Carlo Francesco Caselli
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 października 1740 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 kwietnia 1828 |
| Arcybiskup ad personam Parmy | |
| Okres sprawowania |
1804–1828 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
1756 |
| Prezbiterat |
24 listopada 1763 |
| Sakra biskupia |
4 kwietnia 1802 |
| Kreacja kardynalska |
23 lutego 1801 |
| Kościół tytularny |
San Marcello |
| Data konsekracji |
4 kwietnia 1802 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Carlo Francesco Caselli OSM (ur. 20 października 1740 w Castellazzo Bormida albo w Gamondii, zm. 20 kwietnia 1828 w Parmie) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 20 października 1740 roku w Castellazzo Bormida albo w Gamondii, jako syn Domenica Caselliego i Cateriny Negrone[1]. W 1755 roku wstąpił do zakonu serwitów, a rok później złożył profesję wieczystą[1]. 24 listopada 1763 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Następnie został wykładowcą filozofii, a w latach 1792–1798 był przełożonym generalnym zakonu[1]. W 1800 roku został wytypowany jako negocjator konkordatu pomiędzy Repuliką Francuską a Stolicą Apostolską[1]. 23 lutego 1801 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała prezbitera została ogłoszona na konsystorzu 9 sierpnia 1802 roku i nadano mu kościół tytularny San Marcello[2]. 29 marca 1802 roku został tytularnym arcybiskupem Side, a sześć dni później przyjął sakrę[2]. Dwa lata później został arcybiskupem ad personam Parmy[2]. W 1810 roku wziął udział w ślubie Napoleona z Marią Ludwiką, przez co był zaliczany do tzw. „czerwonych kardynałów”[1]. Rok później usiłował wynegocjować uwolnienie Piusa VII z Savony, przez co został uznany przez cesarza za zdrajcę[1]. Zmarł 20 kwietnia 1828 roku w Parmie[1].