Data i miejsce urodzenia	10 maja 1904 Nowy Sącz
Data i miejsce śmierci	28 czerwca 1991 Wrocław
profesor nauk chemicznych
Specjalność: chemia farmaceutyczna, chemia organiczna
Alma Mater	Politechnika Lwowska
Doktorat	1929
Habilitacja	1932
Profesura	1956
Polska Akademia Nauk
Status	członek rzeczywisty
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Lwowski Akademia Medyczna we Wrocławiu
Rektor AM we Wrocławiu
Odznaczenia

Grób prof. B. Bobrańskiego na cmentarzu św. Rodziny we Wrocławiu

Bogusław Bobrański (ur. 10 maja 1904 r. w Nowym Sączu, zm. 28 czerwca 1991 we Wrocławiu) – polski profesor doktor habilitowany chemii organicznej oraz farmacji. Rektor Akademii Medycznej we Wrocławiu w latach 1957–1962 przez dwie kadencje.

Życiorys

Absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Lwowskiej. Dyplom inżyniera odebrał w 1926 r., ale już rok wcześniej pracował w Katedrze Chemii Organicznej swojej uczelni pod kierunkiem prof. Edwarda Suchardy. Stopień doktora uzyskał w 1929 r. a habilitację w 1932 r. Wtedy też został kierownikiem Zakładu Chemii Organicznej i Farmaceutycznej na Oddziale Farmacji Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Podczas wojny, krótko pracował jako profesor w Państwowym Instytucie Medycznym we Lwowie, kierując Zakładem Chemii Farmaceutycznej. Po przymusowym wysiedleniu ze Lwowa w 1946 znalazł się we Wrocławiu. Pracował na Oddziale Farmaceutycznym przy Wydziale Lekarskim miejscowej Politechniki i Uniwersytetu. Został kierownikiem Katedry Chemii Organicznej i Farmaceutycznej wrocławskiej Akademii Medycznej. W 1956 został mianowany profesorem zwyczajnym.

Prowadził szerokie badania nad związkami organicznymi, szczególnie nad lekami psychotropowymi. W 1956 roku zsyntetyzował związek barbiturowy proksybarbal, który po pozytywnych próbach klinicznych znalazł zastosowanie w lecznictwie polskim pod nazwą handlową leku Ipronal, oraz na Węgrzech jako Vasalgin. Współpracował z przemysłem chemicznym i farmaceutycznym.

Napisał 150 prac eksperymentalnych w kraju i za granicą oraz podręczników akademickich. Promotor szesnastu prac doktorskich. Pięciu z doktorantów prof. Bobrańskiego zostało później profesorami.

Kariera

• 1950: dziekan Wydziału Farmaceutycznego Akademii Medycznej
• 1955: organizacja Zakładu Syntezy Organicznej w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej im. L. Hirszfelda we Wrocławiu.
• 1956: profesor zwyczajny Akademii Medycznej.
• 1957–1962: pełnił funkcję rektora przez dwie kadencje
• 1960: członek korespondent PAN
• 1970: członek rzeczywisty PAN

Członkostwo

• do 1968: przewodniczący Komitetu Nauk Farmaceutycznych PAN
• do 1969: wiceprzewodniczący Komitetu Terapii Doświadczalnej PAN
• członek Rady Naukowej Instytutu i Terapii Doświadczalnej PAN we Wrocławiu.
• Wielokrotny członek Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia. Rady Naukowej Instytutu Leków, Komisji Leków.
• Wrocławskie Towarzystwo Naukowe
• Polskie Towarzystwo Chemiczne
• Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne
• honorowo Società Italiana di Scienze Farmaceutiche

Pomimo żelaznej kurtyny, często wyjeżdżał na zjazdy naukowe do USA, Szwajcarii, Danii, Austrii, Holandii. Zapraszany na wykłady w Marsylii, Montpellier, Tuluzie, Lyonie, Paryżu, Bordeaux oraz na uniwersytetach w Szwecji i we Włoszech.

Wybrane publikacje

• Analiza ilościowa związków organicznych (PWN, 1956)
• Chemia organiczna (Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992) ISBN 83-01-10480-5

Ordery i wyróżnienia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)
• doktor honoris causa Akademii Medycznej we Wrocławiu

Upamiętnienie

Od 2018 roku jest patronem ulicy na wrocławskim Gaju.

Bibliografia

• www.osk.am.wroc.pl (archiwum). osk.am.wroc.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-02)].
• Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, edycja III (redaktorzy Lubomir Mackiewicz, Anna Żołna), Warszawa 1993, s. 871 (wykaz zmarłych z edycji drugiej informatora)