Brandon Mechele

Brandon Mechele
Brandon Mechele met Club Brugge tegen RB Salzburg in de UEFA Europa League in 2019 (Red Bull Arena, Wals-Siezenheim)
Persoonlijke informatie
Bijnaam	RoboCop Don Brandon BM44
Geboortedatum	28 januari 1993
Geboorteplaats	Bredene, België
Lengte	190 cm
Been	Tweebenig
Positie	Centrale verdediger 1 Rechtervleugelverdediger 2
Clubinformatie
Huidige club	Club Brugge
Rugnummer	44
Contract tot	2027
Jeugd
1999–2002 2002–2013 KSV Bredene Club Brugge
Senioren *
Seizoen Club W 0(G) 2013–heden 2017 Club Brugge → STVV 4520(22) 1800(2)
Interlands **
2013–2014 2019–heden België -21 België 700(0) 300(0)
* Bijgewerkt op 6 november 2024
** Bijgewerkt op 11 november 2020
Portaal    Voetbal

Brandon Mechele [uitspraak: 'brɑndɔn 'mɛxələ] (Bredene, 28 januari 1993) is een Belgisch betaald voetballer die als centrale verdediger speelt. Hij staat al zijn hele loopbaan onder contract bij Club Brugge.

Mechele deelt het clubrecord van zes landstitels met Hans Vanaken. Naast zes landstitels won Mechele éénmaal de Beker van België en viermaal de Supercup. Zijn bijnaam is RoboCop , naar het personage uit de gelijknamige scifi-film uit 1987, vanwege een "robotische immuniteit tegen blessures". Hij kreeg de bijnaam van ploegmaats in 2014 en populariseerde de naam tijdens het seizoen 2017–2018, toen hij een perceptie creëerde door kampioen te worden en geen seconde van de competitie te missen. Alsook werd Mechele "de stille kracht van Club Brugge" genoemd en "werkmier zonder franjes", vanwege "zijn inzet en maniakale verzorging". Een andere bijnaam van Mechele is Don Brandon.

Op 13 oktober 2019 debuteerde Mechele voor de Rode Duivels uit tegen Kazachstan. Op 30 september 2022 verlengde Mechele zijn contract bij Club Brugge tot 2025. Op 31 mei 2024 zag Mechele opnieuw zijn lopende contract verlengd worden, waardoor hij tot juni 2027 vast kwam te liggen en hij dan 25 jaar aan Club Brugge verbonden zou zijn. In 2013 stroomde hij door uit de Brugse jeugdwerking. Jeugd inbegrepen en een half seizoen STVV op huurbasis buiten beschouwing gelaten, speelt hij sinds 2002 voor Club Brugge.

Op 3 december 2023 speelde Brandon Mechele zijn 400ste officiële wedstrijd voor Club Brugge tegen Standard Luik. Naar aantal wedstrijden staat hij op de negende plaats op de eeuwige ranglijst (oktober 2024). In januari 2019 werd hij benoemd tot ereburger van kustgemeente Bredene, waar hij opgroeide, voor alle ruchtbaarheid met zijn prestaties bij Club Brugge.

Clubcarrière

Club Brugge

1999–2013: Jeugdreeksen en debuut

Brandon Mechele groeide op aan de Belgische Kust en sloot zich in 2002 aan bij de jeugd van Club Brugge, na drie jaar bij de jeugd van KSV Bredene te hebben gespeeld. De centrale verdediger die bij de jeugd als rechtsachter speelde, doorliep alle jeugdreeksen.

Mechele werd in januari 2013 meegenomen op de winterstage van Club Brugge, in het Spaanse Marbella, en trainde op sporadische basis een paar keer mee met het eerste elftal in België. "Nadat ik op stage Björn Engels eens verving, trainde ik wekelijks één à twee keer met het eerste elftal", stelde Mechele zichzelf voor. "Natuurlijk hoop ik om net als Birger Verstraete en Björn Engels mijn plek te veroveren, maar ik bekijk het stap voor stap", zei hij. Engels en Verstraete maakten reeds deel uit van de hoofdmacht voor Nieuwjaar 2013, terwijl Mechele pas daarna het eerste elftal zou vervoegen.

Brandon Mechele maakte op 20-jarige leeftijd zijn debuut in het eerste elftal onder de Spaanse trainer Juan Carlos Garrido, op 5 mei 2013 tegen Sporting Lokeren in de play-offs om de Belgische landstitel. Debuteren deed Mechele als verdedigende middenvelder. Van nature is hij geen centrale verdediger doch wel een rechtsback. "Toen ik mijn plek tussen de invallers opzocht dacht ik dat ik droomde. Ik ben uiteraard heel tevreden met mijn invalbeurt. Ik ben blij dat ik enkele ballen kon recupereren", zei hij over zijn debuut.

Mechele viel in voor met name de licht geblesseerde Víctor Vázquez, een positionele vervanging behalve dat Mechele wat lager op het veld stond (Vázquez is een aanvallende middenvelder). Er werd overgegaan tot 4–3–3 met twee verdedigende middenvelders (defensieve driehoek) in plaats van 4–3–3 met offensieve driehoek.

Mechele kreeg nog tien minuten speelgelegenheid tegen Lokeren. De Deen Jesper Jørgensen maakte het slot van de wedstrijd tegen Lokeren als zodanig vol als enige aanvallende middenvelder. Mechele speelde aan de zijde van de Nigeriaan Mikel Agu op het middenveld. Door blessures en schorsingen zat Mechele voor het eerst op de bank. Club Brugge won het duel tegen Sporting Lokeren met 2–1.

Op 12 mei 2013 viel Mechele na 73 minuten in voor Jesper Jørgensen, uit bij Standard Luik in wat een gelijkaardige tactische situatie was als tegen Sporting Lokeren. Club Brugge won van Standard Luik met 2–4. In zijn derde en laatste wedstrijd van dat seizoen ging Club Brugge zwaar onderuit op het veld van titelpretendent SV Zulte Waregem. Essevee versloeg Club Brugge met 5–2. Mechele kwam na 70 minuten in het veld voor Thomas Meunier en speelde tot aan het einde van de wedstrijd op de positie van rechtsachter.

Mechele kreeg bij Club aanvankelijk het nummer 45 toegewezen, maar schakelde een seizoen later al meteen over naar zijn inmiddels kenmerkend geworden rugnummer 44. Helemaal aan het einde van het seizoen 2012–2013, toen hij zijn eerste officiële wedstrijden voor blauw-zwart speelde, leek het alsof trainer Juan Carlos Garrido hem in de nabije toekomst als verdedigende middenvelder zou blijven inzetten terwijl Mechele bij de jeugd meestal rechtsachter was. Mechele werd echter 'omgevormd' tot centrale verdediger en (door omstandigheden, zie onder) werd hij tevens meteen basisspeler. Mechele draagt nummer 44 in het seizoen 2024–2025 overigens nog steeds. Die '44' was vrijgekomen na het vertrek van de Kroatische smaakmaker Ivan Perišić in de zomer van 2011. Wat enige vorm van symboliek betreft, heeft de '44' in zoverre bekend geen andere betekenis dan dat het – na 45 – zijn nummer werd als speler uit de jeugdschool van blauw-zwart. Het was namelijk zo dat Brugse jeugdspelers destijds rugnummers 40 tot 49 droegen. Engels droeg het nummer 40, Verstraete het nummer 41, Nikola Storm het nummer 42 en Nathan Lagrou het nummer 43.

2013–2015: Doorbraak in het eerste elftal

Mechele tijdens een training, maart 2014

Vanwege blessureleed bij de Deen Jim Larsen en omdat de Costa Ricaan Óscar Duarte geelgeschorst was, stelde coach Juan Carlos Garrido hem op voor het openingsduel van het seizoen 2013–2014 tegen Sporting Charleroi, op 26 juli 2013. Club won die wedstrijd met 2–1 én met een mannetje minder. Timmy Simons kreeg rood bij zijn grote comeback na 21 minuten. Samen met jeugdvriend Björn Engels maakte Mechele in het vorige seizoen reeds deel uit van het eerste elftal. Engels kreeg eerder zijn eerste kans dan Mechele, toen nog van trainer Georges Leekens. Engels maakte zijn ongelukkige debuut op 20 september 2012 en speelde als invaller de tweede helft uit tegen Girondins de Bordeaux (4–0 nederlaag) op de openingsspeeldag van de groepsfase van de UEFA Europa League. Er was toen nog geen spoor van Mechele, die debuteerde in de play-offs van het seizoen 2012–2013 thuis tegen Lokeren op 5 mei 2013.

In Mecheles eerste twee seizoenen ging de Belgische landstitel naar RSC Anderlecht, in het derde naar KAA Gent. Club Brugge was destijds een ploeg in volle heropbouw na enkele povere, middelmatige seizoenen eind jaren 2000 tot begin jaren 2010. De club trok medio jaren 2010 ten strijde met enkele jeugdspelers waar veel verwacht kon van worden. Mechele, Engels en verder de niet helemaal geslaagde (doch onder de supporters wel geliefde) jeugdproducten Tuur Dierckx, Boli Bolingoli, Nikola Storm en Birger Verstraete waren de uithangborden van de nieuwe politiek van blauw-zwart onder een nieuwe voorzitter, Bart Verhaeghe, en een nieuwe manager, Vincent Mannaert.

In hun eerste seizoen kwam een basisplaats nog veel te vroeg voor de benjamins, maar in het seizoen 2013–2014 ging het steil bergopwaarts voor met name Engels en Mechele. Thans gooide Georges Leekens' opvolger Juan Carlos Garrido de jeugdspelers voor de leeuwen als basisspelers (titularissen). Mechele werd linker centrale verdediger en Engels speelde vanaf rechts. De noodgedwongen doorgevoerde wijziging — wegens een volle ziekenboeg — door Garrido pakte evenwel goed uit want het duo Engels-Mechele groeide meteen, enigszins verrassend, uit tot vaste waarde bij Club Brugge. Algauw zouden de twee ook een verbeterd contract krijgen, wat maakte dat ze tot juni 2017 onder contract stonden.

Juan Carlos Garrido werd in september 2013 ontslagen ondanks het feit dat er gelijke tred met competitieleider Standard Luik werd gehouden. In de UEFA Europa League werd Club Brugge weliswaar na één voorronde, en met Mechele beide keren in de basis, verrassend uitgeschakeld door Śląsk Wrocław uit Polen. De Spaanse coach werd vervangen door Michel Preud'homme. Op 28 november 2013 verlengde Mechele net als Engels zijn contract bij Club Brugge tot medio 2017.

Mechele was onder Michel Preud'homme in eerste instantie een vaste pion en vormde in een 4–3–3 opstelling een defensief duo met Björn Engels, totdat die laatste op 10 oktober 2014 tijdens een doordeweekse training een zware knieblessure opliep dewelke Engels meer dan een jaar op non-actief stelde. Hierdoor speelde Mechele naast Duarte, nog altijd als linker centrale verdediger. Na Nieuwjaar [2015] kwam ook de in eerste instantie door Ajax aan Club Brugge verhuurde Stefano Denswil naast hem te staan (toen ten nadele van Duarte). Mechele speelde op de positie van rechter centrale verdediger wanneer Denswil aan hem werd gekoppeld (wat toen voor het eerst gebeurde); omdat Preud'homme de linkervoet van Denswil beter achtte dan die van Mechele. Op 20 januari 2015 scoorde de centrale verdediger in de laatste minuut tegen KV Mechelen het beslissende doelpunt in de kwartfinales van de Beker van België.

De halve finale van de Europa League werd mislopen tegen het Oekraïense Dnipro, doordat in de slotfase van de terugwedstrijd een schot op de voet van Brandon Mechele afweek: de totaalscore van de twee wedstrijden was 0–1. Mechele was onderweg daarnaartoe samen met Óscar Duarte een belangrijke speler in de defensie van blauw-zwart en ook Mister Europe van dat seizoen, aanvaller Lior Refaelov, had een gigantisch groot aandeel in het Europese succes van Club Brugge in 2015. Mechele en zijn ploegmaats betaalden er echter ietwat de prijs voor in de competitie; het slopende seizoen eiste zo toch nog zijn tol. In de play-offs bleek KAA Gent sterker te zijn dan blauw-zwart. Uiteindelijk pakte Mechele met de Beker van België zijn allereerste prijs dat seizoen. Onder leiding van Michel Preud'homme – in betere tijden voor Mechele (zie onder) – werd het 2-1 in de finale tegen de aartsrivalen van RSC Anderlecht. Hij wist niet te verhinderen dat Anderlecht-spits Aleksandar Mitrović de gelijkmaker tegen de touwen prikte na het openingsdoelpunt van aanvaller Tom De Sutter. Lior Refaelov besliste de finale in de absolute slotfase. Mechele speelde de volledige finale naast Óscar Duarte als linker centrale verdediger.

2015–2017: Uit de gratie bij Preud'homme

Onder coach Michel Preud'homme verdween Mechele in 2016 van de radar. Het was opvallend voor deze periode dat Preud'homme toen teruggreep naar Björn Engels indien deze volledig fit was en hierbij telkenmale Mechele slachtofferde, omdat Engels volgens Preud'homme voor de spelopbouw als gracieuzer mocht beschouwd. Engels keerde in het voorjaar van 2016 terug uit blessure (een aanhoudende knieblessure). In de tussentijd had blauw-zwart ook Benoît Poulain aangeworven bij KV Kortrijk om de spoeling achterin aan te dikken; het beschikte over te weinig centrale verdedigers om dat seizoen het titelgevecht aan te gaan met KAA Gent en RSC Anderlecht. Mechele verloor zijn basisplaats in het seizoen 2015-2016 aan Engels, maar ook Poulain kwam in de pikorde van Preud'homme hoger te staan dan Mechele. Club Brugge werd in mei 2016 voor de veertiende keer Belgisch landskampioen na elf seizoenen van droogte. Mechele had dan toch een redelijk aandeel in de titel met zijn 18 optredens (optelsom van de reguliere competitie en de play-offs). Hij speelde drie keer mee in de play-offs, uit 10 wedstrijden.

Mechele mocht, ondanks een nieuwe zware blessure bij de blessuregevoelige Engels (opgelopen thuis tegen Leicester City in de UEFA Champions League) tijdens het laatste seizoen van Preud'homme enkel Europees nog meespelen. Dat gebeurde toen ten voordele van Benoît Poulain, die naast Stefano Denswil een basisplaats in de defensie bemachtigde. Hij keerde in november 2016 even terug in het elftal omdat Denswil geblesseerd was uitgevallen in de competitie.

Mecheles enige optredens waren twee nederlagen in de groepsfase van de UEFA Champions League tegen Leicester City (uit) en Kopenhagen (thuis). Het verlies tegen Kopenhagen in het bijzonder was een behoorlijk bittere pil om te slikken: 0–2, en mede door een ongelukkige owngoal van Mechele na net iets minder dan tien minuten spelen — de eerste wedstrijd tegen de Denen mondde reeds uit in een 4–0 nederlaag; hij was die avond niet bij de selectie. Club Brugge behaalde geen enkel punt in de Champions League.

Het plotse gebrek aan speelminuten voor Mechele werd door zijn achterban als dermate frustrerend ervaren dat zijn toekomstige echtgenote Caroline in de media uithaalde naar Preud'homme. Die laatste was niet onder de indruk en verdedigde zijn keuze Mechele gedurig te loochenen in de vaderlandse competitie. Mechele kwam niet verder dan een rol als bankzitter, een bank aan dewelke hij doorgaans gekluisterd bleef. Soms werd hij door Preud'homme ook gewoon naar de tribune verwezen en belandde Mechele dan ook in extremo naast de wedstrijdselectie.

Uiteindelijk voerde zijn achterban het betoog op dat Preud'homme "een gebrek aan respect" had, na zijn voorbije jaren die succesvol waren geweest met onder meer de bekerwinst in 2015 tegen Anderlecht, de Europese campagne in de UEFA Europa League (2014–2015, kwartfinale) en de tweede plaats in de competitie achter KAA Gent. Mechele maakte die periode mee uitsluitend in hoedanigheid van basisspeler.

Of het nu de makelaar, vriendin, één van de ouders of Sinterklaas is die iets zegt, dat laat me koud.

— Club Brugge-trainer Michel Preud'homme, van leer trekkend over de "zaak-Mechele" in de krant De Morgen

Voorjaar 2017: Uitleenbeurt aan STVV en verrijzenis

Björn Engels en Stefano Denswil waren tijdens het seizoen 2016–2017 de vaste centrale verdedigers van Club Brugge geworden in een aanvallende 4–3–3 formatie. Engels raakte in september geblesseerd en miste het gehele najaar van 2016, waarna hij opnieuw in de basisploeg postvatte. De alternatieven waren Poulain of Mechele. Preud'homme maakte niet langer gebruik van die laatste. In de winterstop van het seizoen 2016–2017 verhuisde Mechele dan ook op uitleenbeurt naar STVV, samen met Boli Bolingoli en doelman Sébastien Bruzzese. Daar werd hij onder de Kroatische trainer Ivan Leko, oud-speler van Brugge, opnieuw een vaste waarde. Opvallend was dat Club Brugge in de tussentijd geen centrale verdediger aantrok, waardoor het er alle schijn van had dat na de uitleenbeurt voor Mechele de deur nog open stond. Tezelfdertijd bestond onzekerheid over of Preud'homme na het seizoen nog zou doorgaan als trainer van blauw-zwart.

Alsof de duivel met Michel Preud'homme speelde kwam Club Brugge nadien defensief in ademnood te zitten aangezien Benoît Poulain eind januari 2017 geblesseerd uitviel tegen Standard Luik (uit 0–3 winst). De Fransman had vlak voor de start van de play-offs om de landstitel een scheur in de bilspier opgelopen. Ouderdomsdeken, aanvoerder en middenvelder Timmy Simons moest op de positie van centrale verdediger inspringen. Verder dienden vleugelverdedigers de gaping op te vullen. Soms namen onervaren jeugdspelers op de bank plaats. Volgens menigeen was het zonneklaar: Club Brugge miste iemand zoals Mechele, die in voorgaande jaren geen blessureleed kende. Mechele had Club Brugge nog van dienst kunnen zijn.

Bovendien presteerde Mechele zelf goed bij STVV, waarmee hij Preud'homme van repliek diende. Engels was sinds december terug op post en bleef fit tot het einde van het seizoen. Denswil kende geen rijke geschiedenis van blessures. Er mocht evenwel niet veel meer fout gaan. Club was niet dik gezaaid met centrale verdedigers terwijl de titelstrijd volop aan gang was. Club Brugge had Mechele nog kunnen gebruiken, maar hij was er niet meer. De Luikse succescoach loste het probleem op een bepaald moment op (februari 2017) door met drie verdedigers te spelen. Laurens De Bock, normaliter linkervleugelverdediger, moest van lieverlee centraal in de verdediging gaan spelen. Preud'homme had voorts geluk dat Engels en Denswil tot het einde van het seizoen fit bleven.

In het seizoen 2016–2017 was het krap in de Brugse defensie, maar Preud'homme bleef Mechele 'uitsluiten' zodat zijn situatie derhalve uitzichtloos werd en voor Mechele naar een oplossing moest worden uitgekeken (in de vorm van een uitleenbeurt aan STVV). Benoît Poulain keerde in maart terug doch miste twee maanden later andermaal drie wedstrijden in volle titelstrijd, toen door een verrekking van de bilspier. In april werd Poulain daarbovenop door het bondsparket twee speeldagen geschorst na een tackle op Gent-speler Brecht Dejaegere. De lokroep naar Mechele begon luider te klinken naarmate de play-offs vorderden.

De Belgische landstitel ging uiteindelijk niet naar Club Brugge, maar naar RSC Anderlecht. Sint-Truiden handhaafde zich dan weer in eerste klasse: Mechele eindigde met zijn maats op de veertiende plaats met vijf punten voorsprong op de voorlaatste in de stand Royal Excel Moeskroen en zes punten voorsprong op hekkensluiter KVC Westerlo. Mechele speelde op zijn beurt alle resterende wedstrijden van het seizoen, in Brugse loondienst maar namens STVV: achttien competitiewedstrijden, twee doelpunten. In de Beker van België werden de Kanaries al uitgeschakeld voor Nieuwjaar, voor Mecheles komst.

Zijn trainer bij STVV was de Kroaat Ivan Leko en deze laatste zou een allesbeheersende rol vertolken voor het vervolg van de carrière van Mechele, die een stap opzij zette om er nadien twee vooruit te zetten. Na afloop van het seizoen 2016–2017 keerde Mechele terug naar zijn moederclub Club Brugge, waar Preud'homme na vier seizoenen de deur achter zich dicht trok.

Tot januari 2016 speelde ik redelijk veel [bij Club Brugge], maar dan niets meer. Dat was de keuze van de trainer. Benoît Poulain en Stefano Denswil hebben andere kwaliteiten [dan ikzelf]. Ik heb geprobeerd daaraan te werken en me te bewijzen op training, maar ik kon niet blijven wachten op speelkansen. Wat ik dan moet verbeteren om titularis te worden? Ik moet misschien meer initiatief nemen en me verbaal meer laten gelden. Daar kan ik zeker nog stappen in zetten. Uiteindelijk is het wel de bedoeling dat ik deze zomer terugkeer, maar we zullen zien. Ik neem Preud'homme niets kwalijk. Hij heeft me veel bijgeleerd en ik ben hem daar dankbaar voor. Maar op een gegeven moment moet je aan jezelf denken. Ik wil spelen dus dit was misschien wel de beste oplossing.

— Mechele over zijn laatste maanden onder Preud'homme

2017–2019: Terug in de basis onder Ivan Leko

Mechele tijdens een opwarming met Club Brugge in 2019, UEFA Europa League tegen RB Salzburg ; Club Brugge verloor deze wedstrijd met zware 4-0 cijfers. Naast Mechele Siebe Schrijvers en achteraan Hans Vanaken, die net als Mechele zes landstitels behaalde met blauw-zwart in de periode 2016–2024. Nederlander Ruud Vormer, niet op de foto, is de overige speler uit Mecheles tijdperk die vijf landstitels behaalde met Club Brugge.

Mechele begon met redelijk wat twijfels aan het seizoen 2017–2018 bij Club Brugge, waar Sint-Truiden-coach Ivan Leko intussen als nieuwe trainer was aangesteld. Ondanks de aanwezigheid van de tactisch sterke Benoît Poulain behield Leko het vertrouwen in de Bredenenaar, na een zeer moeilijke start voor Club Brugge als team in augustus en september 2017 gekenmerkt door dubbele Europese uitschakeling tegen haalbare tegenstanders.

Mechele vormde de defensie met de Nederlander Stefano Denswil en de Fransman Benoît Poulain. Mechele presteerde daarop ijzersterk. Ten dele werd hij geholpen door Engels' vertrek in de zomer, naar met name het Griekse Olympiakos Piraeus aan het eind van de transferperiode, maar het was trainer Leko die voor Mechele veel veranderd had. Vooral in het hoofd: hij was mentaal veel sterker geworden, vertelde hij aan weekblad Knack in november 2017.

Het spelsysteem dat Ivan Leko invoerde was een 3–5–2 met drie verdedigers: Poulain rechts, Mechele centraal en Denswil links. Dit werd tot na de verloren voorrondes van de UEFA Champions League en UEFA Europa League tegen Istanbul Başakşehir en AEK Athene, respectievelijk, toegepast met Engels in plaats van Poulain. Dat waren de laatste wedstrijden van Mechele als defensieve partner van Björn Engels, met wie hij samenspeelde sedert de jeugdreeksen van Club Brugge. Engels beproefde zijn geluk voortaan in het buitenland, maar zijn carrière werd voortdurend gedwarsboomd door dezelfde blessures die hem bij Club Brugge parten speelden. Poulain werd ook dit seizoen getroffen door blessures doch de Fransman kreeg indien volledig fit, steevast een plaats in het basiselftal, samen met Mechele en Denswil. Mechele en Poulain hadden dezelfde tactisch doorlezen speelstijl, Denswil bleek over veel technische kwaliteiten te beschikken. Mechele werd als onmisbaar beschouwd door supporters en de media. In het seizoen 2017–2018 stond de Brugse verdediging, onder bewind van Ivan Leko, als een huis. Ze slikte amper tegengoals met dank aan voorstopper Mechele, "stilzwijgende, noest werkende West-Vlaming" die zich opwierp tot defensieve leider van blauw-zwart.

Mechele werd een van de uitblinkers en speelde ook het daaropvolgende jaar naast Poulain, die zich ongeveer dezelfde stijl als Mechele aanmat en die tactisch het spel goed las, en de complementaire Denswil. De Bredenenaar verdedigde op een intelligente, zakelijke manier terwijl de Surinaamse Amsterdammer sierlijk uitvoetbalde en een hard schot had. Mechele miste geen seconde van de competitie, als enige van de ploeg. Bovendien scoorde hij dat seizoen drie doelpunten en veroverde aan het einde van het seizoen 2017–2018 zijn tweede landstitel.

Voor aanvang van het seizoen 2018-2019 liep Mechele tijdens de voorbereiding een blessure op aan de buikspieren. De taaie Mechele vocht zich in september terug in de ploeg en werd opnieuw gekoppeld aan Benoît Poulain en Stefano Denswil. Mechele werd tijdens het seizoen 2017–2018 door supporters en de media tot RoboCop omgedoopt, naar het gelijknamige personage uit de film van regisseur Paul Verhoeven. Mechele verkreeg die bijnaam vanwege de landstitel, die hij mee verzekerde zonder een minuut van het seizoen te missen en zonder in de schijnwerpers staan. Mechele bleef nuchter onder alle lofzang voor de Brugse achterhoede en verwees naar het belang van de volgens hem onderbelichte aanvallende sterkte van Club Brugge onder Ivan Leko.

Hoe minder je mij ziet, hoe beter we het doen.

— Brandon Mechele in oktober 2019, sardonisch in een interview met Knack toen Philippe Clement reeds trainer van Club Brugge was

Ironisch genoeg raakte net RoboCop geblesseerd in de zomer. De blessure aan de buikspieren had geen impact op zijn status want Mechele keerde gewoon terug in de basiself en speelde in het seizoen 2018–2019 opnieuw 41 officiële wedstrijden. Club Brugge eindigde in de competitie op de tweede plaats achter KRC Genk. Na het seizoen hield Ivan Leko het na twee succesvolle seizoenen voor bekeken als Club Brugge-coach. Op 5 oktober 2018 werd Mechele door bondscoach Roberto Martínez beloond met zijn eerste selectie bij de Rode Duivels. Hij mocht aanvankelijk nog niet meespelen van Martínez. Reden was mede de aanwezigheid van door de wol geverfde internationals zoals Toby Alderweireld en Thomas Vermaelen en bovendien omdat verdedigende middenvelder Leander Dendoncker destijds bij zijn club RSC Anderlecht tot centrale verdediger werd omgevormd. Dendoncker werd eveneens over hem geprefereerd. Op zijn eerste minuten bij de Rode Duivels zou Mechele nog een jaar moeten wachten.

2019–2021: Sterkhouder onder Clement

Op 5 februari 2020 scoorde Mechele, onder leiding van de nieuwe coach Philippe Clement, het openingsdoelpunt in de terugwedstrijd van de halve finale van de Beker van België op het veld van SV Zulte Waregem. Hij devieerde een doorgekopte bal van Michael Krmenčík met de borst in het lege doel van de uitgekomen Zulte Waregem-doelman Sammy Bossut. Mechele kreeg het doelpunt nipt op zijn naam want de bal was al bijna over de doellijn. Club Brugge plaatste zich voor de bekerfinale dankzij de 18-jarige Charles De Ketelaere, nadat invaller Dimitri Oberlin de gelijkmaker had gescoord voor Zulte Waregem (1–2). De heenwedstrijd was op 1–1 geëindigd, waardoor Mechele en zijn maats verlengingen vermeden. Club Brugge verloor de finale van Royal Antwerp FC met 0–1.

In het seizoen 2020–2021 bleef Mechele een vaste waarde in de competitiewedstrijden van Club Brugge. In de UEFA Champions League speelde hij twee keer de volledige wedstrijd tegen Zenit Sint-Petersburg, met een dubbele overwinning als resultaat. In de andere vier groepswedstrijden bleef Mechele evenwel op de bank.

Tijdens het seizoen 2020–2021 werd Brandon Mechele in de bloemetjes gezet voor zijn 250ste wedstrijd voor Club Brugge. Bovendien mocht Mechele af en toe de kapiteinsband dragen bij afwezigheid van eerste kapitein Ruud Vormer en vice-kapitein Hans Vanaken, zoals dat bijvoorbeeld ook het geval zou zijn in de gewonnen Supercup van 2021 tegen bekerwinnaar KRC Genk op 17 juli 2021. Dit werd Mecheles eerste prijs als aanvoerder van blauw-zwart.

Op 24 januari 2021 scoorde Mechele de winning goal in de competitietopper tegen Genk. Mechele legde de bal dood op de borst en als was hij een volleerde centrumspits werkte hij vervolgens beheerst af. Mecheles doelpunt werd omschreven als een "spitsengoal" en deze 3-2 bleek uiteindelijk voldoende voor de drie punten. Vier dagen later was hij opnieuw trefzeker in de Brugse stadsderby tegen Cercle Brugge. Dit keer zorgde Mechele voor de gelijkmaker met een kopbal. Zijn treffer bleek cruciaal in de 1-2-overwinning.

Op 18 februari 2021 was het andermaal raak voor Mechele. De verdediger scoorde in de UEFA Europa League op het veld van FC Dynamo Kiev het levensbelangrijke uitdoelpunt. Het werd 1-1 in die heenwedstrijd, wat niet voldoende bleek voor de kwalificatie. Mechele en Club Brugge werden in 2021 opnieuw landskampioen.

2021–2022: Evenaring Brugs recordaantal titels

In het seizoen 2021–2022 verlengde blauw-zwart zijn landstitel, waarbij de Nederlander Alfred Schreuder halverwege het seizoen het roer overnam van Philippe Clement, die het schip verliet voor het Franse AS Monaco. De achttiende landstitel in de clubgeschiedenis was de vijfde voor Mechele, Hans Vanaken en Ruud Vormer, [in de voorbije jaren] sterkhouders van het elftal. De drie spelers delen het record met Fons Bastijns, Birger Jensen, Raoul Lambert, Georges Leekens, Franky Van der Elst en Dany Verlinden.

In seizoen 2022-2023 bleef Mechele onder de nieuwe hoofdtrainer Carl Hoefkens onbetwiste basisspeler. In de UEFA Champions League speelde Mechele voor het eerst in zijn carrière elke minuut. Met Club Brugge plaatste hij zich bovendien voor het eerst in de clubgeschiedenis voor de knock-outfase van het Kampioenenbal (sinds de eerste editie van de UEFA Champions League in 1992–1993), als tweede van een groep met FC Porto (groepswinnaar), Bayer Leverkusen en Atletico Madrid. Op 8 november raakte bekend dat hij werd opgenomen in het beste elftal van de groepsfase, dat officieel door de UEFA was samengesteld.

2022–2024: 'Papa' voor jonge defensie en record

Mechele bleef ook in de seizoenen 2022–2023 en 2023–2024 het vertrouwen behouden in de basiself van Club Brugge. Mechele mocht voortaan enkele beloftevolle verdedigers begeleiden. De doorknede Mechele nam een nieuwe rol op als leermeester van spelers als Abakar Sylla, Jorne Spileers en Joel Ordóñez. De vleugelverdedigers (i.e. Kyriani Sabbe, Bjorn Meijer en Maxim De Cuyper) waren in die periode eveneens zeer jong. Er werd toen ook niet geïnvesteerd in een ervaren centrale verdediger. Mechele was de enige centrale verdediger bij Club Brugge die reeds zijn strepen had verdiend in de Belgische hoogste klasse. Mechele overschreed in december 2023 de kaap van 400 officiële wedstrijden voor Club Brugge, thuis tegen Standard Luik (2–0 zege). Spileers gaf aan in zijn jeugd altijd met veel respect en vol bewondering naar Mechele te hebben gekeken en noemde Mechele in mei 2024 ook schertsend zijn "vader (letterlijk: papaatje)". Spileers zei dat laatste in de roes van het behalen van de negentiende Brugse landstitel onder interim-trainer Nicky Hayen (zie onder).

In België was de teneur na de laatste Brugse landstitel in 2021–2022 lange tijd negatief geweest, in die zin dat het blauw-zwart aan een ervaren verdediging ontbeerde en de perceptie was dat Mechele mee verzoop, waardoor er ook op hem opnieuw flink wat kritiek kwam. Dat Club Brugge ver onder de verwachtingen van fans en media bleef lag vooral onder Ronny Deila (2023–2024) aan de totaalprestatie van het team. Dat het Brugse middenveld onder niveau presteerde met figuurlijk steriel, horizontaal en traag spel en aanvallers vaak 20 kansen in één wedstrijd lieten liggen bleef vaak eerder onderbelicht in de media. Mechele zakte als zodanig weer wat in de achting van menig analist of journalist. In het seizoen 2022–2023 eindigde Club Brugge slechts als vierde, een jaar later zou het tot de play-offs duren vooraleer blauw-zwart de machine aan de praat kreeg. Mechele en zijn maats begonnen als vierde van de reguliere competitie aan de play-offs (vierde van zes in de play-offs) dat seizoen, en deden vervolgens het schier onmogelijke (zie onder).

De jeugdspelers speelgelegenheid gunnen was een keuze van het Brugse bestuur in samenspraak met trainers Carl Hoefkens en later Ronny Deila. Jonge verdedigers als Odilon Kossounou en Abakar Sylla brachten veel geld in het laatje. Echter, het was net die keuze die logischerwijs met veel ups en downs gepaard ging. Al die tijd was Mechele de enige constante; hij moet telkens weer een nieuwe defensie zien te sturen. De aanpak werd in de media dan ook op kritiek onthaald. Toen met name Ronny Deila de plak zwaaide bij Brugge zouden de media stellen dat de keuze voor een jonge defensie "niet langer te rechtvaardigen was". Die bewuste maanden werden iets meer tegengoals geïncasseerd dan voorgaande jaren. Eén patroon, in het bijzonder onder Deila, was dat dit doorgaans in het slot van de wedstrijd gebeurde omdat Deila volgens waarnemers te vroeg de bus parkeerde (ofwel een vijfde verdediger bijzette). Club Brugge kroop dan massaal in egelstelling, vaak met het centrale duo Mechele–Spileers dat aan de wedstrijd begon. Op die manier gaf blauw-zwart wedstrijden alsnog uit handen.

Ik vond dat we [onder Deila] als verdediging goed stonden. Maar we kwamen zo vaak onder druk omdat de rest niet goed stond. Onder Hayen zijn er bepaalde details bijgeschaafd. We hadden de jongste verdediging in België, en uiteindelijk werden we op het einde van het seizoen nog de beste achterlinie van het land. We zijn anders gaan pressen, stonden meer in blok. Dan is het logisch dat je minder goals slikt en betere resultaten haalt.

— Mechele over de moeilijke periode onder Ronny Deila en de heropleving onder Nicky Hayen, in juli 2024

Op persoonlijk vlak was het seizoen 2023–2024 opmerkelijk. Mechele scoorde maar liefst vijf keer in de competitie, een persoonlijk record. Hij kreeg vanaf de play-offs de Ecuadoraan Joel Ordóñez als defensieve partner, en speelde terug op een hoog niveau onder Nicky Hayen na het ontslag van Deila. In de klassieker thuis tegen RSC Anderlecht op de tweede speeldag van de Champions' Play-offs opende hij als kapitein de score met een kopbaldoelpunt op hoekschop vanaf links. Hij dook op aan de eerste paal en kopte naar de verste hoek. Bij afwezigheid van Hans Vanaken (ziekte) en Simon Mignolet (geblesseerd) mocht Mechele tegen Anderlecht voor de gelegenheid de kapiteinsband dragen. Club Brugge won met 3–1. Na nog vijf zeges en twee gelijke spelen mocht Mechele zijn zesde landstitel met Club Brugge vieren.

Club Brugge had zich ternauwernood in de Champions' Play-offs (top zes) weten te nestelen. Tussenin bereikte Mechele met Club Brugge ook de halve finale van de UEFA Conference League, waarin het Italiaanse Fiorentina te sterk bleek. Club Brugge achtervolgde Union Sint-Gillis op twintig punten in februari 2024. Mechele speelde mee in 61 van de 63 wedstrijden die Club Brugge dat seizoen speelde en was telkens basisspeler. Ondanks de comeback — dankzij de halvering van de punten voor de Champions' Play-offs en heilloos dipje van Union vroeg in de play-offs — ziet Mechele zijn zesde recordtitel, met Hans Vanaken, als inferieur aan de titel uit 2018 behaald onder trainer Ivan Leko.

Clubstatistieken

Seizoen	Club	Land	Competitie	Competitie		Beker van België		Europees		Supercup		Totaal
				Wed.	Dlp.	Wed.	Dlp.	Wed.	Dlp.	Wed.	Dlp.	Wed.	Dlp.
2012/13	Club Brugge		Jupiler Pro League	3	0	0	0	0	0	—		3	0
2013/14				25	0	1	0	2	0	—		28	0
2014/15				30	2	6	1	13	0	—		49	3
2015/16				18	0	2	0	9	0	1	0	30	0
2016/17				0	0	0	0	2	0	0	0	2	0
2017/18				40	3	5	2	3	0	—		48	5
2018/19				32	0	1	0	7	0	1	0	41	0
2019/20				24	0	6	1	7	0	—		37	1
2020/21				35	2	3	0	4	1	—		42	3
2021/22				38	0	4	0	3	0	1	0	46	0
2022/23				36	2	2	0	8	0	1	0	47	2
2023/24				40	5	5	0	16	1	—		61	6
2024/25				13	2	0	0	4	0	1	0	18	2
Club totaal				334	16	35	4	78	2	5	0	452	22
2016/17	→ Sint-Truidense VV (huur)		Jupiler Pro League	18	2	—		—		—		18	2
Club totaal				18	2	—		—		—		18	2
Carrière totaal				352	18	35	4	78	2	5	0	470	24

Statistieken bijgewerkt tot 6 november 2024

Interlandcarrière

Mechele werd voor het eerst opgeroepen voor de Rode Duivels op 16 oktober 2018 voor de vriendschappelijke interlands tegen Zwitserland en Nederland. Hierin kwam hij wel nog niet in actie. De centrale verdediger debuteerde pas tijdens zijn 8ste selectie op 13 oktober 2019, dit in een kwalificatiewedstrijd voor het EK 2020 in en tegen Kazachstan. Hij mocht in de extra tijd op de 91ste minuut invallen voor Thomas Vermaelen en de wedstrijd volmaken. België won de wedstrijd met 0-2 en plaatste zich voor het EK.

Op 8 oktober 2021 mocht Brandon Mechele voor het eerste starten in de oefeninterland tegen Ivoorkust. Die wedstrijd eindigde op 1–1. Ook op 11 november 2020 maakte hij de volledige 90 minuten vol in een oefeninterland tegen Zwitserland. Mechele maakte geen deel uit van de selectie voor het EK in 2021. Samen met Sambi Lokonga en Zinho Vanheusden werd hij wel gevraagd stand-by te blijven en deed hij ook de voorbereiding met de selectie mee.

Interlands

Interlands van Brandon Mechele voor  België
No.	Datum	Wedstrijd	Uitslag	Soort Wedstrijd	Doelpunten
Als speler bij Club Brugge
1.	13 oktober 2019	Kazachstan – België	0 – 2	EK Kwalificatie 2020	–
2.	8 oktober 2020	België – Ivoorkust	1 – 1	Vriendschappelijk	–
3.	11 november 2020	België – Zwitserland	2 – 1	Vriendschappelijk	–
Totaal					0

Bijgewerkt t/m 11 november 2020

De speelstijl van Mechele

Mecheles grootste kwaliteit ligt voornamelijk in het puur verdedigend compartiment. Hij hanteert doorgaans een sobere speelstijl, veel inzet en goed positiespel. Mechele speelt op natuurlijke wijze als aloude centerhalf (een voorstopper) en schaduwt doorgaans de spits van de tegenstander. Onder Ivan Leko speelde Mechele twee seizoenen lang als laatste man in een driemansdefensie. Hij is van nature een rechtsvoetige speler, maar hij ontwikkelde met de jaren ook sterk zijn linkervoet. Navenant wordt Mechele zowel rechts als links in het centrum van de verdediging opgesteld, hoewel hij al het meest vanaf rechts heeft gespeeld. Waar het Mechele doorheen zijn loopbaan aan techniek ontbeert, compenseert hij die zwakte met "zijn fysieke sterkte, tactisch doorzicht, snelheid en zijn uitstekende tackle". Hij werd al vaak bekritiseerd, met name voor zijn primitieve bijdrage aan de spelopbouw van achteren uit. In casu een onbevredigende passing, die hij mettertijd wel bijschaafde. Hij werd reeds door menigeen tot een van de beste verdedigers van de Jupiler Pro League geschaard. Hij werd als verdediger uit hetzelfde tijdvak als Vincent Kompany, Jan Vertonghen, Toby Alderweireld en Thomas Vermaelen beschouwd als "niet goed genoeg om in een Europese topcompetitie te spelen", wat ondanks interesse uit een van de vijf topcompetities, de Italiaanse Serie A, tegen het licht werd gehouden inzake zijn rol in het Belgisch voetbalelftal.

Erelijst

Competitie
	Aantal	Jaren
Club Brugge
Kampioen België	6x	2015/16, 2017/18, 2019/20, 2020/21, 2021/22, 2023/24
Beker van België	1x	2014/15
Belgische Supercup	4x	2016, 2018, 2021, 2022

Zie ook

Mediabestanden

• Lijst van spelers van Club Brugge

Bronnen, noten en/of referenties

Club Brugge – selectie 2024/25

2 Romero · 4 Ordóñez · 7 Skov Olsen · 8 Tzolis · 9 Jutglà · 10 Vetlesen · 14 Meijer · 15 Onyedika · 16 Van den Heuvel · 17 Vermant · 19 Nilsson · 20 Vanaken  · 21 Skóraś · 22 Mignolet · 25 Yameogo · 27 Nielsen · 28 Boyata · 29 Jackers · 30 Jashari · 41 Siquet · 44 Mechele · 55 De Cuyper · 58 Spileers · 64 Sabbe · 65 Seys · 67 Et Taïbi · 68 Talbi · 71 De Corte · Coach: Hayen Assistent-coach: Jonckheere

· ·

Club Brugge (mannen) – Belgisch landskampioen voetbal 2015–2016

· ·

Club Brugge (mannen) – Belgisch landskampioen voetbal 2017–2018

· ·

Club Brugge (mannen) – Belgisch landskampioen voetbal 2019–2020

· ·

Club Brugge (mannen) – Belgisch landskampioen voetbal 2020–2021

· ·

Club Brugge (mannen) – Belgisch landskampioen voetbal 2021–2022

· ·

Club Brugge (mannen) – Belgisch landskampioen voetbal 2023–2024