Charles Greeley Abbot
 Charles Greeley Abbot (1934) | |
| Data i miejsce urodzenia |
31 maja 1872 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 grudnia 1973 |
| Zawód, zajęcie |
astrofizyk, astronom |
| Odznaczenia | |
| Medal Henry’ego Drapera | |
Charles Greeley Abbot (ur. 31 maja 1872 w Wilton, zm. 17 grudnia 1973 w Riverdale) – amerykański astrofizyk i astronom. Pierwszy naukowiec, który podejrzewał, że promieniowanie Słońca może zmieniać się w czasie. Autor prac z zakresu aktynometrii. Specjalizował się w badaniach fizyki Słońca.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Wilton (New Hampshire), był synem rolników Harrisa Abbota i Caroline Ann Greeley. Ukończył studia (fizyka i chemia) na Phillips Andover Academy (1891) oraz w Massachusetts Institute of Technology (1894), pisząc pracę magisterską z fizyki chemicznej pod kierunkiem A.A. Noyesa. Następnie starał się o pracę nauczyciela, lecz gdy nie udało mu się uzyskać posady, zdecydował się pozostać w M.I.T. na studia podyplomowe w 1895 r. i otrzymał tam tytuł magistra inżyniera, za pracę magisterską o ciśnieniu osmotycznym[1].
Kariera naukowa
[edytuj | edytuj kod]W roku 1895 jego nazwisko zasugerowano Samuelowi Pierpontowi Langleyowi, sekretarzowi Smithsonian Institution i dyrektorowi Obserwatorium Astrofizycznego. W ten sposób Abbot uzyskał posadę asystenta Langleya, nie wiedząc wówczas prawie nic o astronomii, kiedy przybył do Waszyngtonu w czerwcu 1895 r., aby pracować jako asystent obserwatora. Dwa lata później 1897 r. poślubił Lillian E. Moore[1].
Głównym celem waszyngtońskiego Smithsonian Astrophysical Observatory, stworzonego przez Langleya na początku lat 90. XIX wieku, było badanie ilości i charakteru promieniowania słonecznego. Langley opracował czułe urządzenia do pomiaru energii cieplnej otrzymywanej ze Słońca i wykorzystywał je do badań bolometrycznych, tzw. stałej słonecznej, a także do badań spektroskopowych, łącząc swoje detektory ze spektrometrami w celu odwzorowania widma słonecznego w podczerwieni. Po śmierci Langleya, Abbot został w 1906 r. drugim w historii dyrektorem Obserwatorium Astrofizycznego, a w 1928 r. został także piątym w historii sekretarzem Smithsonian Institution. Służył na obu stanowiskach do 1944 roku[1]. Prowadził także prace badawcze nad widmem podczerwieni Słońca i gwiazd.
Udało mu się jako pierwszemu z dużą dokładnością oznaczyć wartość stałej słonecznej. W 1909 r. stworzył pyrheliometr wodny (przyrząd służący do pomiaru natężenia radiancji słonecznej). W roku 1910 otrzymał Medal Henry’ego Drapera, przyznany przez National Academy of Sciences. W roku 1915 zdobył też Nagrodę Rumforda.
Dzięki jego wieloletnim badaniom nad promieniowaniem słonecznym, w roku 1953 odkryto związek między zmianami zachodzącymi na Słońcu a pogodą na Ziemi. Umożliwiło to prognozowanie globalnych zjawisk pogodowych z nawet 50-letnim wyprzedzeniem[2].
Jego imieniem nazwano krater Abbot na Księżycu[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c David DeVorkin, Abbot, Charles Greeley (1872-1973), astronomer, American National Biography Online, Oxford University Press, luty 2000, DOI: 10.1093/anb/9780198606697.article.1302322 [dostęp 2022-02-13].
- ↑ Praca zbiorowa: Encyklopedia Audiowizualna Britannica. Ziemia i Wszechświat. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz S.A., 2006, s. 9. ISBN 978-83-60563-25-0.
- ↑ Abbot on Moon. [w:] Gazetteer of Planetary Nomenclature [on-line]. IAU, USGS Astrogeology Science Center, NASA. [dostęp 2022-09-07]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- David H. Devorkin: Charles Greeley Abbot, May 31, 1872—December 17, 1973, Biographical Memoirs – sylwetka C.G. Abbota (ang.)