Columbia Británica

Columbia Británica

British Columbia (en)
Bandeira Brasón
Lema	«Splendor Sine Occasu»
Símbolo oficial	Tuia xigante Cornus nuttallii Xade Oncorhynchus Urso de Kermode (pt) (animal nacional) Gaio-de-steller (pt) (paxaro nacional)
Epónimo	Illas Británicas e Distrito de Colúmbia (pt)
Localización
54°30′N 124°30′O
Estado	Canadá
Capital	Victoria
Contén a división administrativa	Distrito Regional da Capital (pt) Distrito Regional de Alberni-Clayoquot (pt) Distrito Regional de Bulkley-Nechako (pt) ../... 30+
Poboación
Poboación	5.000.879 (2021) (5,29 hab./km²)
Lingua oficial	lingua inglesa
Xeografía
Superficie	944.735 km²
Bañado por	Océano Pacífico
Punto máis alto	Monte Fairweather (pt) (4.671 m)
Punto máis baixo	Océano Pacífico (0 m)
Comparte fronteira con	Territorios do Noroeste, Nordés Montana, sueste (1889–) Estado de Washington, sur (1889–) Idaho, sur (1890–) Yukón, norte (1898–) Alberta, leste (1905–) Alasca, noroeste (1959–)
Datos históricos
Precedido por	Colony of British Columbia (en)
Creación	1871
Organización política
Forma de goberno	democracia parlamentaria
• Monarca	Carlos III do Reino Unido
Órgano executivo	Government of British Columbia (en)
• Premier of British Columbia (en)	David Eby (en) (2022–)
Órgano lexislativo	Parliament of British Columbia (en) ,
PIB nominal	309.327.000.000 C$ (2020)
Moeda	Dólar canadense
Identificador descritivo
Código postal	V
Fuso horario	Zona horaria do Pacífico (→ America/Vancouver (en) )
Prefixo telefónico	236, 778, 250 e 604
ISO 3166-2	CA-BC
Outro
Irmandado con	Provincia de Cantón (1995–)
Sitio web	www2.gov.bc.ca…

A Columbia Británica (en inglés: British Columbia, [ˌbrɪtɪʃ kəˈlʌmbiə] (AFI); en francés: Colombie-Britannique) é a terceira maior provincia do Canadá, tanto en área como en poboación, atrás soamente do Ontario (provincia máis populosa do país) e do Quebec (maior provincia do país en área). A Columbia Británica, localizada no extremo oeste do Canadá, é a única subdivisión canadense bañada polo océano Pacífico. A provincia é comunmente chamada B.C., abreviación de British Columbia.

Máis do 60% da poboación vive no suroeste da provincia, nas rexións metropolitanas de Vancouver e de Victoria. Vancouver é a maior cidade , e a súa rexión metropolitana é a terceira máis populosa do Canadá. Victoria, localizada na Illa de Vancouver, é a capital da provincia.

A Columbia Británica é coñecida polas súas belezas naturais. Ningunha outra provincia canadense posúe máis parques e reservas naturais. As súas praias, montañas e parques atraen a millóns de turistas anualmente. A economía do estado baséase fundamentalmente no turismo e no transportes - Vancouver é o maior polo portuario e o segundo maior centro aeroportuario do Canadá, alén de ser un importante polo ferroviario. A industria madeireira e a agricultura tamén son fontes de renda primarias - a provincia produce máis do 60% de toda a madeira producida no país.

Ata 1846, a rexión de toda a Columbia Británica estaba baixo o control da Compañía da Baía de Hudson. Xuntamente cos actuais estados americanos de Oregón, Idaho e Washington, formaba a Oregon Country. A expansión americana en dirección ao oeste fixeron con que atritos surxisen entre os británicos e os americanos. Un tratado realizado en 1848 dividía este territorio, usando o paralelo como fronteira - con excepción da Illa Vancouver, que continuaría a administrarse polo Reino Unido. En 1870, a provincia foi admitida como a sexta provincia canadense.

Historia

Ata 1830

Máis de 30 tribos indíxenas vivían na rexión que comprende actualmente a Columbia Británica millares de anos antes da chegada dos primeiros europeos á rexión. As tribos máis populosas eran os athabaskans (que vivían no norte) e os salish (que vivían no sueste). As tribos haida, kwakiutl, nootka e tsimishin eran, porén, máis avanzadas. Tales tribos construíran enormes esculturas de madeira (toten poles), esculturadas e pintadas directamente nunha árbore de gran porte. Estas tribos vivían basicamente na costa do pacífico, vivindo basicamente da pesca.

A rexión non se explorou por exploradores europeos ata as décadas finais do século XVIII. O primeiro europeo a avistar as terras da actual Columbia Británica foi o español Juan Pérez, en 1774. Pérez estaba ao comando dunha forza naval española. Porén, eles non desembarcaron en terra. O primeiro europeo en chegar á Columbia Británica foi o inglés James Cook, en 1778, que estabeleceu as primeiras relacións amigables entre os británicos e os nativos na rexión. En poucos anos, desenvolvéronse fortes relacións comerciais entre os británicos e os nativos, onde os británicos obtiñan basicamente peles de animais dos indíxenas, que era vendida na Europa a altos prezos.

Porén, os españois reivindicaban a rexión, non soamente por causa da viaxe de Pérez como tamén por causa do Tratado das Tordesillas, que delimitaba que todas as terras a oeste do paralelo lonxitudinal 46° 37' O eran de propiedade da España. Os españois ficaron alarmados co crecente comercio británico na rexión, e capturaron varios navíos británicos, case provocando guerra entre ambos os países. A Convención de Nootka, realizada en 1790, resolveu parcialmente este problema, dando aos británicos e aos españois o dereito de estabelecer postos comerciais e relacións comerciais cos indíxenas na rexión. Porén, ambos os países aínda continuarían a reivindicar a rexión en carácter permanente.

En 1792, o explorador británico George Vancouver explorou a rexión suroeste da Columbia Británica. El foi o primeiro británico a desembarcar na actual Illa Vancouver e na rexión onde se localiza actualmente Vancouver, que leva tal nome na súa homenaxe. Outros exploradores europeos exploraron o interior. En 1808, Simon Fraser, partindo de Vancouver, subiu o Río Fraser, que se nomeou en homenaxe a Simon, tamén un hábil comerciante.

A Compañía da Baía de Hudson - unha compañía británica - pasou a controlar o comercio de peles da rexión despois de 1821, ben como na rexión que actualmente compoñen os estados americanos de Oregón, Idaho e Washington. Esta rexión era coñecida como Oregon Country. A expansión de poboación e política dos Estados Unidos desde a súa independencia en 1783 en dirección ao oeste pasou a facer que cada vez máis americanos se instalasen na Oregon Country, a partir da década de 1840. Estes americanos non recoñecían a autoridade dos británicos. Os roces crecentes entre os americanos e as autoridades británicas fixeron que os americanos instalados en Oregón pedisen ao goberno americano axuda política e militar, así como o estabelecemento dun goberno na área.

1830 - 1900

Imaxe do Río Fraser e do Río Columbia, ben como da actual fronteira canadense cos Estados Unidos.

En 1844, James K. Polk tornouse presidente dos Estados Unidos. O seu partido político, o Partido Democrático, quería dividir o Oregon Country usando o paralelo 54°40' como fronteira entre os Estados Unidos e o territorio controlado polos británicos. Estes querían usar o paralelo 49°, das Montañas Rochosas ata o Río Columbia, onde este, que corre en dirección ao suroeste, sería usado como fronteira. Se a proposta británica fose aceptada, a parte occidental do actual estado de Washington pasaría ao control británico. O presidente Polk suxeriu un termo medio. O paralelo 49° sería usado como a fronteira definitiva, desde os Grandes Lagos ata o océano Pacífico. A Illa Vancouver continuaría a ser controlada polos británicos - mesmo a parte meridional da illa estando abaixo do paralelo 49°. A proposta de Polk foi aceptada, e asinada por americanos e británicos no Tratado de Oregón de 1846.

En 1843, fundouse Victoria pola Compañía da Baía de Hudson. A compañía recibiu a responsabilidade de colonizar a Illa Vancouver en 1849. Así sendo, James Douglas, un oficial do alto chanzo da compañía, foi escollido para ser o primeiro gobernador da colonia británica da Illa Vancouver. Douglas fixo de Victoria a capital da colonia, e alí criou unha Asemblea Lexislativa, inaugurada en 1856.

En 1858 foi descuberto ourono Río Fraser. Os británicos criaron máis unha provincia colonial, a provincia de Columbia Británica. Esta non incluía aínda a Illa Vancouver. A capital desta provincia colonial era New Westminster, e Douglas foi escollido como gobernador da nova colonia. Porén, Douglas tamén continuou a ser o gobernador da colonia de Illa Vancouver.

O ouro atraeu a máis de 30 mil persoas á rexión. Para atender estas persoas, a Columbia Británica pasou a construír varias estradas conectando cidades coas minas de ouro. Esta carreira do ouro acabou, en torno de 1865. A Columbia Británica estaba completamente endebedada pola construción, sen prever tal fin precoz desta carreira. En 1866, os británicos uniron ambas as colonias, que concordaron na unión, para dividir as débedas. Columbia Británica pasou a ser o nome definitivo desta única e unida provincia, coa capital en New Westminster ata 1868, cando a capital se mudou definitivamente a Victoria.

Foto da instalación do último trillo da Canadian Pacific Railway.

Porén, a economía da provincia colonial entrara nunha gran recesión, por causa do fin da carreira do ouro. Moitas persoas ficaron desempregadas. A débeda do goberno da provincia continuaba altísima. O goberno pasou a considerar unha fusión cos Estados Unidos ou co Canadá. En 1871, o goberno concordou en tornarse a sexta provincia do Canadá, coa condición que a última construíse unha ferrovía conectando a illada provincia coas provincias do leste canadense. A construción desta ferrovía, a Canadian Pacific Railway, inaugurouse en 1885, cinco anos despois do prazo prometido polo goberno canadense . Durante este período, o goberno ameazou por varias veces en secederse do Canadá. Coa finalización da ferrovía, Vancouver, o termo occidental, tornouse o maior polo económico do oeste canadense.

1900 - Tempos actuais

Os problemas financeiros continuaron nas primeiras décadas do século XX. As débedas continuaron a acumularse. En 1906, todas as provincias canadenses concordaron cunha resolución do goberno federal que axudaría economicamente a Columbia Británica cunha axuda financeira dun millón de dólares canadenses. Esta axuda deuse ao longo de 10 anualidades de 100 mil dólares cada.

A Columbia Británica comezou a prosperar economicamente despois do comezo da segunda guerra mundial. Varias ferrovías e autoestradas foron construídas durante as décadas que sucederían a guerra. En 1951, reservas de petróleo e gas natural foron descubertas. As grandes bosques pasaron a ter gran valor económico para a provincia durante a década de 1960, cando o Estados Unidos pasou a importar madeira do Canadá. En 1964, un acordo realizouse entre o Canadá e os Estados Unidos sobre a construción de catro encoros no Río Columbia. Tres destas serían construídas en territorio canadense, todas na Columbia Británica. A primeira delas inaugurouse en 1967, e a última delas en 1973.

A partir da década de 1970, o comercio internacional co Xapón pasou a tornarse gradualmente cada vez máis importante na economía da provincia. Ata entón, a Columbia Británica dependía economicamente basicamente do Ontario, do Quebec e dos Estados Unidos. Estes lazos comerciais estendéronse posteriormente coa China. Actualmente, o porto de Vancouver é o máis movido do país, sendo un importante centro de recepción de produtos importados do Extremo Oriente, e de produtos canadenses exportados para a Asia.

Vancouver foi sede en 1986 da Expo 86, unha feira internacional de telecomunicacións e transportes, o que axudou a promover o turismo na cidade e na provincia. En 2000, o goberno ratificou o Tratado de Nisga, onde o goberno provincial cedía á tribo indíxena nisga máis de 2 mil quilómetros cadrados de terra no norte da provincia, ben como substancial axuda financeira.

Xeografía

A Columbia Británica é rica en ríos, lagos e montañas.

A Columbia Británica sitúase no extremo oeste do Canadá, na costa do océano Pacífico. É a única subdivisión canadense que se baña polo Pacífico. Limita co estado americano de Alasca polo noroeste, os territorios canadenses de Yukón e os Territorios do Noroeste polo norte, coa provincia canadense de Alberta a leste, e cos Estados americanos de Washington, Idaho e Montana ao sur. A fronteira sur foi estabelecida polo Tratado de Oregón de 1846.

O litoral posúe 25 725 quilómetros de extensión. Isto inclúe o litoral formado polas illas oceánicas - que responden por 75% do litoral da provincia - baías, estuarios e calquera outra rexión que posúe contacto co mar. A hidrografía é extensa e variada, con numerosos ríos, lagos e fervenzas. O río máis extenso da provincia é o Río Fraser, cos seus 1 370 quilómetros de lonxitude. O río Fraser atópase completamente dentro da Columbia Británica. A súa nacente localízase nas Montañas Rochosas. Desemboca no océano Pacífico. O delta do río abriga a rexión metropolitana de Vancouver. O maior lago natural é o Lago Babine, con 647 quilómetros cadrados. Contándose reservatorios artificiais, o maior lago da provincia é o Lago Willinston, cos seus 1 761 quilómetros cadrados. A máis alta caída de auga é o Delta Falls, que posúen máis de 400 metros de altura. Os bosques cobren máis do 62% de todo a Columbia Británica, ocupando unha área de máis de 600 mil quilómetros cadrados. A provincia posúe preto do 15% de todos os bosques do Canadá.

A Columbia Británica pode ser dividida en seis distintas rexións xeográficas:

Mapa da Colúmbia Británica.

• As Montañas Insulares (ou Illas do Pacífico) son parte dunha cadea de montañas marítimas, isto é, localizadas na súa maior parte baixo o nivel do mar. Na verdade, as Montañas Insulares non pasan dunha extensión das Montañas Olímpicas. As partes máis altas destas emerxe fóra do mar, formando numerosas illas. A maior e máis populosa delas é a Illa Vancouver, con 460 por 98 quilómetros de extensión. Algúns dos picos na Illa Vancouver posúen máis de 1.500 metros de altura. As illas Haida Gwaii tamén posúen tamaño considerábel.
• O Delta do Río Fraser, ou Vale Inferior do Río Fraser, é a rexión que corresponde á foz do Río Fraser e áreas próximas. É facilmente a menor rexión da provincia, correspondendo a apenas 2% de toda a área da Columbia Británica. É a rexión máis densamente habitada da provincia, onde moran máis da metade de toda a poboación . Caracterizada polo seu clima ameno o ano enteiro e polo seu solo moito fértil, a maior parte da agricultura practícase aquí.
• As Montañas Costeiras localízanse ao longo do litoral . É caracterizada pola súa grande altitude e por puntuarse de accidentes xeográficos, especialmente próximos ao litoral. Aquí localízanse as montañas máis altas da provincia. A máis alta delas, o Monte Fairweather, ten 4.663 metros de altitude.
• Os Mesetas do Interior localízanse inmediatamente ao leste das Montañas Costeiras, estendéndose dos Estados Unidos ata o Yukon. É caracterizada polos seus ríos longos e estreitos, cuxos vales abastecen algunha agricultura.
• As Montañas Rochosas localízanse xusto ao leste dos Mesetas do Interior. As Montañas Rochosas esténdense dos Estados Unidos ata o Alasca, pasando por Yukon. Ocupa todo o sueste, centro-leste e parte do nordeste . É caracterizada polo seu terreo altamente accidentado, con altas montañas e profundos vales.
• As Planicies Transmontanas localízanse no extremo nordeste . É caracterizado polo seu terreo chan e pouco accidentado. É a rexión máis escasamente habitada da provincia.

Clima

O clima varía de rexión a rexión. O leste da provincia, especialmente no nordeste, posúe as temperaturas máis baixas no inverno, con mínimas entre -50 °C e 0 °C, e máximas de -30 °C e 8 °C. A temperatura media na rexión é de -23 °C no extremo nordeste, e de -17 °C no centro-leste e no centro-norte. A temperatura media no inverno no interior é de -9 °C. Os invernos tenden a ser lenes ao longo do litoral, grazas á corrente quente do océano Pacífico. Vancouver e Victoria rexistran mínimas que varían entre -14 °C a 8 °C, e máximas entre -5 °C e 15 °C. A media respectiva das mínimas e máximas é de 1 °C e 7 °C. A temperatura máis baixa rexistrada foi de -59 °C, no Río Smith, o 31 de xaneiro de 1947.

No verán, as temperaturas máis altas rexístranse no sur da provincia, especialmente no centro-sur, en torno de Kamloops. As temperaturas ao longo do litoral tenden a suavizarse polo océano Pacífico. Vancouver e Victoria rexistran máximas de ata 32 °C e mínimas de ata 6 °C. As temperaturas tenden a ser lenes en toda a provincia no verán, coa excepción das rexións de maior altitude, cunha media no verán de 12 °C ou menos. A temperatura máis alta xa rexistrada na Columbia Británica foi de 44 °C, rexistrada en 16 e 17 de xullo de 1941.

As taxas de precipitación media anual varían bastante de rexión a rexión. As Montañas Costeiras serven como obstáculos naturais ás correntes de ar húmido procedente do océano Pacífico. Estas correntes condénsanse en maior parte nunha estreita faixa de apenas 20 quilómetros de espesura ao longo do litoral da provincia. Por causa diso, o litoral posúe unha altísima precipitación media anual, de máis de 250 centímetros - en canto que Victoria, localizada no extremo sur da provincia e non localizada próximo a grandes obstáculos naturais, rexistra apenas 86 centímetros anuais.

Chove constantemente no litoral; e as choivas son constantes en Vancouver, que se apelida nacionalmente de Rainy City (cidade chuviosa). Rexístrase en media máis de 19 días de choiva ou neve en Vancouver, no inverno, e apenas 7 días chuviosos no verán. As precipitacións son mínimas nos Mesetas do Interior, menos de 70 centímetros anuais, aumentando no sueste para 150 centímetros. Xa a precipitación de neve é rara en toda a Columbia Británica, especialmente ao longo do litoral, ocorrendo con máis frecuencia no interior, especialmente no nordeste, da provincia.

Política

Vista do Parlamento provincial , en Victoria.

O Tenente Gobernador representa a Raíña Isabel II como xefe do estado. O xefe do goberno, en práctica, e tamén maior oficial do Poder Executivo da provincia, é o Premier (primeiro-ministro), a persoa que lidera o partido político con máis cadeiras na Asemblea Lexislativa. O gobernador preside sobre un Consello Executivo, que é o Gabinete da provincia. O gabinete fórmase por 25 diferentes ministros, como o Ministro da Educación, da Economía, do Traballo etc. O gabinete renuncia se perde o soporte da maioría dos membros do poder Lexislativo do Quebec.

O Poder Lexislativo é a Asemblea Lexislativa, que é composta por 79 membros. Cada un dos membros da Asemblea é electo pola poboación dun dos 79 diferentes distritos electorais da provincia, para mandatos de ata 4 anos de duración. Se o Tenente Gobernador disolver a Asemblea antes destes 5 anos, a pedido do gobernador, todos precisan concorrer ás eleccións novamente. Non hai límite de termos que unha persoa pode exercer.

A maior corte do Poder Xudicial é a Court of Appeal of British Columbia. Esta é composta dun xuíz-xefe e doutros 18 xuíces. A Corte Suprema é a segunda maior corte da provincia, e é composta por 155 xuíces diferentes. Todos os xuíces da Court of Appeal e da Corte Suprema escóllense polo gobernador e aprobados simbolicamente polo Tenente Gobernador. Os xuíces continúan a exercer os seus oficios ata os 75 anos de idade.

A Columbia Británica posúe preto de 150 áreas incorporadas (cidades - cities ou towns; vilas e distritos municipais). Cada unha gobérnase por un prefecto, que lidera un Consello Municipal, todos electos pola poboación da cidade, para mandatos de ata 3 anos. Alén diso, a Columbia Británica posúe tamén 27 distritos rexionais e dúas rexións non-incorporadas. Estas rexións adminístranse por un consello, cuxos membros son escollidos directamente polo consello. Os membros dos consellos exercen o seu oficio ata que o consello opte por substituílo. Impostos son responsábeis de case o 60% da renda anual da provincia. O restante ven de verbas recibidas do goberno federal e de empréstitos.

Demografía

Crecemento de poboación da Columbia Británica

Ano Habitantes 1871 36 247 1881 49 459 1891 98 173 1901 178 657 1911 392 480 1921 524 582 1931 694 263 1941 817 861 1951 1 165 210

Ano Habitantes 1961 1 629 082 1966 1 873 674 1971 2 184 621 1976 2 466 608 1981 2 744 467 1986 2 889 207 1991 3 282 061 1996 3 724 500 2001 3 907 738

Segundo o censo nacional canadense de 2001, a poboación era de 3 907 738, un crecemento do 5% sobre a poboación da provincia en 1996, que era estimada en 3 724 500. Unha estimativa realizada en 2005 estima a poboación da provincia en 4,2 millóns de habitantes.

A maior parte da poboación vive no sur da provincia. Máis do 60% vive en torno das rexións metropolitanas de Vancouver ou de Victoria. Vancouver, cos seus 650 mil habitantes, é a cidade máis populosa da provincia. A súa rexión metropolitana posúe aproximadamente 2,1 millóns de habitantes. Vancouver, segundo numerosas investigacións internacionais, posúe o mellor padrón de calidade de vida do Canadá, entre cidades con máis de 250 mil habitantes, así como o terceiro mellor do mundo, atrás soamente de Xenebra e Zürich, ambos na Suíza. Victoria é a capital administrativa. Posúe 72 mil habitantes, con máis de 335 mil habitantes na súa rexión metropolitana. Surrey, Richmond, e Burnaby tamén son grandes cidades, aínda que fagan parte da rexión metropolitana de Vancouver. Outras cidades importantes son Kamloops, Kelowna e Prince George.

Cerca do 75% da poboación da provincia naceu no Canadá. O restante son persoas que inmigraron para o Canadá e instaláronse na provincia. A Columbia Británica posúe unha das taxas de inmigración máis altas de todo o Canadá. Isto foi unha característica típica da provincia desde a década de 1870, cando os primeiros chineses, italianos e alemáns contratáronse como man-de-obra barata para a construción da Canadian Pacific Railway. Despois da inauguración da ferrovía, xaponeses tamén comezaron a inmigrar á provincia.

Vancouver.

Victoria.

Kelowna.

Porén, as relacións entre os brancos e os asiáticos non foron amigables de inicio. Asiáticos eran amplamente discriminados na provincia, e a crecente inmigración asiática levou a provincia a pedir ao goberno nacional leis que impedisen a inmigración de chineses e asiáticos ao país. Estas leis aprobáronse na década de 1920, para seren eliminadas apenas na década de 1960.

A provincia recibiu grandes números de ingleses, escoceses e irlandeses durante a primeira metade do século XX, especialmente nos anos que sucederon as guerras mundiais. A inmigración alemá e americana foi forte durante no final do século XIX e despois do fin da segunda guerra mundial. Grandes números de franceses, poloneses e neerlandeses instaláronse na provincia despois do fin da segunda guerra mundial, e italianos instaláronse na provincia durante a década de 1960.

Actualmente, a Columbia Británica posúe a segunda taxa de inmigración máis alta do Canadá. Perde apenas para Ontario. Os inmigrantes que instálanse na provincia son na súa maioría chineses e hindús. A rexión metropolitana de Vancouver atrae máis inmigrantes do que calquera área urbana canadense con excepción de Toronto e rexión.

As maiores etnias da provincia son, organizados en orde decrecente, ingleses, escoceses, irlandeses, chineses, alemáns, italianos, franceses, poloneses e neerlandeses. Cerca de 170 mil nativos indíxenas viven na provincia.

Maiores cidades

Posición	Cidade	Poboación
1º	Vancouver	545 645
2º	Surrey	347 825
3º	Burnaby	194 000
4º	Richmond	164 350
5º	Abbotsford	116 000
6º	Coquitlan	112 890
7º	Saanich	103 654
8º	Delta	96 950
9º	Kelowna	96 288
10º	Langley	87 000

Para a lista completa das cidades da Columbia Británica, vexa a Lista de cidades da Columbia Británica

Economía

O produto interior bruto é de máis de 120.000 millóns de dólares canadenses por ano (3º no país). A economía da provincia baséase na agricultura, gandería, minería e na industria madeireira, en canto que na rexión metropolitana de Vancouver (e en menor grao tamén en Victoria) as principais fontes de renda son o comercio, o turismo e os transportes.

O sector primario representa o 5% do PIB. A agropecuaria representa o 1% e emprega aproximadamente 29 500 persoas. A pesca e a industria madeireira representan xuntas o 4% do PIB e empregan aproximadamente 30 mil persoas. A Columbia Británica é a maior produtora de madeira do Canadá, representando uns tres quintos da produción nacional. É tamén a maior exportadora de madeira e derivados para o Estados Unidos.

O sector secundario representa o 22% do PIB. A industria de manufacturación representa o 12% do PIB e emprega aproximadamente 206 mil persoas. A industria da construción representa o 5% do PIB e emprega a unhas 112.500 persoas. A minaría representa o 3% do PIB e emprega aproximadamente 26 mil persoas. A Columbia Británica posúe reservas considerábeis de carbón, cobre, chumbo, molibdeno, prata, gas natural, petróleo, ouro e zinc.

O sector terciario representa o 73% do PIB. Servizos persoais, comerciais e comunitarios representan o 25% do PIB e emprega preto de 812 mil persoas. Servizos financeiros e inmobiliarios empregan aproximadamente 122 mil persoas e representan máis do 22% do PIB. O comercio representa o 11% e emprega aproximadamente 305 mil persoas. Os transportes e comunicacións representan o 10% e empregan máis de 215 mil persoas, e servizos gobernamentais representan o 5%, empregando aproximadamente 90 mil persoas.

Educación

A primeira escola inaugurada no que é hoxe a Columbia Británica inaugurouse en 1849 pola Compañía da Baía de Hudson. A compañía construíra a escola para o ensino dos nenos dos seus funcionarios. En 1872, un acto provincial estabeleceu a creación dun sistema de educación pública. Actualmente, é o Ministerio da Educación da Columbia Británica o responsábel por ditar regras e padróns das escolas da provincia. Cada cidade (ou distrito rexional, cando as cidades e/ou vilas dentro do distrito son incapaces de fornecer este servizo debido á baixa poboación estudantil) é servida por un distrito escolar. Cada distrito escolar está gobernado por un consello, cuxos membros son elixidos, dependendo da cidade, polos electores, polos municipios ou mesmo directamente polo goberno provincial. Todas os nenos entre 6 e 15 anos de idade precisan frecuentar a escola.

En 1999, as escolas públicas da provincia atenderon a uns 616 mil estudantes, empregando aproximadamente 30,3 mil profesores. As escolas privadas atenderon preto de 59,3 mil estudantes, empregando aproximadamente 3,6 mil profesores. O sistema de escolas públicas da provincia consumiu uns 4.899 millóns de dólares canadenses, e o gasto das escolas públicas por estudante é de aproximadamente 7,2 mil dólares canadenses.

A maioría das cidades posúe ao menos unha biblioteca municipal pública. As grandes universidades tamén posúen grandes bibliotecas académicas cuxo aceso é libre para o público en xeral. A provincia posúe 7 universidades e decenas de facultades. A maioría das universidades administrase pola provincia, en canto a gran maioría das facultades é privada.

A Universidade da Columbia Británica en Vancouver é a máis importante da provincia, aparecendo regularmente nos rankings das 20 mellores universidades do mundo.

Transportes e telecomunicacións

A xeografía , puntuada por obstáculos naturais, fixo o desenvolvemento de diferentes sistemas de transportes difícil ao longo da historia da provincia. As grandes cadeas de montañas presentes na Columbia Británica tornaron extremadamente difícil e cara a construción de autoestradas e ferrovías. En 1995, a provincia posúa preto de 65.728 quilómetros de estradas, das cales máis da metade eran pavimentadas.

A primeira ferrovía transcontinental do Canadá, a Canadian Pacific Railway, inaugurouse en 1885 na provincia. O primeiro tren viaxando nunha viaxe transcontinental chegou en Vancouver en 1887. Actualmente, a Columbia Británica posúe case 6,8 mil quilómetros de ferrovías. Vancouver é un gran polo ferroviario, así como tamén é o centro portuario con máis movementos do Canadá.

O Aeroporto Internacional de Vancouver move máis do 90% de todo o tráfico aéreo da provincia. É un dos dous hubs secundarios da Air Canada, a principal liña aérea do país. O Aeroporto Internacional de Vancouver é o segundo aeroporto máis movido do Canadá, perdendo apenas para o Aeroporto Internacional de Toronto.

O primeiro xornal publicado na Columbia Británica foi o Victoria Gazette, publicado en xuño de 1858, en Victoria. Parou de publicarse en novembro de 1859. O primeiro xornal da provincia foi o Daily Colonist, en Victoria, en decembro de 1858. O Daily Colonist fundiríase co Victoria Times en 1980, para formar o actual Times-Colonist. En 2002, eran publicados na Columbia Británica cerca de 150 xornais, dos cales 16 deles eran diarios. En 2002, a Columbia Británica posuía 98 estacións de radio - das cales 54 eran AM e 44 eran FM - e 8 de televisión.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• The Political Economy of British Columbia's Rainforests
• As universidades e facultades máis importantes da Columbia Británica